Centralna Szkoła Strzelnicza

Centralna Szkoła Strzelnicza (CSS) – szkoła Wojska Polskiego.

Historia szkoły

1 sierpnia 1922 roku Minister Spraw Wojskowych generał dywizji Kazimierz Sosnkowski na wniosek szefa Departamentu I z 4 kwietnia tego roku polecił mu „przeprowadzić z dniem 15 września 1922 roku połączenie Głównej Szkoły Strzelniczej w Toruniu i Centralnej Szkoły KM i Broni Specjalnej w Chełmnie na następujących zasadach”: połączone szkoły otrzymały nazwę „Centralna Szkoła Strzelnicza”, miejsce postoju CSS po połączeniu – Toruń, etat miał być zatwierdzony oddzielnie, Centralna Szkoła KM i Broni Specjalnej w Chełmnie miała być przeniesiona do Torunia przed 15 września, szef Departamentu miał przedstawić ministrowi do zatwierdzenia Statut i Regulamin Wewnętrzny oraz Program Wyszkolenia w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, miesiące zimowe miały być przeznaczone na ukończenie organizacji szkoły, do 1 lutego 1923 roku miał być skompletowany przewidziany etatem personel instruktorski[1].

22 sierpnia 1922 roku Minister Spraw Wojskowych zatwierdził „obsadę osobową na kierowniczych stanowiskach w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu”:

  • komendant szkoły – płk piech. Stanisław Martini, dotychczasowy komendant Głównej Szkoły Strzelniczej Armii w Toruniu,
  • dyrektor nauk – kpt. piech. Tadeusz Felsztyn ze Szkoły Podchorążych w Warszawie,
  • dowódca oddziałów szkolnych – ppłk piech. Józef Kwaciszewski, dotychczasowy komendant Centralnej Szkoły KM i Broni Specjalnej w Chełmnie,
  • dowódca oddziałów oficerskich – mjr piech. Antoni Staich z C. Sz. KM i Br. Spec.,
  • dowódca oddziałów podoficerskich (baonu) – kpt. piech. Franciszek Matuszczak z 25 pp,
  • kierownik działu doświadczalnego – wakat,
  • gospodarz szkoły – kpt. piech. Jerzy Akatoff z C. Sz. KM i Br. Spec.[2].

10 kwietnia 1923 roku został ogłoszony „Tymczasowy Statut Centralnej Szkoły Strzelniczej”. W statucie określono cele szkoły:

  • wyszkolenie oficerów na kierowników i instruktorów wyszkolenia strzeleckiego i nauki o wszystkich broniach piechoty oraz podoficerów na ich pomocników, jak też podniesienie osobistej sprawności i umiejętności oficerów i podoficerów w tych dziedzinach do możliwie najwyższego poziomu
  • wypróbowanie, ustalenie i wprowadzenie w życie metod wyszkolenia najlepiej odpowiadających celom wyszkolenia wskazanym przez MSWojsk. oraz rozszerzenie tych metod w wojsku,
  • doskonalenie metod wyszkolenia,
  • popieranie rozwoju strzelectwa w wojsku oraz podniesienie wszelkimi środkami zamiłowania do tej gałęzi wyszkolenia,
  • przeprowadzenie badań i doświadczeń w zakresie uzbrojenia piechoty, tak istniejącego obecnie, jak i nowego, i to zarówno z punktu widzenia technicznego, a w szczególności z punktu widzenia jego zastosowania na polu walki (w tym zakresie CSS było miarodajnym organem opiniodawczym w sprawach uzbrojenia piechoty),
  • śledzenie postępów uzbrojenia i wyszkolenia strzeleckiego w kraju i zagranicą, celem informowania o nich MSWojsk., szkół oraz oddziałów,
  • szkolenie oficerów, specjalnie w tym celu skierowanych („komenderowanych”) na fachowców w sprawach uzbrojenia piechoty poprzez pogłębienie ich wiadomości w tej dziedzinie oraz zapoznawanie ich z metodami badania i oceny broni oraz ogólnymi warunkami jej wyrobu[3].

Absolwenci otrzymywali świadectwa ukończenia kursu[4].

25 czerwca 1924 roku w szkole zostało przeprowadzone pierwsze w Polsce strzelanie przeciwlotnicze do celu rzeczywistego. Rękaw ciągniony był na 300 m linie za samolotem pilotowanym przez sierż. Jana Krajewskiego z 4 Pułku Lotniczego (obserwatorem był por. Jan II Wajda). Cel zwalczały obsługi karabinów maszynowych[5].

4 lutego 1925 roku ogłoszono przesunięcia oficerów na stanowiska:

  • mjr. piech. Tadeusza Felsztyna ze stanowiska dyrektora nauk na stanowisko kierownika Działu Doświadczalnego,
  • mjr. piech. Franciszka Matuszczaka ze stanowiska dowódcy baonu podoficerów na stanowisko dyrektora nauk,
  • mjr. piech. Eugeniusza Bałutina ze stanowiska dowódcy oddziałów oficerskich na stanowisko dowódcy baonu podoficerów,
  • mjr. piech. Walentego Nowaka ze stanowiska dowódcy kompanii na stanowisko dowódcy oddziałów oficerskich,
  • por. piech. Franciszka Wilkonia na stanowisko instruktora[6].

W 1931 roku w wyniku połączenia Centralnej Szkoły Strzelniczej z Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia zostało utworzone Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[7]. Ostateczne rozwiązanie szkoły nastąpiło wiosną 1932 roku.

Kadra szkoły

Komendanci
  • płk piech. Stanisław Martini (od 22 VIII 1922)
  • ppłk dypl. piech. Antoni Staich (14 II 1929 – 23 III 1932[8])
Dyrektorzy nauk
Oficerowie
  • kpt. piech. Józef Kramczyński

Przypisy

  1. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 31 z 1 sierpnia 1922 roku, poz. 447.
  2. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 34 z 22 sierpnia 1922 roku, poz. 496.
  3. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 13 z 10 kwietnia 1923 roku, poz. 175.
  4. Wykaz Legionistów ↓, Świadectwo ukończenia trzymiesięcznego kursu w zakresie kompanii karabinów maszynowych wydane 12 kwietnia 1927 roku rotmistrzowi Stefanowi Ustupskiemu z 6 pułku ułanów.
  5. Pierwsze w Polsce strzelanie przeciwlotnicze do celu rzeczywistego. „Polska Zbrojna”. 186, s. 4, 1924-07-09. Warszawa. 
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 4 lutego 1925 roku, s. 53-54.
  7. Bar 1973 ↓, s. 2.
  8. a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 232.

Bibliografia