PlWiki > Carlo Ruzzini

Ten artykuł od 2021-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Carlo Ruzzini

Carlo Ruzzini, mal. Gregorio Lazzarini

doża Wenecji

Okres

od 1732
do 1735

Dane biograficzne

Data urodzenia

11 listopada 1653

Data śmierci

5 stycznia 1735

Ojciec

Marco Ruzzini

Matka

Caterina Zeno

Carlo Ruzzini (ur. 11 listopada 1653, zm. 5 stycznia 1735) – wenecki polityk, dyplomata i w końcu doża Wenecji.

Ruzzini urodził się w Wenecji. Jego rodzicami byli bogaci patrycjusze Marco Ruzzini i Caterina Zeno.

Pod koniec XVII wieku Republika Wenecka traciła na potędze militarnej, więc dyplomaci tacy jak Carlo Ruzzini byli jej potrzebni.

Carlo rozpoczął karierę jako szef weneckiego arsenału i doków, następnie w 1691 jako dyplomata wysłany został do Madrytu. Reprezentował Wenecję gdy zawierano pokój w Karłowicach (1698-1699), udało się mu uzyskać pewne zyski dla kraju, lecz jego nerwy by czegoś nie zepsuć zaszkodziły mu tak, ze postanowiono wykluczyć Wenecję z dalszych rozmów. Nie przeszkodziło to jego karierze. Posłował do Świętego Cesarstwa Rzymskiego w 1699.

Był ambasadorem w Hadze (1706), Turcji (1707) i Wiedniu. W roku 1712 uczestniczył w negocjacjach dotyczących pokoju utrechckiego 1713, lecz jego rola była tu mała, gdyż Wenecja traciła nieubłaganie na znaczeniu politycznym.

Gdy zakończyła się wojna Republiki z Turcją (1714-1718), Ruzzini zawierał pokój w Passarowitz (lipiec 1718). Nie udało mu się wiele uzyskać, choć robił co mógł. Zły stan zdrowia odesłał go do domu.

Już w 1722 kandydował do tronu doży, lecz pobił go wówczas Sebastiano Mocenigo. Trzy lata po jego śmierci Ruzzini zwyciężył 40 głosami wśród 41 elektorów.

Podczas swych krótkich rządów (1732 – 1735) nie zdziałał wiele lecz utrzymał neutralność republiki i zadbał o jej bezpieczeństwo.

Linki zewnętrzne

Bibliografia

Rendina, Claudio (1994). I dogi. Storia e segreti. Rome: Newton Compton.

Dożowie Wenecji

Wieki VII – X	Paoluccio Anafesto (697–717) Marcello Tegalliano (717–726) Orso Ipato (726–737) pięciu magistri militum w latach 737–742 Domenico Leone Felice Cornicola Teodato Ipato Jovian Ceparius Giovanni Fabriciaco Teodato Ipato (742–755) Gaulo Galla (755–756) Domenico Monegario (756–764) Maurizio Galbaio (764–787) Giovanni Galbaio (787–804) Obelerio Antenoreo (804–811) Angelo Partecipazio (811–827) Giustiniano Partecipazio (827–829) Giovanni I Partecipazio (829–837) Pietro Tradonico (837–864) Orso I Partecipazio (864–881) Giovanni II Partecipazio (881–887 i ponownie 887-888) Pietro I Candiano (887) Pietro Tribuno (888–912) Orso II Partecipazio (912–932) Pietro II Candiano (932–939) Pietro Partecipazio (939–942) Pietro III Candiano (942–959) Pietro IV Candiano (959–976) Pietro I Orseolo (976–978) Vitale Candiano (978–979) Tribuno Memmo (979–991) Pietro II Orseolo (991–1009)
Wieki XI – XV	Otton Orseolo (1009–1026) Pietro Barbolano Centranico (1026–1032) Domenico Flabanico (1032–1043) Domenico Contarini (1043–1071) Domenico Selvo (1071–1084) Vitale Faliero (1084–1096) Vitale I Michiel (1096–1102) Ordelafo Faliero (1102–1117) Domenico Michiel (1117–1130) Pietro Polani (1130–1148) Domenico Morosini (1148–1156) Vitale II Michiel (1156–1172) Sebastiano Ziani (1172–1178) Orio Mastropiero (1178–1192) Enrico Dandolo (1192–1205) Pietro Ziani (1205–1229) Jacopo Tiepolo (1229–1249) Marino Morosini (1249–1252) Raniero Zeno (1252–1268) Lorenzo Tiepolo (1268–1275) Jacopo Contarini (1275–1280) Giovanni Dandolo (1280–1289) Pietro Gradenigo (1289–1311) Marino Zorzi (1311–1312) Giovanni Soranzo (1312–1328) Francesco Dandolo (1328–1339) Bartolomeo Gradenigo (1339–1342) Andrea Dandolo (1342–1354) Marino Faliero (1354–1355) Giovanni Gradenigo (1355–1356) Giovanni Delfino (1356–1361) Lorenzo Celsi (1361–1365) Marco Cornaro (1365–1367) Andrea Contarini (1367–1382) Michele Morosini (1382–1382) Antonio Veniero (1382–1400) Michele Steno (1400–1413) Tommaso Mocenigo (1413–1423) Francesco Foscari (1423–1457) Pasqual Malipiero (1457–1462) Cristoforo Moro (1462–1471) Mikołaj Tron (1471–1473) Niccolò Marcello (1473–1474) Pietro Mocenigo (1474–1476) Andrea Vendramino (1476–1478) Giovanni Mocenigo (1478–1485) Marco Barbarigo (1485–1486) Agostin Barbarigo (1486–1501)
Wieki XVI – XVIII	Leonardo Loredano (1501–1521) Antonio Grimani (1521–1523) Andrea Gritti (1523–1538) Pietro Lando (1538–1545) Francesco Donato (1545–1553) Marcantonio Trivisano (1553–1554) Francesco Veniero (1554–1556) Lorenzo Priuli (1556–1559) Giorolamo Priuli (1559–1567) Pietro Loredano (1567–1570) Alvise Mocenigo (1570–1577) Sebastiano Veniero (1577–1578) Nicolò da Ponte (1578–1585) Pasquale Cicogna (1585–1595) Marino Grimani (1595–1606) Leonardo Donato (1606–1612) Marcantonio Memmo (1612–1615) Giovanni Bembo (1615–1618) Nicolò Donato (1618–1618) Antonio Priuli (1618–1623) Francesco Contarini (1623–1624) Giovanni Cornaro (1624–1630) Nicolò Contarini (1630–1631) Francesco Erizzo (1631–1646) Francesco Molino (1646–1655) Carlo Contarini (1655–1656) Francesco Cornaro (1656–1656) Bertuccio Valiero (1656–1658) Giovanni Pesaro (1658–1659) Domenico Contarini (1659–1674) Nicolò Sagredo (1674–1676) Alvise Contarini (1676–1683) Marcantonio Giustinian (1683–1688) Francesco Morosini (1688–1694) Silvestro Valiero (1694–1700) Alvise Mocenigo (1700–1709) Giovanni Cornaro (1709–1722) Sebastiano Mocenigo (1722–1732) Carlo Ruzzini (1732–1735) Alvise Pisani (1735–1741) Pietro Grimani (1741–1752) Francesco Loredano (1752–1762) Marco Foscarini (1762–1763) Alvise Giovanni Mocenigo (1763–1779) Paolo Renier (1779–1789) Ludovico Manin (1789–1797)

Kontrola autorytatywna (osoba):

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

Carlo Ruzzini

Linki zewnętrzne

Bibliografia

Media użyte na tej stronie