Cerkiew św. Aleksandra Newskiego w Mińsku

Cerkiew św. Aleksandra Newskiego

Царква святога дабравернага князя Аляксандра Неўскага

712Г000046
cerkiew parafialna
(c) Hanna Zelenko, CC BY-SA 4.0 Widok ogólny
Państwo	Białoruś
Miasto wydzielone	Mińsk
Miejscowość	Mińsk
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Parafia	św. Aleksandra Newskiego
Wezwanie	św. Aleksandra Newskiego
Wspomnienie liturgiczne	30 sierpnia/12 września; 14/27 listopada
Historia Data rozpoczęcia budowy 1896 Data zakończenia budowy 1898 Data poświęcenia 2 lutego 1898 Aktualne przeznaczenie czynna świątynia prawosławna
Dane świątyni Styl barok cerkiewny Świątynia • materiał bud. • cegła
Położenie na mapie Mińska Cerkiew św. Aleksandra Newskiego
Położenie na mapie Białorusi (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Cerkiew św. Aleksandra Newskiego
53°54′31,1″N 27°35′14,8″E/53,908639 27,587444

Cerkiew św. Aleksandra Newskiego (biał. Царква Св. Аляксандра Неўскага, ros. Минская церковь Александра Невского) – cerkiew wzniesiona w latach 1896–1898 na terenie Cmentarza Wojskowego w Mińsku. Świątynia parafii w dekanacie św. Aleksandra Newskiego^[1] eparchii mińskiej Egzarchatu Białoruskiego Patriarchatu Moskiewskiego.

Historia

Cerkiew została zbudowana na zlecenie mińskich władz gubernialnych, które w kwietniu 1896 wyasygnowały na ten cel 11,2 tys. rubli, część pieniędzy zebrano też wśród mińskich wojskowych za wstawiennictwem protoprezbitera Pawła Bogdanowicza. Budowla była pomyślana jako upamiętnienie żołnierzy, którzy stracili życie w wojnie rosyjsko-tureckiej lat 1877–1878.

Świątynia została zaprojektowana w stylu cerkiewnego baroku na wzór XVII–XVIII-wieczny, zastąpiła maleńką drewnianą cerkiew, jaka znajdowała się tu od stulecia.

Budowa rozpoczęła się jeszcze w tym samym roku na terenie Cmentarza Wojskowego w Mińsku (Długi bród), uroczystego poświęcenia świątyni dokonano zaś 2 lutego 1898.

W nawę centralną wbudowano dwie tablice pamiątkowe z nazwiskami 118 żołnierzy 30. Brygady Artyleryjskiej i 119. Pułku Kołomienskiego, którzy zginęli w operacji wyzwolenia Bułgarii spod władzy Porty w 1878.

Za ścianą ołtarzową pochowane są szczątki wyższych oficerów, a obok nich znajdują się dwie mogiły ze szczątkami żołnierzy.

Za najciekawszy element świątyni można uznać drewnianą przenośną cerkiewkę, jaka była wykorzystywana przez Pułk Kołomieński do modłów podczas działań wojennych w Turcji.

W 1910 r. cerkiew stała się świątynią cywilną, początkowo parafialną, a od 1932 r. – filialną soboru św. Katarzyny. Jeszcze w latach 30. została przekazana Żywej Cerkwi, w której władaniu pozostawała do czerwca 1941 r.^[2]

W czasie wojny niemiecko-radzieckiej świątynia była bombardowana, jednak bomba wrzucona do wnętrza okazała się niewypałem, przez co cerkiew jest jednym z nielicznych budynków sakralnych na terenie Mińska, który ocalał do dnia dzisiejszego w nienaruszonym stanie.

W latach 1982–1983 cerkiew została odrestaurowana, pozłocono kopuły i umieszczono na nich nowe krzyże. W 1985 r. wnętrze świątyni ozdobiono freskami^[2].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Historia cerkwi i jej ujęcia w różnych okresach (jęz. rosyjski). minsk-old-new.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-23)].