Carl Palmer

Carl Palmer

Carl Palmer
Imię i nazwisko	Carl Fredrick Kendall Palmer
Data i miejsce urodzenia	20 marca 1950 Birmingham
Instrumenty	perkusja
Gatunki	rock progresywny
Zawód	perkusista
Strona internetowa

Carl Fredrick Kendall Palmer (ur. 20 marca 1950 w Birmingham^[1]) – brytyjski perkusista rockowy.

Znany jest z występów w The Crazy World of Arthur Brown, Atomic Rooster, Emerson, Lake and Palmer i Asia. Współpracował także z Mikiem Oldfieldem. Jego gra charakteryzowała się agresywnością oraz wielką precyzją. Często stosował nietypowe metrum. Palmer używał niezwykle rozbudowanego zestawu perkusyjnego.

Kariera

Na początku kariery był członkiem kilku lokalnych zespołów rodzinnego Birmingham, takich jak The King Bees, które z czasem zmieniło nazwę na The Craig z którym Palmer dokonał swojego pierwszego nagrania, singla „I Must Be Mad” (1966). W tym okresie zadebiutował również jako muzyk sesyjny, biorąc udział w nagraniu utworu „Love Light” zespołu The Chants. Zdobywając coraz większe uznanie w środowisku muzycznym dostał propozycję od Chrisa Farlowe’a, aby dołączyć do jego zespołu Chris Farlowe and The Thunderbirds. W 1969 był perkusistą koncertowym zespołu The Crazy World of Arthur Brown, w zastępstwie za Drachena Theakera, któremu strach przed lataniem uniemożliwił uczestniczenie w trasie koncertowej zespołu. Po odejściu z Crazy World, Palmer wraz z Vincentem Cranem stworzył grupę Atomic Rooster.

Po nagraniu zaledwie jednego albumu, Palmer założył zespół Emerson, Lake and Palmer (w skrócie ELP) wraz z Gregiem Lake'iem i Keithem Emersonem, z którym odniósł największe sukcesy w swojej karierze. W muzyce zespołu można było zaobserwować wpływy takich gatunków, jak art rock, jazz, electronica, pop-rock oraz muzyka poważna. Palmer pozostał w ELP do rozpadu grupy w 1979, po czym wraz z byłymi członkami Yes, King Crimson i Buggles założył zespół Asia. W międzyczasie nagrał również swój pierwszy album solowy sygnowany nazwą Carl Palmer's 1:PM, prezentując muzykę znacznie odbiegającą od dotychczasowych osiągnięć. Nawiązał również krótką współpracę z Mikiem Oldfieldem, nagrywając partię perkusji i instrumentów perkusyjnych w utworze „Mount Teide” z albumu Five Miles Out. W 1987 Palmer wraz z Emersonem i Robertem Berrym nagrali album jako zespół o nazwie 3, który jednak nie osiągnął dużej popularności.

W roku 1992 Palmer powrócił do oryginalnego składu ELP, z którym nagrał dwa albumy studyjne – Black Moon i In the Hot Seat i wziął udział w trasie koncertowej. Po kolejnym rozpadzie ELP w 1998, Palmer współpracował z Johnem Wettonem z Asii w zespole o nazwie Qango, a później wyruszył w trasę koncertową ze swoim 'Carl Palmer Band', z Shaunem Baxterem na gitarze i Dave'em Marksem na gitarze basowej, których zastąpili kolejno Paul Bielatowicz i Stuart Clayton (później zastąpiony przez Simona Fitzpatricka).

Wpływ

Swoje perkusyjne inspiracje Palmer czerpał od takich muzyków jak Joe Morello, Gene Krupa i Buddy Rich – z tym ostatnim blisko się przyjaźnił oraz pobierał u niego lekcje. Kształcił się również w dziedzinie gry na kotłach, ksylofonie oraz dzwonach rurowych. Znany jest z doskonałej techniki, szybkości i trwających czasami kilkanaście minut perkusyjnych solówek. Używa tradycyjnego stylu chwytania pałek, co jest rzadkością wśród perkusistów rockowych. Używa zazwyczaj dwóch bębnów basowych, gongów i tamburynów. Potrafi zdjąć koszulkę bez przerywania gry. Chociaż żaden z zespołów, w których występował, nie znalazł się jeszcze w panteonie Rock and Roll Hall of Fame, jego dwuipółtonowy zestaw perkusyjny ze stali nierdzewnej już się w nim znalazł.

Ostatnie lata

Obecnie Carl Palmer kontynuuje koncertowanie z zespołem Asia oraz Carl Palmer Band (Paul Bielatowicz - gitara, Simon Fitzpatrick - bas) w ramach projektu „ELP Legacy”.

Wyróżnienia i nagrody

• Melody Maker (1970) – najlepszy perkusista
• Melody Maker (1971) – najlepszy perkusista
• Circus (1972) – najlepszy perkusista
• Melody Maker (1972) – najlepszy perkusista
• New Musical Express (1973) – najlepszy perkusista
• Melody Maker (1973) – najlepszy perkusista
• Music Life (1973) – najlepszy perkusista
• Pop Hammer (1974) – najlepszy perkusista
• Melody Maker (1974) – najlepszy perkusista
• Modern Music Maker/Circus (1975) – najlepszy perkusista
• Melody Maker (1975) – najlepszy perkusista
• New Music Express (1975) – najlepszy perkusista
• Music Life (1975) – najlepszy perkusista
• Melody Maker (1976) – najlepszy perkusista
• Melody Maker (1977) – najlepszy perkusista
• Playboy Music Poll (1977) – najlepszy perkusista
• Melody Maker (1978) – najlepszy perkusista
• The American Committee of British Rock (1983) – perkusista roku
• Diario de Avisos Music Canaria(1985)- topowy perkusista
• Modern Drummer (1989) – wprowadzenie do Modern Drummer Hall of Fame
• Percussive Arts Society (1995) – nagroda za całokształt twórczości
• Classic Rock Society (2000) – najlepszy perkusista
• Classic Rock Society (2001) – najlepszy perkusista
• Rolling Stone (2009) – sklasyfikowany na dziesiątym miejscu najlepszych perkusistów wszech czasów
• Progressive Music Awards (2012) – tytuł „Virtuoso"
• Vegas Rocks Awards (2013) – tytuł „Drum Legend Icon”^[2]
• Prog Magazine Awards (2017) - tytuł „Prog God"

Dyskografia solowa

• 1980 1 – PM
• 2001 Antology – „Do Ya Wanna Play Carl?"
• 2004 Working Live, Vol. 1
• 2004 Working Live, Vol. 2
• 2010 Working Live, Vol. 3

Wideografia

• The Carl Palmer Band In Concert (DVD, 2006, St Clair Vision)
• Drum Solos (DVD, 2011, Drumfootage)
• Decade: 10th Anniversary Celebrating The Music Of Emerson Lake & Palmer (DVD, 2014, Carl Palmer)
• The Solo (DVD, 2014, Carl Palmer)

Filmografia

• „Message to Love: The Isle of Wight Festival” (1997, film dokumentalny, reżyseria: Murray Lerner)^[3]
• „Prog Rock Britannia” (2009, film dokumentalny, reżyseria: Chris Rodley)^[4]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Carla Palmera