Carlo Rezzonico

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	21 marca 1773
Konsekrator	Giovanni Francesco Albani
Współkonsekratorzy	Giuseppe Maria Contesini; Orazio Mattei
Konsekrowani biskupi
Federico Maria Giovanelli	18 lipca 1773
Marco Molin	19 września 1773
Simon Spalatin	19 marca 1775
Giovanni Andrea Archetti	17 września 1775
Bonifacio da Ponte	21 lipca 1776
Giovanni Domenico Straticò	21 lipca 1776
Marco Zaguri	21 grudnia 1777
Girolamo Enrico Beltramini-Miazzi	21 grudnia 1777
Gregorio Lazzari	21 grudnia 1777
Ivan Dominik Juras	9 sierpnia 1778
Diodato Maria Difnico	4 października 1778
Bernardo Bocchini	4 października 1778
Francesco Maria Fenzi	21 września 1779
Antonio Maria Gardini	29 września 1782
Francesco Saverio Cristiani	29 września 1782
Sebastiano Alcaini	20 lutego 1785
Nicola Buschi	24 kwietnia 1785
Antonio Dugnani	12 czerwca 1785
Carlo Fabi	2 października 1785
Francesco Mercati	2 października 1785
Pietro Antonio Zorzi	17 kwietnia 1786
Bernardo Maria Carenzoni	30 lipca 1786
Francesco Saverio Passari	26 listopada 1786
Bernardino Marin	13 kwietnia 1788
Współkonsekrowani biskupi
Pius VI	22 lutego 1775

Carlo Rezzonico
	Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	25 kwietnia 1724 ; Wenecja
Data i miejsce śmierci	26 stycznia 1799 ; Rzym
	Kamerling
Okres sprawowania	24 stycznia 1763–26 stycznia 1799
	Wicekanclerz Kościoła Rzymskiego
Okres sprawowania	22 listopada 1758–24 stycznia 1763
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	15 marca 1773
Sakra biskupia	21 marca 1773
Kreacja kardynalska	11 września 1758; Klemens XIII
Kościół tytularny	S. Lorenzo in Damaso (22 listopada 1758); S. Clemente (24 stycznia 1763); S. Marci (14 grudnia 1772); Biskup Sabiny (15 marca 1773); Biskup Porto e S. Rufina (29 stycznia 1776)

Carlo Rezzonico (ur. 25 kwietnia 1724 w Wenecji – zm. 26 stycznia 1799 w Rzymie) – włoski kardynał, bratanek papieża Klemensa XIII.

Życiorys

W 1758 mianowany przez niego kardynałem i sekretarzem ds. Memoriałów (petycji). 1758-63 stał na czele Kancelarii Apostolskiej, a od 1763 był kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego. Był członkiem powołanej w 1767 roku przez papieża Klemensa XIII w związku z groźbą przyznania praw dysydentom Kongregacji do Spraw Polskich^[1]. W 1773 uzyskał promocję do rangi biskupa suburbikarnej diecezji Sabina i przyjął sakrę biskupią z rąk kardynała Giovanni Francesco Albani. Brał udział w konklawe 1769 i Konklawe 1774–1775. Biskup Porto e Santa Rufina od 1776. Archiprezbiter bazyliki laterańskiej od stycznia 1781. W styczniu 1777 mianowany sekretarzem Kongregacji Rzymskiej i Powszechnej Inkwizycji, stał na jej czele aż do śmierci. Został pochowany w swym kościele tytularnym S. Marci.

↑ Wojciech Kęder, Kryzys wokół sprawy dysydenckiej a sprawa suwerenności Rzeczypospolitej w latach 1764-1767, w: Rzeczpospolita wielu wyznań, Kraków 2004, s. 372.