Centre Georges Pompidou
.jpg) Gmach główny Centrum Pompidou | |
| Państwo | |
|---|---|
| Region | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | Renzo Piano, Richard Rogers i Gianfranco Franchini |
| Wysokość całkowita | 45,5 m |
| Wysokość do dachu | 42 m |
| Kondygnacje | 7 pięter |
| Powierzchnia użytkowa | 103,305 m² |
| Rozpoczęcie budowy | 1972 |
| Ukończenie budowy | 1977 |
| Ważniejsze przebudowy | od października 1996 do stycznia 2000 |
Położenie na mapie Paryża  (c) Eric Gaba, Wikimedia Commons user Sting, CC BY-SA 3.0 | |
Położenie na mapie Francji  | |
Położenie na mapie Île-de-France  (c) Eric Gaba, Wikimedia Commons user Sting, CC BY-SA 3.0 | |
 48°51′38″N 2°21′08″E/48,860556 2,352222 | |
| Strona internetowa | |
Centre Georges Pompidou (wym. [sɑ̃tɾə ʒɛɔɾʒə põpidu]; zwany także Beaubourg wym. [bobuɾ], Rafineria) – budynek położony w paryskiej dzielnicy Beaubourg, w którym mieści się muzeum sztuki współczesnej (Musée National d’Art Moderne) oraz główna biblioteka publiczna stolicy Francji (Bibliothèque publique d’information).
Historia
W 1969 nowo wybrany prezydent Francji, Georges Pompidou, podjął decyzję utworzenia centrum kulturalnego na miejscu zwanym Plateau Beaubourg. Ogłoszono międzynarodowy konkurs architektoniczny, w którym zwyciężył postmodernistyczny projekt Renzo Piano i Richarda Rogersa. Budowę rozpoczęto w 1972, a w 1977 otwarcia Centrum dokonał Valéry Giscard d’Estaing.
W muzeum odbywają się cyklicznie wystawy rangi światowej. W 1983 muzeum zaprezentowało wystawę „Presences Polonaises”[1] na temat historii awangardowej sztuki polskiej. Pokazano dzieła Andrzeja Wajdy, Witkacego a także unikaty takie jak film Calling Mr. Smith (1943)[2] autorstwa Stefana Themersona, będący jednym z pierwszych na świecie antynazistowskich i antywojennych filmów przedstawiających kłamstwa i zbrodnie nazistowskich Niemiec i dokumentujący ich ofiary. Prezentacja filmu brytyjskiej i światowej opinii publicznej w czasie II wojny światowej zbiegła się w czasie z dramatyczną misją polskiego dyplomaty Jana Karskiego.
Od 2012 do 2017 przed budynkiem była prezentowana rzeźba Horizontal autorstwa Alexandra Caldera[3]. Rzeźba miała ponad 7,6 metra wysokości i przedstawiała figury geometryczne.
Konstrukcja
Centrum zostało zbudowane przez firmę Vinci w latach 1972-1977[4]. Konstrukcja budynku kosztowała 993 miliony nowych franków[4]. Przebudowa budynku odbywała się od października 1996 do stycznia 2000 i kosztowała 576 milionów franków[5]. Za oba projekty odpowiedzialny był inżnier Peter Rice, znany z konstrukcji dźwigarów staliwnych Gerberette(fr.)[6].
Forma budynku
Ogólna struktura budynku jest oryginalnym pomysłem Piano i Rogersa, lecz silnie inspirowanym przez teoretyczny projekt Fun palace – idealnej przestrzeni widowiskowo-wystawienniczej, stworzony przez Cedrika Price’a. W 1973 Piano i Rogers zbudowali futurystyczny biurowiec włoskiej firmy meblowej B&B w Novedrate, który stał się prototypem Centrum Pompidou[7]. Budynek zajmuje powierzchnię placu. Wszystkie instalacje zostały wyprowadzone na zewnątrz i pomalowane na różne kolory, z których każdy odpowiada innej funkcji[8]. Niebieski to układ klimatyzacyjny, żółty – instalacje elektryczne, czerwony – urządzenia odpowiedzialne za bezpieczeństwo, a zielony to wodociągi. Daje to wiele możliwości aranżacji i podziału przestrzeni wewnątrz budynku. Trzy najwyższe piętra budowli zajmuje Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Budynek jest wyposażony w ogólnodostępny taras widokowy z kawiarnią na płaskim dachu umożliwiającym podziwianie panoramy Paryża[9].
W pobliżu znajduje się kolorowa Fontanna Strawińskiego zaprojektowana przez Niki de Saint Phalle i Jeana Tinguely z grupy Nouveau Réalisme utworzonej w Paryżu w 1960[10].
Filie
Filie muzeum znajdują się w Metzu (Francja)[11], w Maladze (Hiszpania)[12][13], w Brukseli (Belgia)[14] oraz w Szanghaju (Chińska Republika Ludowa)[15]. W przyszłości muzeum planuje również ekspansję do Meksyku[16][17] i Brazylii[17].
Przypisy
- ↑ https://www.centrepompidou.fr/media/document/b2/a7/b2a70a3c55cf499bcfc64124053da36b/normal.pdf
- ↑ L'œuvre Calling Mr Smith - Centre Pompidou, www.centrepompidou.fr [dostęp 2018-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-01] (fr.).
- ↑ Calder Horizontal, archive.wikiwix.com [dostęp 2019-11-22].
- ↑ a b History of the VINCI Group: Centre Beaubourg à Paris, web.archive.org, 7 lutego 2012 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-07].
- ↑ Centre Pompidou - Architecture of the building- Art culture musée expositions cinémas conférences débats spectacles concerts, web.archive.org, 4 grudnia 2008 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2008-12-04].
- ↑ Centre Pompidou https://www.collinenotredameduhaut.com/de/decouvrir-la-colline/die-architekten/renzo-piano/
- ↑ 40 years of Piano's' building | B&B Italia, www.bebitalia.com [dostęp 2020-01-25] (fr.).
- ↑ Patrick Sisson, Paris’s iconic Centre Pompidou: 8 things you didn’t know, Curbed, 23 stycznia 2017 [dostęp 2019-11-22] (ang.).
- ↑ Le Georges | Toi Toi Mon Toit, toitoimontoit.fr [dostęp 2020-01-17] (fr.).
- ↑ Les arts plastiques à l'école maternelle, 2004, DOI: 10.14375/np.9782725622989, ISBN 978-2-7256-2298-9 [dostęp 2019-11-22].
- ↑ Inauguration du Centre Pompidou de Metz - Présidence de la République, web.archive.org, 20 maja 2012 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-05-20].
- ↑ Málaga’s mayor says the Pompidou is coming - The Art Newspaper, web.archive.org, 2014 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-01].
- ↑ Málaga’s mayor wins race to open Russian museum and pop-up Pompidou - The Art Newspaper, web.archive.org, 30 marca 2015 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2015-03-30].
- ↑ Centre Pompidou's Brussels satellite takes shape with announcement of winning architects, www.theartnewspaper.com [dostęp 2019-11-22].
- ↑ Centre Pompidou’s satellite space in Shanghai to open early November, www.theartnewspaper.com [dostęp 2019-11-22].
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2019-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-14)].
- ↑ a b Pompidou plans to go global: focus is Brazil, India, China - The Art Newspaper, web.archive.org, 13 maja 2012 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-05-13].
Linki zewnętrzne
- Centre Pompidou – oficjalna strona (fr. • ang. • hiszp.)
- ISNI: 0000 0001 2194 7533, 0000 0001 2314 980X
- VIAF: 159020814
- ULAN: 500271088
- LCCN: n80126139
- GND: 1038030-9
- NDL: 00927966
- LIBRIS: khwz2z630w54phr
- BnF: 11874536g
- SUDOC: 027229769
- NLA: 35026900
- NKC: ko2003204757, ko2003204758
- BNE: XX132041
- NUKAT: n96101638
- J9U: 987007259523505171
- PTBNP: 90012
- CANTIC: a1006378x
- ΕΒΕ: 266264
- WorldCat: lccn-n80126139
Media użyte na tej stronie
Autor: Superbenjamin, Licencja: CC BY-SA 4.0
Blank administrative map of France for geo-location purpose, with regions and departements distinguished. Approximate scale : 1:3,000,000
(c) Eric Gaba, Wikimedia Commons user Sting, CC BY-SA 3.0
Blank administrative map of the region of Île-de-France, France, as in January 2015, for geo-location purpose, with distinct boundaries for regions, departments and arrondissements.
Redirect arrow, to be used in redirected articles in Wikipedias written from left to right. Without text.
.svg)
Autor: Patricia.fidi, Licencja: CC0
Unofficial (de facto) flag of the region Île-de-France in France. It was also the flag of the kingdom of France (s.XIV-XV)
Autor: Outs, Licencja: CC BY-SA 3.0
View of the Center Pompidou-Metz during the building of the roof.
(c) Eric Gaba, Wikimedia Commons user Sting, CC BY-SA 3.0
Blank land cover map of the city and department of Paris, France, as in January 2012, for geo-location purpose, with distinct boundaries for departments and arrondissements.
Autor: Zairon, Licencja: CC BY-SA 4.0
View from the Montmartre to the Georges-Pompidou Centre, Paris, Region of Île-de-France, France
Autor: Epizentrum, Licencja: CC BY-SA 3.0
Branch of Centre Pompidou at Muelle Uno in Málaga, Spain (April 2015)