Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych

Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych
Historia
Państwo II Rzeczpospolita
Sformowanie1937
Rozformowanie1939
Tradycje
RodowódSzkoła Podoficerów Zawodowych Służby Weterynaryjnej
Wojskowa Pracownia Weterynaryjna
Dowódcy
Pierwszypłk Józef Kulczycki
Organizacja
Dyslokacjagarnizon Warszawa
Rodzaj sił zbrojnychwojsko
Rodzaj wojsksłużba weterynaryjna

Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych – ośrodek szkoleniowy i badawczy służby weterynaryjnej Wojska Polskiego II RP.

Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych zostało utworzone z dniem 1 lutego 1937 w Warszawie, w wyniku połączenia Szkoły Podoficerów Zawodowych Służby Weterynaryjnej z Wojskową Pracownią Weterynaryjną[1].

Centrum spełniało rolę ośrodka szkoleniowego zarówno dla oficerów lekarzy weterynarii i podoficerów zawodowych, jak również żołnierzy służby czynnej i majstrów – podkuwaczy koni[1].

W skład centrum wchodził:

  • komendant,
  • oddział badań,
  • oddział wyszkolenia,
  • kuźnia szkolna,
  • klinika,
  • kompania szkolna,
  • muzeum,
  • biblioteka[1][2].

Centrum było jednostką mobilizującą. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” komendant centrum był odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie mobilizacji trzech jednostek wpisanych na jego tabelę mobilizacyjną, a mianowicie:

  • Krajowego Szpitala Weterynaryjnego typ I nr 1,
  • Polowego Szpitala Weterynaryjnego nr 11,
  • Polowego Szpitala Weterynaryjnego nr 13[3].

Wszystkie szpitale miały być zmobilizowane w I rzucie mobilizacji powszechnej[4]. W skład Krajowego Szpitala Weterynaryjnego typ I nr 1 wchodził Ośrodek Zapasowy Służby Weterynaryjnej. Ośrodek był jednostką ewidencyjną dla wszystkich jednostek służby weterynaryjnej zmobilizowanych przez Centrum Wyszkolenia i Badań Weterynaryjnych oraz jednostki mobilizujące broni[5].

Obsada personalna

Obsada personalna centrum w marcu 1939[2]:

  • komendant – płk lek. wet. dr Józef Kulczycki
  • kierownik oddziału badań – ppłk lek. wet. dr Jan Zenkner †1940 Katyń[6]
  • kierownik laboratorium – mjr lek. wet. dr Alojzy Bąk
  • kierownik laboratorium – mjr lek. wet. dr Jan Ludwik Eugeniusz Eberle
  • kierownik laboratorium – mjr lek. wet. Władysław Jończy
  • kierownik laboratorium – mjr lek. wet. dr Marian Kazimierz Jóźkiewicz
  • kierownik laboratorium – kpt. lek. wet. dr Marian Józef Decowski
  • kierownik laboratorium – kpt. lek. wet. dr Tadeusz Kobusiewicz
  • kierownik oddziału wyszkolenia – mjr lek. wet. dr Kazimierz Sidor
  • kierownik kuźni szkolnej – mjr lek. wet. dr Hipolit Perkowski †1940 Katyń[7]
  • kierownik kliniki – mjr lek. wet. dr Józef Składnik
  • ordynator i dowódca kompanii szkolnej – kpt. lek. wet. Dominik Jastrzębski

Przypisy

  1. ↑ a b c Böhm 1994 ↓, s. 228.
  2. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 490.
  3. ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 662-664.
  4. ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 663.
  5. ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 662.
  6. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 731.
  7. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 472.

Bibliografia

  • Tadeusz Böhm: Z dziejów naczelnych władz wojskowych II Rzeczypospolitej. Organizacja i kompetencje Ministerstwa Spraw Wojskowych w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08368-1.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
Szkolnictwo wojskowe w II Rzeczypospolitej
Centra
Piechota
Kawaleria
Artyleria
Saperzy
Lotnictwo
Inne

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).