Carlos Queiroz

Carlos Queiroz

Pełne imię i nazwisko	Carlos Manuel Brito Leal de Queiroz
Data i miejsce urodzenia	1 marca 1953 Nampula
Wzrost	187 cm
Pozycja	bramkarz
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1990–1991 Portugalia U-20 1991–1993 Portugalia 1994–1996 Sporting 1996 New York Red Bulls 1996–1998 Nagoya Grampus 1999 Zjednoczone Emiraty Arabskie 2000–2002 Południowa Afryka 2002–2003 Manchester United (asystent) 2003–2004 Real Madryt 2004–2008 Manchester United (asystent) 2008–2010 Portugalia 2011–2019 Iran 2019–2020 Kolumbia 2021–2022 Egipt 2022 Iran

Carlos Manuel Brito Leal de Queiroz (wym. [ˈkaɾluʃ kɐjˈɾɔʃ]; ur. 1 marca 1953 w Nampuli w Mozambiku) – portugalski trener piłkarski i piłkarz.

Kariera szkoleniowa

Był bramkarzem miejscowego klubu Nampuli. W 1976 z powodu kontuzji musiał zakończyć piłkarską karierę. Pracę szkoleniową rozpoczął w Portugalii, z reprezentacją młodzieżową, z którą dwukrotnie – w 1989 i 1991 – zdobył tytuł mistrza świata. Jest twórcą największych sukcesów w historii młodzieżowej piłki portugalskiej i wychowawcą „Złotego pokolenia” portugalskich piłkarzy, którego najwybitniejsi przedstawiciele – Luís Figo, Rui Costa, Jorge Costa i Fernando Couto – stanowili później o sile dorosłej kadry.

W 1990 został selekcjonerem reprezentacji A, ale nie udało mu się z nią awansować do Mundialu 1994. Do światowego czempionatu wprowadził za to Republikę Południowej Afryki, lecz został zwolniony na kilka miesięcy przed turniejem. Ponadto szkolił zespoły w Stanach Zjednoczonych, Japonii i Zjednoczonych Emiratach Arabskich; jest jednym z nielicznych trenerów, którzy pracowali na czterech różnych kontynentach.

W 2003 dostał szansę od Realu Madryt, ale sezon spędzony w stolicy Hiszpanii – IV miejsce w Primera División i szybkie odpadnięcie z Ligi Mistrzów – był jednym z gorszych w całej historii klubu. W 2004 ponownie (wcześniej w latach 2002–2003) został asystentem Aleksa Fergusona w Manchesterze United. W tym czasie klub zdobył m.in. Puchar Mistrzów i dwa tytuły mistrza Anglii. Zdaniem wielu obserwatorów był szykowany na następcę Fergusona, jednak w lipcu 2008 zdecydował się przyjąć propozycję szefów Portugalskiego Związku Piłki Nożnej i po raz drugi w karierze poprowadził reprezentację Portugalii.

Brał z nią udział w kwalifikacjach do Mundialu 2010. W grupie eliminacyjnej Portugalia zajęła drugie miejsce, za Danią. Do mistrzostw awansowała dzięki wygranej w barażach z Bośnią i Hercegowiną. Na samym turnieju jego podopieczni, wśród których znajdowali się m.in. Cristiano Ronaldo, Deco, Paulo Ferreira i Ricardo Carvalho, doszli do drugiej rundy, gdzie przegrali 0:1 z przyszłymi mistrzami świata Hiszpanami. W rozgrywkach grupowych wygrali z Koreą Północną i Wybrzeżem Kości Słoniowej oraz zremisowali z Brazylią.

Po mistrzostwach Queiroz został zawieszony na pół roku za obrażenie kontrolerów antydopingowych. W tym czasie Portugalczycy (prowadzeni na boisku przez Agostinho Oliveirę) rozpoczęli eliminacje do Euro 2012; po dwu pierwszych meczach mieli na koncie tylko jeden punkt, po remisie z Cyprem (4:4) i porażce z Norwegią (0:1). 9 września, dwa dni po tym ostatnim spotkaniu, portugalska federacja postanowiła rozwiązać kontrakt z trenerem.

4 kwietnia 2011 został selekcjonerem reprezentacji Iranu. Dwa lata później świętował z nią awans do Mundialu 2014.

8 września 2021 roku został trenerem reprezentacji Egiptu.

Sukcesy szkoleniowe

• mistrzostwo świata U-20 1989 i 1991 z młodzieżową reprezentacją Portugalii
• wicemistrzostwo Portugalii 1996 ze Sportingiem
• awans do Mundialu 2002 z reprezentacją RPA
• awans do Mundialu 2010 i start w tym turnieju (1/8 finału) z reprezentacją Portugalii
• awans do Mundialu 2014 z reprezentacją Iranu

Odznaczenia

• Komandor Orderu Infanta Henryka (1989, Portugalia)

Zobacz też

• Złote pokolenie piłkarzy portugalskich