Catherine Spaak

Catherine Spaak
Ilustracja
Catherine Spaak (1975)
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1945
Boulogne-Billancourt

Data i miejsce śmierci

17 kwietnia 2022
Rzym

Zawód

aktorka, piosenkarka, prezenterka telewizyjna

Lata aktywności

1960–2019

Strona internetowa

Catherine Spaak (ur. 3 kwietnia 1945 w Boulogne-Billancourt, zm. 17 kwietnia 2022 w Rzymie[1]) – francuska i włoska aktorka i piosenkarka belgijskiego pochodzenia, córka scenarzysty Charles’a Spaaka, naturalizowana Włoszka (ma obywatelstwo francuskie i włoskie)[2].

W latach 60. i 70. była popularną odtwórczynią ról komediowych w filmach włoskich, realizowanych przez najbardziej znanych reżyserów, takich jak: Alberto Lattuada, Damiano Damiani, Mario Monicelli czy Dino Risi. Od lat 80. znana również jako prezenterka telewizyjna.

Życiorys i kariera artystyczna

Catherine Spaak urodziła się 3 kwietnia 1945 roku w Boulogne-Billancourt w belgijskiej rodzinie artystów: jej ojciec, Charles Spaak, był scenarzystą filmowym, zaś matka, Claudie Clèves – aktorką; aktorką jest również jej siostra, Agnès. Jej wuj, Paul-Henri był przez kilka kadencji premierem Belgii[3].

W 1960 roku Catherine Spaak przeprowadziła się do Włoch[3]. Po zagraniu niewielkiej roli w filmie Le trou Jacques’a Beckera, w 1960 roku zadebiutowała we Włoszech w filmie Alberta Lattuady I dolci inganni, kreując stereotyp nastolatki bez skrupułów. Podobną postać kreowała w licznych filmach, w których grała w pierwszej połowie lat 60., takich jak Diciottenni al sole, Il sorpasso, La noia, La calda vita, La parmigiana, La bugiarda i La voglia matta. Na ich planie zdjęciowym poznała Fabrizia Capucciego, za którego wyszła w 1963 roku i z którego to związku urodziła się Sabrina, aktorka teatralna[4].

W tym samym czasie rozpoczęła we Włoszech karierę piosenkarską[4]. W 1962 roku wytwórnia Ricordi wydała jej debiutancki singiel, „Perdono”[5], a w 1963 – debiutancką płytę długogrającą, zatytułowaną jej imieniem i nazwiskiem[6].

W 1964 roku otrzymała Targa d’oro na David di Donatello. Kontynuowała we Włoszech współpracę z najbardziej znanymi autorami i reżyserami, stając się stałą odtwórczynią ról komediowych (Armia Brancaleone, Adulterio all'italiana, La matriarca, Certo, certissimo... anzi probabile)[4].

Później porzuciła typ filmowej „lolitki”, by zagrać w komediach o bardziej gorzkim i sarkastycznym zabarwieniu, takich jak Adulterio all'italiana (1966, reż. Pasquale Festa Campanile)[3]. W 1968 roku pod kierunkiem Antonello Falqui zagrała w La vedova allegra, musicalu telewizyjnym będącym adaptacją operetki o tym samym tytule. W partiach śpiewanych dubbingowała ją Lucia Mannucci z Quartetto Cetra, a jej partnerem był Johnny Dorelli[4]. Pomiędzy nimi narodziła się więź uczuciowa, która następnie doprowadziła ich do zawarcia związku małżeńskiego (1972–1978)[3], z którego urodził się syn, Giorgio Guidi[7]. Filmy z lat 60. i 70., w których grała Catherine Spaak, zwróciły na nią uwagę publiczności i sprawiły, że stała się wzorem do naśladowania dla ówczesnych dziewcząt[8].

Pod koniec lat 70. zaczęła pracować jako dziennikarka dla Corriere della Sera, Mattino di Napoli oraz dla magazynów Anna, Moda i TV Sorrisi e Canzoni[8]. Stopniowo ograniczała swoją działalność filmową. W sezonie 1978–1979 występowała w roli Rossany w komedii muzycznej Cyrano (napisanej przez Riccarda Pazzaglię i Domenica Modugna), w reżyserii Daniele D'Anza[4].

Po kilku latach nieobecności w kinie powróciła do życia publicznego jako dziennikarka i prezenterka telewizyjna: w sieci Mediaset w 1985 roku zainaugurowała program Forum, który był wówczas prezentowany przez Ritę Dalla Chiesę[3]. Od 1987 roku przez ponad 15 lat prowadziła w Rai 3 talk-show Harem[8]. Gościła w tym czasie, między innymi, aktorki Catherine Deneuve i Rossellę Falk oraz pisarkę Helgę Schneider[2].

W 2002 roku rozpoczęła w kanale La7 prowadzenie Il sogno dell'angelo, programu poświęconego zjawiskom paranormalnym[9].

W latach 1993–2010 była żoną architekta Daniela Reya, a w 2013 roku wyszła ponownie za mąż za Vladimira Tusellego[3].

Od 26 stycznia 2015 roku była jedną z uczestniczek dziesiątej edycji reality show, L'isola dei famosi, emitowanego przez Canale 5 i prowadzonego przez Alessię Marcuzzi[4].

Wraz z Brigitte Bardot wystosowała apel do José Barroso o ustanowienie Europejskiego Dnia Wegetarianizmu[4].

We wrześniu 2020 roku Catherine Spaak została zaproszona do programu Storie Italiane, prowadzonego na Rai 1 przez Eleonorę Daniele, aby zaprezentować swój nowy film, La vacanza. W trakcie rozmowy ujawniła, że pół roku wcześniej miała wylew krwi do mózgu, a później napady padaczkowe z powodu blizn. Aktorka dodała: „Nie przyjechałam tu tylko po to, żeby rozmawiać o moim filmie. Chcę przekazać ludziom wiadomość, że jeśli jesteśmy chorzy, to nie musimy się wstydzić. Nie straciłam hartu ducha i odwagi. Mówię wszystkim, że idę do przodu”[10].

Działalność pisarska

W 1982 roku wydała swoją pierwszą książkę "26 donne", po której ukazała się autobiografia "Da me". (1992) oraz powieści "Un cuore perso" (1995) i "Oltre il cielo" (1996)[8].

Filmografia

Kinowa

Catherine Spaak w filmie La noia (1963)
Catherine Spaak (1968)
Catherine Spaak i Jean-Louis Trintignant w filmie La matriarca (1968)

Lista na podstawie IMDb[11] oraz Film Italia[12]:

  • Le Trou, reż. Jacques Becker (1960)
  • Dolci inganni, reż. Alberto Lattuada (1960)
  • Il carro armato dell'8 settembre, reż. Gianni Puccini (1960)
  • Le puits aux trois vérités, reż. François Villiers (1961)
  • La voglia matta, reż. Luciano Salce (1962)
  • Diciottenni al sole, reż. Camillo Mastrocinque (1962)
  • Il sorpasso, reż. Dino Risi (1962)
  • La calda vita, reż. Florestano Vancini (1963)
  • Le monachine, reż. Luciano Salce (1963)
  • La noia, reż. Damiano Damiani (1963)
  • La parmigiana, reż. Antonio Pietrangeli (1963)
  • Le donne, episod L'amore difficile, reż. Sergio Sollima (1963)
  • 3 notti d'amore, reż. Renato Castellani, Luigi Comencini i Franco Rossi (1964)
  • La ronde, reż. Roger Vadim (1964)
  • Weekend w Zuydcoote, reż. Henri Verneuil (1964)
  • L'uomo dei 5 palloni, epizod Oggi, domani, dopodomani, reż. Marco Ferreri (1965)
  • La bugiarda, reż. Luigi Comencini (1965)
  • Made in Italy, reż. Nanni Loy (1965)
  • Il marito è mio e l'ammazzo quando mi pare, reż. Pasquale Festa Campanile (1966)
  • Madamigella di Maupin, reż. Mauro Bolognini (1966)
  • Non faccio la guerra, faccio l'amore, reż. Franco Rossi (1966)
  • Adulterio all'italiana, reż. Pasquale Festa Campanile (1966)
  • Armia Brancaleone, reż. Mario Monicelli (1966)
  • Hotel, reż. Richard Quine (1967)
  • Una ragazza piuttosto complicata, reż. Damiano Damiani (1968)
  • La notte è fatta per... rubare, reż. Giorgio Capitani (1968)
  • La matriarca, reż. Pasquale Festa Campanile (1968)
  • This Must Be Belgium, reż. Mel Stuart (1969)
  • Certo, certissimo, anzi... probabile, reż. Marcello Fondato (1969)
  • Con quale amore, con quanto amore, reż. Pasquale Festa Campanile (1970)
  • Il gatto a nove code, reż. Dario Argento (1971)
  • La schiava io ce l'ho e tu no, reż. Giorgio Capitani (1972)
  • Un uomo dalla pelle dura, reż. Franco Prosperi (1972)
  • Causa di divorzio, reż. Marcello Fondato (1972)
  • Un meurtre est un meurtre, reż. Étienne Périer (1972)
  • Cari genitori, reż. Enrico Maria Salerno (1973)
  • Storia di una monaca di clausura, reż. Domenico Paolella (1973)
  • La via dei babbuini, reż. Luigi Magni (1974)
  • Los pájaros de Baden-Baden, reż. Mario Camus (1975)
  • La parola di un fuorilegge... è legge!, reż. Antonio Margheriti (1975)
  • Febbre da cavallo, reż. Steno (1976)
  • Bruciati da cocente passione, reż. Giorgio Capitani (1976)
  • Per vivere meglio, divertitevi con noi, epizod Il teorema gregoriano, reż. Flavio Mogherini (1978)
  • Io e Caterina, reż. Alberto Sordi (1980)
  • Rag. Arturo De Fanti, bancario precario, reż. Luciano Salce (1980)
  • Il carnet di Armando, epizod I seduttori della domenica, reż. Dino Risi (1980)
  • Miele di donna, Gianfranco Angelucci (1981)
  • Claretta, reż. Pasquale Squitieri (1984)
  • Scandalo segreto, reż. Monica Vitti (1989)
  • Tandem, reż. Lucio Pellegrini (2000)
  • Joy - Scherzi di gioia, reż. Adriano Wajskol (2002)
  • Promessa d'amore, reż. Ugo Fabrizio Giordani (2004)
  • Te lo leggo negli occhi, reż. Valia Santella (2004)
  • Dalla parte giusta, reż. Roberto Leoni (2005)
  • L'uomo privato, reż. Emidio Greco (2007)
  • Alice, reż. Oreste Crisostomi (2010)
  • I più grandi di tutti, reż. Carlo Virzì (2012)
  • Ti sposo ma non troppo, reż. Gabriele Pignotta (2014)
  • La vacanza, reż. Enrico Iannaccone (2019)

Telewizyjna

Lista na podstawie IMDb[11]:

  • La vedova allegra (1968, film TV)
  • La gatta (1978, miniserial TV)
  • Racconti di fantascienza (1979, serial TV)
  • Fosca (1981, film TV)
  • Freddo da morire (1982, film TV)
  • La martingal (1983, film TV)
  • Benedetta e company (1983, film TV)
  • Ophiria (1983, miniserial TV)
  • Un seul être vous manque (1984, serial TV)
  • Affari di famiglia (1986, film TV)
  • Cinéma 16 (1986, serial TV)
  • Le rire de Caïn (1986, miniserial TV)
  • La voglia di vincere (1987, miniserial TV)
  • L'ingranaggio (1987, film TV)
  • Sei delitti per padre Brown (1988, miniserial TV)
  • E non se ne vogliono andare! (1988, film TV)
  • E se poi se ne vanno? (1989, film TV)
  • Une famille formidable (1993, serial TV)
  • Il ritorno del piccolo Lord (2000, film TV)
  • Questa è la mia terra (2006, serial TV)
  • Zen (2011, miniserial TV)
  • Mistery! (2011, serial TV)
  • Un medico in famiglia (2013, serial TV)

Programy telewizyjne

Teatr

Catherine Spaak i Johnny Dorelli na scenie Teatro Nazionale, Reggio Emilia (1971)

Lista na podstawie strony domowej artystki (lata 1969–2009)[16]:

  • Aspettando Jo (1969)
  • Promesse, promesse (1971)
  • Cyrano (1980)
  • L'uomo del destino 2002)
  • La capra (2004)
  • Storie Parallele Edith Piaf (2006)
  • Soirée Debussy (2007)
  • Vivien Leigh (2008)
  • Il piccolo principe (2009)
  • Racconti dal faro (2013)[17]
  • Colette, donna straordinaria (2017)[18]
  • Il segreto di Hanna (2019)[19]

Dyskografia – albumy studyjne

Lista na podstawie Discogs[20]:

  • 1963 – Catherine Spaak
  • 1964 – Noi siamo i giovani
  • 1970 – Promesse... promesse ... (z Johnnym Dorellim)
  • 1973 – Toi et moi (z Johnnym Dorellim)
  • 1976 – Catherine Spaak
  • 1978 – Cyrano (z Domenikiem Modugno)
  • La nostra primavera (wydany w Brazylii, rok nieznany)

Nagrody

Przypisy

  1. ↑ Morta Catherine Spaak, aveva 77 anni (hiszp.). ilgiorno.it. [dostęp 2022-04-17].
  2. ↑ a b Il Post: I 70 anni di Catherine Spaak (wł.). www.ilpost.it. [dostęp 2021-05-05].
  3. ↑ a b c d e f g Biografieonline.it: Catherine Spaak (wł.). biografieonline.it. [dostęp 2021-05-05].
  4. ↑ a b c d e f g h Film.it: Catherine Spaak (wł.). www.film.it. [dostęp 2021-05-05].
  5. ↑ Discogs: Catherine Spaak – Perdono (ang.). www.discogs.com. [dostęp 2021-05-05].
  6. ↑ Discogs: Catherine Spaak – Catherine Spaak (ang.). www.discogs.com. [dostęp 2021-05-05].
  7. ↑ Roberto Rinaldi: Catherine Spaak recita Storie Parallele al Premio Letterario Merano Europa (wł.). www.teatro.it. [dostęp 2021-05-06].
  8. ↑ a b c d e Cinematografo.it: Catherine Spaak (wł.). www.cinematografo.it. [dostęp 2021-05-05].
  9. ↑ a b Il Tirreno: Catherine Spaak con gli angeli dopo l'Harem La conduttrice, passata a La7, è allibita per il trattamento subìto dalla Rai (wł.). ricerca.gelocal.it. [dostęp 2021-05-05].
  10. ↑ Redazione ANSA, Catherine Spaak, "ho avuto un'emorragia cerebrale", ANSA.it [dostęp 2021-05-05] (wł.).
  11. ↑ a b c IMDb: Catherine Spaak (ang.). www.imdb.com. [dostęp 2021-05-05].
  12. ↑ Istituto Luce-Cinecittà: Catherine Spaak (wł.). www.filmitalia.org. [dostęp 2021-05-06].
  13. ↑ a b c Simona Santoni: Catherine Spaak, i 70 anni di un’icona di bellezza chic (wł.). www.panorama.it. [dostęp 2021-05-08].
  14. ↑ Adnkronos, Raitre: da domani ''Pascia''', di C. Spaak, www.adnkronos.com [dostęp 2021-05-08] (ang.).
  15. ↑ Adnkronos, Carlo Conti condurrà 'Si può fare!' Da 2 maggio 5 puntate su Rai 1, www.adnkronos.com [dostęp 2021-05-08] (ang.).
  16. ↑ Catherine Spaak – Teatro, www.catherinespaak.eu [dostęp 2021-05-06] (ang.).
  17. ↑ Alessio Neroni: Racconti dal faro (wł.). teatro.persinsala.it. [dostęp 2021-05-06].
  18. ↑ Comune di Camaiore: Catherine Spaak al Teatro dell'Olivo il 2 marzo 2017 in "Colette" (wł.). teatro.persinsala.it. [dostęp 2021-05-06].
  19. ↑ Redazione Beneventoforum.it: “Il segreto di Hanna” interpretato da Catherine Spaak, già in prima nazionale al Teatro San Marco di Benevento, approda al Goldoni di Venezia (wł.). www.beneventoforum.it. [dostęp 2021-05-06].
  20. ↑ Discogs: Catherine Spaak – Albums (ang.). www.discogs.com. [dostęp 2021-05-05].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Matriarca spaak trintignant.jpg
Still from film "La matriarca"
Catherine Spaak, 1968.jpg
Belgian-Italian actress and singer Catherine Spaak in 1968.
La noia (1963) - Catherine Spaak.jpg
Italy, summer 1963. Belgian-Italian actress Catherine Spaak in a break on the set of the film La noia directed by Damiano Damiani (1963).
Johnny Dorelli and Catherine Spaak on stage.jpg
Italian actors Johnny Dorelli and Catherine Spaak on stage, Teatro Nazionale, Reggio Emilia
Catherine Spaak 75.jpg
French-Italian actress and singer Catherine Spaak