Carol Thigpen-Miłosz

Carol Marie Thigpen-Miłosz
Data i miejsce urodzenia5 kwietnia 1944
Sanford
Data i miejsce śmierci16 sierpnia 2002
San Francisco
doktor nauk humanistycznych
Specjalność: historia edukacji
Pracownik naukowy
UczelniaEmory University
Prodziekan ds. studenckich
Collegeof Arts and Sciences

Carol Marie Thigpen-Miłosz (ur. 5 kwietnia 1944 w Sanford, zm. 16 sierpnia 2002 w San Francisco) – amerykańska historyk edukacji[1], doktor nauk humanistycznych, prodziekan College of Arts and Sciences na Emory University w Atlancie, od 1992 druga żona Czesława Miłosza[2][3].

Życiorys

Pochodziła z amerykańskiego Południa. Urodziła się w Sanford na Florydzie, później mieszkała w Karolinie Południowej, Nowym Jorku i w Georgii. Doktoryzowała się z radykalnych teorii edukacji Randolpha Bourne’a i Johna Deweya. Była autorką kilku książek i opracowań z tej dziedziny. Zajmowała stanowisko prodziekana ds. studenckich na Uniwersytecie Emory. Jej pasją była fotografia.

Początkiem znajomości z Miłoszem było zaproszenie poety na wieczór autorski do Atlanty w 1982 r. Rok później Miłosz ponownie przyjechał do Atlanty na festiwal poetycki. Powoli rodziło się uczucie, choć żyła nadal pierwsza żona poety Janka, a Miłosz był związany z „Ewą” – przyjaciółką Carol. Dzieliło ją od niego czysto amerykańskie pochodzenie, protestanckie wychowanie, brak związków z Polską, różnica wieku (była młodsza o 33 lata od Miłosza), doświadczeń i mentalności. Łączyło zaś dzieciństwo spędzone na wsi, rytm życia (poranna kawa, przedpołudniowa praca, wspólne czytanie gazet, długie rozmowy), zainteresowanie religią[4].

Ślub kościelny w obrządku katolickim zawarli 1 października 1992 r. Wcześniej już żyli ze sobą, dużo podróżowali. Carol towarzyszyła mu w podróżach do Polski w 1989 i 1990 r. Po powrocie poety do Krakowa w 1993 r. zamieszkali przy ulicy Wojciecha Bogusławskiego 6, tuż przy Plantach, w pobliżu Wawelu, Rynku Głównego i Poczty Głównej, choć zimy nadal spędzali w swoim domu w Kalifornii. Na niedzielną mszę w języku angielskim Miłoszowie uczęszczali do małego zabytkowego kościółka Świętego Idziego pod Wawelem. Carol nie tylko prowadziła dom, ale była też doradcą, agentem i współpracownikiem poety. Tłumaczyła wraz z nim niektóre utwory na język angielski, negocjowała z wydawcami warunki kontraktów, sterowała ruchem dziennikarzy zabiegającym o wywiady, organizowała podróże, później opiekowała się chorym mężem.

Zmarła w szpitalu The University of California San Francisco Medical Center (UCSF), w czwartek, 16 sierpnia 2002 r., o godz. 21.20 czasu kalifornijskiego, czyli w piątek, 17 sierpnia, o godz. 6.20 czasu europejskiego (różnica czasu wynosi 9 godzin). Przyczyną śmierci był tzw. zespół mielodysplastyczny (MDS), zaburzenia funkcjonowania szpiku kostnego i krwi[5]. Pochowana została w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Atlancie 26 sierpnia 2002 r. Mimo że lekarze odradzali poecie długą podróż ze względu na stan jego zdrowia, Miłosz udał się do Stanów Zjednoczonych, by czuwać przy łóżku umierającej żony. Zapamiętał też jej ostatnie słowa: „Nie martw się Czesław. Miłość tam nas połączy”. Mszę za duszę zmarłej w Newman Hall w Holy Spirit Paris (parafia Ducha Świętego) na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley odprawił ksiądz Al. Moser[6]. W Polsce msze w jej intencji odprawiono 19 sierpnia w Kościele Środowisk Twórczych w Warszawie oraz 20 września w krakowskim kościele Świętej Anny z udziałem Miłosza i przyjaciół. We wspomnieniu pośmiertnym Miłosz napisał:

Otrzymałem od Carol najcenniejszy dar na świecie, jej nieustanną czułą miłość. Patrząc wstecz, uświadamiam sobie, jak bardzo byliśmy szczęśliwi. (…) Była ze mną i chroniła mnie przez swoją promienność, od mojego pesymizmu. (…) Pozostaje ona dla mnie personifikacją najbardziej szczodrego gatunku miłości[7].

Zmarłej żonie poświęcił Miłosz poemat „Orfeusz i Eurydyka”. W wierszu Tłumacząc Annę Świrszczyńską na wyspie Morza Karaibskiego z tomu Na brzegu rzeki wspominał:

Koło bananowców, na leżaku nad basenem / W którym Carol robi nago swoje pętle / Crawlem i klasycznym, przerywam jej / Pytając o synonim. I znów pogrążam się / W mruczącą polszczyznę, w rozpamiętywanie.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Thigpen-Miłosz Carol – WIEM, darmowa encyklopedia, portalwiedzy.onet.pl [dostęp 2016-12-03].
  2. ↑ Grupa Wirtualna Polska, Carol była wielkim szczęściem Czesława Miłosza, jego opiekunką, doradcą i przyjacielem – tak o Carol Thigpen-Miłosz mówią jej krakowscy przyjaciele. Żona noblisty zmarła w piątek w USA, pogrzeb odbędzie się za kilka dni w Atlancie w amerykańskim stanie Georgia. Carol była drug, „ksiazki.wp.pl” [dostęp 2016-12-03] (pol.).
  3. ↑ Nicholas Wroe, A century's witness, „The Guardian”, 9 listopada 2001, ISSN 0261-3077 [dostęp 2016-12-03] (ang.).
  4. ↑ A. Franaszek, Miłosz. Biografia, Kraków 2012, s. 725-727.
  5. ↑ A. Kosińska. Miłosz w Krakowie, Kraków 2015, s. 313.
  6. ↑ Tamże, s. 323.
  7. ↑ Tamże, s. 330.

Bibliografia

  • Andrzej Franaszek, Miłosz. Biografia, Kraków: Znak, 2012.
  • Irena Grudzińska-Gross, Carol Marie Thigpen-Miłosz (1944-2002), „Zeszyty Literackie” 2002, nr 3 (80), s. 163-164.
  • Sławomir Koper, Żony bogów. Sześć portretów żon sławnych pisarzy, Warszawa: Czerwone i Czarne, 2015 (rozdz. Uczuciowe problemy Czesława Miłosza).
  • Agnieszka Kosińska, Miłosz w Krakowie, Kraków: Znak, 2012.

Linki zewnętrzne