Cardiff City F.C.

Cardiff City

Pełna nazwa	Cardiff City Association Football Club
Przydomek	The Bluebirds
Barwy
Data założenia	1899 jako Riverside AFC
Liga	Championship
Państwo	Wielka Brytania
Stadion	Cardiff City Stadium, Cardiff
Właściciel	Vincent Tan
Prezes	Mehmet Dalman
Trener	Mark Hudson
Asystent trenera	James Rowberry Terry Connor
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Strona internetowa

Cardiff City Association Football Club (wal. Clwb pêl-droed Dinas Caerdydd) – walijski klub piłkarski z Cardiff. W sezonie 2012/2013 Cardiff City uzyskał awans do najwyższej klasy rozgrywkowej w Anglii po 51 latach gry w niższych ligach^[1], ale w następnym sezonie spadł z ligi^[2][3].

Klub został założony w 1899 roku jako Riverside AFC, jednakże zmienił nazwę na Cardiff City w 1908 roku i dołączył do ligi angielskiej w 1910 roku. Są jedynym klubem spoza Anglii, który zdobył Puchar Anglii w 1927 roku. Oprócz tego sukcesu, trzykrotnie mierzyli swoje siły w finałowych starciach, m.in: w Pucharze Anglii z 1925 roku przeciwko Sheffield United, finale Pucharu Anglii z Portsmouth i grali także w finale Pucharu Ligi Angielskiej w 2012 roku przeciwko Liverpoolowi, gdzie przegrali po serii rzutów karnych. Najdłuższy okres zespołu w najwyższej klasie rozgrywkowej nastąpił w latach 1921–1929, gdzie spędzili w niej siedem sezonów. Od 1908 roku barwy klubu są niebieskie i białe, a potoczny przydomek to The Bluebirds, z wyjątkiem okresu między 2012 a 2015 rokiem, kiedy właściciel klubu, Vincent Tan, zmienił nazwę klubową, a także kolor domowy na czerwony. W styczniu 2015 roku ponownie wrócono do tradycyjnego błękitnego koloru. Cardiff mecze domowe rozgrywa na Cardiff City Stadium, po przeprowadzce z Ninian Park w 2009 roku i toczy długą rywalizację z pobliskimi klubami Swansea City, oraz Bristol City.

Historia

Początki (1899-1920)

Klub został założony w 1899 roku, pod nazwą Riverside AFC^[4], po spotkaniu w domu Bartleya Wilsona w miejscowości Cardiff^[5]. W roku 1905 Cardiff otrzymał status miasta od króla Edwarda VII, w wyniku czego klub zwrócił się do Południowej Walii i Monmouthshire Football Association o zmianę nazwy na Cardiff City, ale prośba ta została odrzucona. Dopiero w 1908 roku drużyna dostała pozwolenie na zmianę tej nazwy^[4]. Przez następne dwa lata, Cardiff rozgrywał mecze towarzyskie z najlepszymi brytyjskimi drużynami, w tym z Middlesbrough F.C., Bristol City i Crystal Palace, a mecze rozgrywane były na różnych boiskach w miejscowości Cardiff i pobliskich miastach. Ostatecznie klub zabezpieczył grunt pod budowę własnego stadionu, przeniósł się na Ninian Park w 1910 roku.

Cardiff dołączył do Southern Football League^[6], a pierwszym trenerem został Davy McDougall^[7]. Ukończyli sezon na czwartym miejscu w pierwszym roku w lidze, ale zarząd postanowił zwolnić McDougalla, i zastąpił go Fredem Stewartem, który wcześniej miał doświadczenie menedżerskie w Stockport County. Stewart zdecydował się na bardziej profesjonalne podejście, podpisując kilku graczy z doświadczeniem piłkarskim, i poprowadził drużynę do awansu w swoim drugim sezonie, zdobywając tytuł drugiej ligi. Pozostali w pierwszej lidze przez następną dekadę, dwukrotnie kończąc w pierwszej czwórce, chociaż liga została zawieszona z powodu wybuchu I wojny światowej w latach 1915–1919.

Okres międzywojenny i II wojna światowa

W 1920 roku klub złożył pozytywną aplikację, aby dołączyć do Football League i został umieszczony w drugiej lidze na sezon 1920-21. Stewart sprowadził kilku zawodników, dwukrotnie bijąc rekord transferowy klubu. Był to Jimmy Gill, oraz Jimmy Blair. Pierwszy mecz rozegrali 28 sierpnia 1920 roku, pokonując Stockport County 5:2, a sezon zakończyli na drugim miejscu, co skutkowało awansem^[8]. W 1925 roku Cardiff City po raz pierwszy zagrał na stadionie Wembley, rozgrywając finał Pucharu Anglii, przegrywając 0:1 z Sheffield United. W dzień Świętego Jerzego, 23 kwietnia 1927 roku, Cardiff stał się pierwszym klubem spoza Anglii, który wygrał Puchar Anglii pokonując Arsenal 1:0 w finale. Klub wygrał także Puchar Walii w 1927 roku pokonując Rhyl 2:0 i zdobył FA Charity Shield po pokonaniu amatorskiej drużyny The Corinthians 2:1 na Stamford Bridge. Jednak coraz większy kryzys, sprawił, że po zwycięstwie w Pucharze Anglii, drużyna spadła w sezonie 1928-29, mimo że stracił najmniejszą liczbę bramek w całej lidze, i dwa lata później doznał kolejnego spadku, po raz pierwszy od czasu wstąpienia do Football League. Po zakończeniu sezonu 1932-33 na 19. miejscu w ligowej tabeli, menedżer Fred Stewart złożył rezygnację ze stanowiska po 22 latach. Cardiff pozostał w trzeciej lidze Południowej do czasu zawieszenia Football League w związku z wybuchem II wojny światowej.

Po II wojnie światowej (lata 1945–2000)

W swoim pierwszym sezonie od powrotu do Football League, Cardiff ukończył sezon 1946/47, jako mistrz trzeciej ligi Południowej pod kierownictwem nowego menedżera Billy’ego McCandlessa i wrócił do drugiej ligi. McCandless wkrótce opuścił klub i został zastąpiony przez Cyryla Spiersa, który doprowadził drużynę do awansu w sezonie 1951-52, a także po raz pierwszy od 23 lat przywrócił klub na najwyższy poziom rozgrywkowy w Anglii. Jednak pomimo spędzenia pięciu sezonów w pierwszej lidze, zespół nieustannie walczył o utrzymanie i ostatecznie spadł w 1957 roku. Uzyskali kolejny awans dwukrotnie w latach 1960–1966, w międzyczasie grając na zapleczu pierwszej ligi. W latach XX wieku, Cardiff po raz pierwszy zakwalifikował się do europejskich rozgrywek dzięki triumfie w Pucharze Walii. Pierwszy mecz na arenie międzynarodowej odbył się w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów w sezonie 1964-65 przeciwko duńskiej drużynie Esbjerg fB. Walijczycy awansowali do ćwierćfinałów, zanim zostali wyeliminowani przez Real Saragossa. Pomimo dobrych wyników w Europie, zespół wciąż walczył w rozgrywkach ligowych pod wodzą Jimmy’ego Scoulara, zajmując 20 pozycję w drugiej lidze. Dwa lata później drużyna dotarła do półfinału Pucharu Zdobywców Pucharów, po zwycięstwach nad Shamrock Rovers, NAC Breda i Torpedo Moskwa. W sezonie 1970/71 Cardiff dotarł do ćwierćfinału tych rozgrywek, gdzie zmierzył się z hiszpańską drużyną – Realem Madryt. Pierwsze starcie miało miejsce na stadionie Ninian Park, gdzie 47 tysięcy kibiców oglądało jedno z najsłynniejszych zwycięstw w historii Cardiff, jednak zostali wyeliminowani, przegrywając w rewanżu 0:2. Klub grał w drugiej lidze przez 19 z 20 sezonów w latach 1962–1982, ale w sezonie 1975/76 nie udało się uniknąć spadku do trzeciej ligi na jeden sezon. Zostali zdegradowani do czwartej ligi w sezonie 1985-86, i pomimo dwukrotnego powrotu na wyższy poziom rozgrywek w 1996 roku, sezon ukończyli na 22 miejscu w tabeli. W 1995 roku, Cardiff i inne walijskie kluby rywalizujące w ligach angielskich otrzymały zakaz udziału w Pucharze Walii przez Football Association of Wales.

Od 2000 roku

W sierpniu 2000 roku, Libański biznesmen Sam Hammam przejął kontrolę nad klubem^[9]. Wkrótce Hammam kontrowersyjnie zobowiązał się, że wszyscy kibice klubu poprą jego pomysł, zmieniając nazwę klubu na „The Cardiff Celts”, a także inne barwy klubowe, jakimi miały być kolory: zielony, czerwony i biały^[10]. Jednak po długich rozmowach z seniorami i fanami zdecydował, że najlepszym wyjściem jest zmiana herbu, a nie nazwy klubu. Nowy projekt herbu zawierał bluebird z Cardiff City przed flagą Świętego Dawida, a na górze widniał przydomek drużyny^[11]. Hammam zainwestował bardzo dużo pieniędzy w zespół, finansując transfery kilku nowych graczy, a w 2003 roku udało się wywalczyć awans do Division One po 18 latach nieobecności. W dniu 9 marca 2008 roku klub po 81 latach awansował do półfinału Pucharu Anglii, pokonując Middlesbrough 2:0. W finale ulegli Portsmouth 0:1.

W maju 2010 roku. Maleian Datuk Chan Tien Ghee objął funkcję prezesa klubu, a Vincent Tan również dołączył do zarządu. W następnym roku klub mianował Malky’ego Mackaya na stanowisko trenera, który po raz pierwszy w historii klubu awansował do finału Pucharu Ligi Angielskiej. W następnym sezonie Cardiff zdobył tytuł mistrzowski Championship, a po raz pierwszy uzyskał awans do Premier League, wracając na szczyt po 52 latach. W dniu 18 sierpnia 2013 roku, klub rozegrał pierwszy mecz w Premier League z West Hamem, przegrywając 0:2. 27 grudnia 2013 roku, Mackay został zwolniony przez Vincenta Tana i zastąpiony przez Ole Gunnara Solskjæra. Pomimo zmiany menedżera, drużyna została zdegradowana do Championship po zaledwie jednym sezonie. Sam Solskjær został zwolniony w dniu 18 września 2014 roku, a zastąpił go menedżer Leyton Orient, Russell Slade.

W październiku 2016 roku Neil Warnock został mianowany na trenera. W sezonie 2017/18 przywrócił drużynę do Premier League po czterech latach przerwy.

Sukcesy

• Puchar Anglii: 1927
• Tarcza Wspólnoty: 1927
• Puchar Walii: 1912, 1920, 1922, 1923, 1927, 1928, 1930, 1956, 1959, 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1973, 1974, 1976, 1988, 1992, 1993

Zawodnicy

Pierwszy zespół

stan na 5 lutego 2019^[12]

Nr Poz. Piłkarz 1 1 bramkarzBR Neil Etheridge 2 2 obrońcaOB Lee Peltier 3 2 obrońcaOB Joe Bennett 4 2 obrońcaOB Sean Morrison (kapitan) 5 2 obrońcaOB Bruno Ecuele Manga 6 2 obrońcaOB Ashley Richards 7 3 pomocnikPO Harry Arter (wypozyczony z Bournemouth) 8 3 pomocnikPO Joe Ralls 9 4 napastnikNA Danny Ward 10 4 napastnikNA Kenneth Zohore 11 3 pomocnikPO Josh Murphy 12 1 bramkarzBR Alex Smithies 13 2 obrońcaOB Callum Paterson 14 4 napastnikNA Bobby Reid 15 4 napastnikNA Leandro Bacuna

Nr Poz. Piłkarz 16 2 obrońcaOB Matthew Connolly 17 3 pomocnikPO Aron Gunnarsson 18 2 obrońcaOB Greg Cunningham 19 4 napastnikNA Nathaniel Mendez-Laing 20 3 pomocnikPO Loïc Damour 21 3 pomocnikPO Víctor Camarasa (wypożyczony z Realu Betis) 22 2 obrońcaOB Sol Bamba 23 3 pomocnikPO Kadeem Harris 28 1 bramkarzBR Brian Murphy 29 4 napastnikNA Baye Oumar Niasse (wypozyczony z Everton) 32 4 napastnikNA Rhys Healey 33 3 pomocnikPO Junior Hoilett 34 2 obrońcaOB Cameron Coxe 3 pomocnikPO Stuart O’Keefe

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr Poz. Piłkarz 4 napastnikNA Omar Bogle (w Portsmouth F.C. do 31 maja 2019) 4 napastnikNA Gary Madine (w Sheffield United do 31 maja 2019)

Nr Poz. Piłkarz 4 napastnikNA Lee Tomlin (w Peterborough United do 31 maja 2019)

Sztab szkoleniowy

Aktualne na dzień 23 kwietnia 2019^[13][14].

Trenerzy

Narodowość	Nazwisko	Od	Do	Razem gier	Wygrane	Przegrane	Remisy
	Davy McDougall	01-08-1910	01-05-1911	12	4	2	6
	Fred Stewart	01-05-1911	01-05-1933	605	244	225	136
	Bartley Wilson	01-05-1933	01-02-1934	28	8	16	4
	Ben Watts-Jones	01-02-1934	01-04-1937	141	41	71	29
	Bill Jennings	01-04-1937	01-04-1939	92	35	34	23
	Cyril Spiers	01-04-1939	01-04-1946	10	3	4	3
	Billy McCandless	01-06-1946	01-11-1948	100	53	26	21
	Cyril Spiers	01-04-1948	01-04-1954	265	107	85	73
	Trevor Morris	01-04-1954	31-08-1958	186	59	87	40
	Bill Jones	01-09-1958	30-09-1962	190	73	68	49
	George Swindin	01-10-1962	01-04-1964	71	25	30	16
	Jimmy Scoular	01-06-1964	07-11-1973	427	143	167	117
	Frank O’Farrell	13-11-1973	30-04-1974	27	8	10	9
	Jimmy Andrews	01-05-1974	06-11-1978	190	63	76	51
	Richie Morgan	01-11-1978	03-03-1981	105	38	43	24
	Graham Williams	01-11-1981	28-02-1982	15	4	9	2
	Len Ashurst	03-03-1982	01-03-1984	90	41	32	17
	Jimmy Goodfellow	01-03-1984	27-09-1984	23	6	13	4
	Alan Durban	23-09-1984	21-05-1986	87	22	48	17
	Frank Burrows	21-05-1986	31-08-1989	166	64	54	48
	Len Ashurst	31-08-1989	01-05-1991	98	30	36	32
	Eddie May	01-07-1991	28-11-1994	170	66	58	46
	Terry Yorath	01-08-1994	30-03-1995	41	8	24	9
	Eddie May	31-03-1995	22-05-1995	8	2	4	2
	Kenny Hibbitt	01-08-1996	11-11-1996	19	9	6	4
	Phil Neal	30-07-1996	31-07-1996	0	0	0	0
	Russell Osman	11-11-1996	23-01-1998	67	22	24	21
	Kenny Hibbitt	23-01-1998	16-02-1998	6	0	1	5
	Frank Burrows	16-02-1998	01-02-2000	107	36	37	34
	Billy Ayre	02-02-2000	14-08-2000	19	5	7	7
	Bobby Gould	14-08-2000	03-07-2001	52	24	13	15
	Alan Cork	03-07-2001	17-02-2002	40	17	12	11
	Lennie Lawrence	18-02-2002	25-05-2005	194	72	72	50
	Dave Jones	25-05-2005	30-05-2011	315	132	84	99
	Malky Mackay	17-06-2011	27-12-2013	125	57	34	37
	Ole Gunnar Solskjær	02-01-2014	18-09-2014	30	9	5	16
	Russell Slade	06-10-2014	07-05-2016	15	7	3	5
	Paul Trollope	18-05-2016	04-10-2016	12	2	2	8
	Neil Warnock	5-10-2016	11-11-2019	124	53	23	48

Europejskie puchary

Sezon	Rozgrywki	Runda	Klub	Dom	Wyjazd	Ogólnie
1964/65	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Esbjerg fB	1–0	0–0	1–0
		2R	Sporting CP	0–0	2–1	2–1
		1/4	Real Saragossa	0–1	2–2	2–3
1965/66	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Standard Liège	0–1	1–2	1–3
1967/68	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Shamrock Rovers	2–0	1–1	3–1
		2R	NAC Breda	4–1	1–1	5–2
		1/4	Torpedo Moskwa	1–1	0–1	1–1, 1–0 (N)
		1/2	Hamburger SV	2–3	1–1	3–4
1968/69	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	FC Porto	2–2	1–2	3–4
1969/70	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Mjøndalen IF	5–1	7–1	12–2
		2R	Göztepe	1–0	0–3	1–3
1970/71	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Pezoporikos Larnaka	8–0	0–0	8–0
		2R	FC Nantes	5–1	2–1	7–2
		1/4	Real Madryt	1–0	0–2	1–2
1971/72	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Dynamo Berlin	1–1	1–1	2–2, k: 4–5
1973/74	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Sporting CP	0–0	1–2	1–2
1974/75	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Ferencvárosi TC	1–4	0–2	1–6
1976/77	Puchar Zdobywców Pucharów	Q	Servette FC	1–0	1–2	2–2, w.
		1R	Dinamo Tbilisi	1–0	0–3	1–3
1977/78	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Austria Wiedeń	0–0	0–1	0–1
1988/89	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Derry City	4–0	0–0	4–0
		2R	Aarhus GF	0–4	1–2	1–6
1992/93	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Admira Wacker Mödling	1–1	0–2	1–3
1993/94	Puchar Zdobywców Pucharów	1R	Standard Liège	1–3	2–5	3–8

Rekordy klubowe

Najdroższy piłkarz w historii klubu – Gary Medel

Najwięcej występów we wszystkich rozgrywkach w historii klubu zanotował Billy Hardy, który wystąpił w 590 meczach dla klubu w latach 1911–1932. Phil Dwyer osiągnął najwięcej występów w erze Football League, rozgrywając 575 spotkań. Len Davies jest rekordzistą pod względem zdobytych bramek we wszystkich rozgrywkach w Anglii ze 179 trafieniami. Siedem innych graczy, min: Peter King, Robert Earnshaw, Brian Clark, Carl Dale, Derek Tapscott, Jimmy Gill i John Toshack zdobyli również zdobyli 100 lub więcej bramek dla klubu^[15].

Jack Evans został pierwszym graczem w Cardiff City, który zagrał dla kadry narodowej w dniu 13 kwietnia 1912 roku, kiedy reprezentował Walię w przegranym 3-2 meczu z Irlandią. Zawodnikiem, który rozegrał najwięcej meczów dla reprezentacji narodowej, reprezentujący barwy Cardiff, jest Alf Sherwood, który zagrał 39 razy dla Walii. Najwyższa opłata transferowa, którą klub zapłacił za gracza, wynosi 9,5 miliona za Garyego Medela w 2013 roku z Sevilli^[16]. Rok później Medel stał się najdroższym graczem sprzedanym przez klub, gdy dołączył do Interu Mediolan za 10 milionów funtów^[17].

Największe zwycięstwo w Cardiff miało miejsce nad Knighton Town w piątej rundzie Pucharu Walijskiego w 1962 roku. Największe zwycięstwo w lidze to 9-2 nad Tamizą 6 lutego 1932 roku, a największe zwycięstwo w FA Cup wyniosło 8-0 nad Enfield 28 listopada 1931 roku^[18].

Przypisy

Bibliografia

• Richard Shepherd: The Definitive: Cardiff City F.C. Nottingham: SoccerData Publications, 2002. ISBN 1-899468-17-X. (ang.).
• Dean Hayes: The Who’s Who of Cardiff City. Nottingham: Breedon Books, 2006. ISBN 1-85983-462-0. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona klubu