Cecilia Lindqvist

Ten artykuł od 2020-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji: tytuły tłumaczeń książek. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Cecilia Lindqvist

林西莉 (Lin Xili)

Imię i nazwisko urodzenia	Anna Cecilia Norman
Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1932 Lund
Data śmierci	27 września 2021
Zawód, zajęcie	sinolog, pisarka
Narodowość	szwedzka

Pieczęć 林西莉

Anna Cecilia Lindqvist (ur. 4 czerwca 1932 w Lund jako Anna Cecilia Norman; chiński pseudonim 林西莉, Lin Xili, zm. 27 września 2021^[1]) – szwedzka sinolog, pisarka i fotografka. Wykładowczyni oraz autorka licznych książek na temat Chin.

Życiorys

Lindqvist był uczniem wybitnego sinologa Bernharda Karlgrena, który jako pierwszy zastosował metody europejskiego językoznawstwa historycznego do języka chińskiego. Studiowała język chiński, historię i historię sztuki, a także grę na guqin.

W latach 1956–1986 była żoną szwedzkiego pisarza Svena Lindqvista, który w latach 1960–1961 pełnił obowiązki attaché kulturalnego w ambasadzie Szwecji w Pekinie.

Po powrocie z Chin wyjechała z mężem do Ameryki Łacińskiej, gdzie pracowała jako dziennikarka. W 1970 roku wrócili do Szwecji, a od 1971 roku Cecilia Lindqvist była nauczycielką w sztokholmskich liceach. Kiedy kilku uczniów poprosiło ją o naukę chińskiego, po otrzymaniu pozwolenia od ówczesnego szwedzkiego ministra edukacji Ingvara Carlssona przez dwa lata prowadziła zajęcia dla 21 osób. Następnie zabrała ich do Pekinu koleją transsyberyjską. Prawie wszyscy z nich pracują obecnie w Chinach.

W latach 1974–1989 Cecilia Lindqvist pisała książkę Hanzi Wangguo or the Kingdom of Characters (chiń. 漢字王國; pinyin Hànzì Wángguó). W 1994 roku rozpoczęła z kolei pracę nad książką o chińskim instrumencie strunowym qin (chiń. 古琴), która zajęła jej 13 lat^[2].

Po uzyskaniu tytułu magistra filozofii Lindqvist została w 1989 roku profesorem sinologii. Pełniła tę funkcję aż do przejścia na emeryturę w 1997. W 2003 roku była profesorem wizytującym na Pekińskim Uniwersytecie Języka i Kultury (BLCU; chiń. 北京语言文化大学; pinyin Běijīng yǔyán wénhuà dàxué).

Wybrana bibliografia

• Kina inifrån (ze Svenem Lindqvistem, 1963)
• Asiatisk erfarenhet (ze Svenem Lindqvistem, 1964)
• Resa med Aron (1969)
• Vad skulle Mao ha sagt? (ze Svenem Lindqvistem, 1979)
• Kina nu (ze Svenem Lindqvistem, 1980)
• Tecknens rike (1989)
• Qin (2006)
• Hanzi Wangguo or the Kingdom of Characters (1990)

Nagrody

• 1989 – Nagroda Augusta (za Tecknens Rike)
• 2004 – Nagroda Kulturalna Längmanska
• 2006 – Nagroda Augusta (za Qin)
• 2006 – Lotten von Kræmers pris (125 000 koron szwedzkich)^[3]

Przypisy