Carry trade

Carry trade – strategia inwestycyjna polegająca na pozyskiwaniu finansowania w walucie o niskiej stopie procentowej i lokowaniu tak uzyskanych środków pieniężnych w instrumentach finansowych o wyższej rentowności nominowanych w innej walucie[1].

Innymi słowy, jest to wykorzystywanie różnic w oprocentowaniu. Strategia taka ma duże szanse powodzenia w stabilnym otoczeniu makroekonomicznym, i to zarówno na rynku pieniądza, jak i walutowym. Wykorzystuje się tu prawidłowość, według której waluty krajów o wysokich stopach procentowych mają tendencję do umacniania się. Niemniej jednak operujący strategią carry trade liczyć się muszą z, między innymi, ryzykiem walutowym[2].

Stopy procentowe

W tym przypadku tradycyjny strumień przychodów banku komercyjnego generuje następująca strategia: pozyskać pieniądz tanio, np. po stopie overnight albo po stopie, którą bank płaci depozytariuszom, i pożyczyć (komuś) drogo, po stopie kredytu długoterminowego.

Strategia funkcjonuje prawidłowo przy nachylonej ku górze krzywej dochodowości, ale przynosi straty w sytuacji odwrotnej. Wahania wysokości krótkoterminowych stóp procentowych, w czasie gdy szefem Systemu Rezerwy Federalnej był Paul Volcker, spowodowały dokładnie ten problem, i było to zalążkiem kryzysu „oszczędnościowo-kredytowego” lat 80. XX wieku.

Popularna anegdota charakteryzuje opisywaną działalność banków komercyjnych jako „biznes 3-6-3”: pożycz za 3%, następnie pożycz to komuś po 6%, i bądź na polu golfowym przed trzecią[3].

Przypisy

  1. ↑ Rozwój systemu finansowego w Polsce w 2017 r., s. 334.
  2. ↑ Cris Sholto Heaton, „Why is the carry trade so dangerous?”, MoneyWeek, 10-27-2006. moneyweek.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-31)]. (ang.).
  3. ↑ The 3-6-3 rule: an urban myth? by John R. Walter, Federal Reserve Bank of Richmond Economic Quarterly (ang.).

Linki zewnętrzne