Celso Costantini

Celso Costantini

Kardynał prezbiter
In hoc signo W tym znaku
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1876 Castion di Zoppola
Data i miejsce śmierci	17 października 1958 Rzym
Kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego
Okres sprawowania	1954–1958
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	26 grudnia 1899
Nominacja biskupia	22 lipca 1921 tytularny biskup Gerapoli
Sakra biskupia	24 sierpnia 1921
Kreacja kardynalska	12 stycznia 1953 Pius XII
Kościół tytularny	Ss. Nereo e Achilleo S. Lorenzo in Damaso

Celso Benigno Luigi Costantini (ur. 3 kwietnia 1876 w Castion di Zoppola, zm. 17 października 1958 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.

W roku 1892 rozpoczął naukę w seminarium w Portoguaro. W latach 1897–1899 kształcił się na rzymskich uniwersytetach Accademia di S. Tommaso a także Uniwersytecie della Minerva. Uzyskał doktoraty z filozofii i teologii na Uniwersytecie Gregoriańskim. Święcenia kapłańskie przyjął 26 grudnia 1899 w Portoguaro. Pracował następnie duszpastersko w diecezji Concordia. W czasie I wojny światowej był kapelanem armii włoskiej. Po zakończeniu wojny był m.in. dyrektorem Muzeum Archeologicznego w Aquileria a także administratorem apostolskim w Fiume.

22 lipca 1921 mianowany tytularnym biskupem Gerapoli. Sakrę otrzymał 24 sierpnia z rąk kardynała Pietro La Fontaine, patriarchy Wenecji. Od roku 1922 był pierwszym delegatem apostolskim do Chin, gdzie odegrał znaczącą rolę w rozwoju tamtejszego Kościoła (zwołał pierwszą konferencję biskupów chińskich w 1924, powołał wiele seminariów i kongregacji, a także przyczynił się do wyniesienia do godności biskupiej pierwszych Chińczyków w 1926, do tej pory bowiem, biskupami zostawali wyłącznie misjonarze). W roku 1933 powrócił do ojczyzny i został sekretarzem w Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Pozostał na tym stanowisku do roku 1954, kiedy to został Kanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego. Rok wcześniej otrzymał z rąk Piusa XII kapelusz kardynalski.

Zmarł w okresie sediswakancji po śmierci papieża podczas teoretycznie niegroźnej operacji prostaty. Pochowany w rodzinnej miejscowości obok swego brata ks. Giovanniego (1880-1956). Był jednym z pierwszych wysokich przedstawicieli Kościoła, którzy doceniali znaczenie rozwijających się Kościołów lokalnych na całym świecie. Był zwolennikiem mianowania biskupami rdzennych mieszkańców, a także umiędzynarodowienia kolegium kardynalskiego.

Bibliografia

• Sylwetka na stronie internetowej kardynałów Salvadora Mirandy
• Catholic-Hierarchy
• Cesare De Agostini, Konklawe XX wieku. Kulisy wyborów papieży, Kraków 2005