Cerkiew św. Marka w Kopyłowie

Cerkiew św. Marka
cerkiew parafialna
Państwo Polska
MiejscowośćKopyłów
Wyznanieprawosławne
KościółRosyjski Kościół Prawosławny
Eparchiachełmska
Wezwanieśw. Marka
brak współrzędnych

Cerkiew św. Marka – unicka, a następnie prawosławna cerkiew w Kopyłowie.

Historia

Parafia prawosławna, a następnie unicka istniała w Kopyłowie od II połowy XVI w. W 1686 właściciel miejscowych dóbr, Marek Matczyński, ufundował unicką cerkiew św. Marka. Była to budowla jednonawowa, z czterospadowym dachem i pojedynczą wieżyczką, w stylu barokowym[1].

Unickie duchowieństwo z Kopyłowa brało udział w polskich powstaniach narodowych. W 1868 budowla była remontowana. Siedem lat później, w ramach likwidacji unickiej diecezji chełmskiej, parafia kopyłowska została administracyjnie przemianowana na prawosławną. Obiekt kilkakrotnie przebudowywano, by upodobnić go do rosyjskiej architektury sakralnej. W 1907 pojawił się projekt kompleksowej przebudowy cerkwi, który ostatecznie zarzucono z powodu zbyt wysokich kosztów. Następnie postanowiono wznieść na miejscu drewnianej świątyni nową murowaną cerkiew prawosławną, jednak również do tej inwestycji nie doszło z powodu wybuchu I wojny światowej[1]. Następnie ludność prawosławna udała się na bieżeństwo. W niepodległej Polsce cerkiew nie została przywrócona do użytku liturgicznego, chociaż miejscowa ludność prawosławna, dominująca w miejscowości, ubiegała się o to, z poparciem metropolity warszawskiego i całej Polski Dionizego[2]. Obiekt pozostawał zamknięty, a wiernym nakazano korzystać z cerkwi w Matczu[3]. W II połowie lat 20. XX wieku o świątynię ubiegali się duchowni neouniccy[4].

W 1938 nieczynna cerkiew została rozebrana w ramach akcji polonizacyjno-rewindykacyjnej[5].

Przypisy

  1. ↑ a b Ks. Henryk Krukowski: Kościół filialny, p.w. św. Marka i Anny, w Kopyłowie (pol.). www.horodlo.zamojskolubaczowska.pl. [dostęp 2016-12-05].
  2. ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 56–58, 61 i 79. ISBN 978-83-7548-003-0.
  3. ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 216. ISBN 978-83-7548-003-0.
  4. ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 163. ISBN 978-83-7548-003-0.
  5. ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 226. ISBN 978-83-7548-003-0.
Cerkwie zniszczone w czasie akcji rewindykacyjnej 1938
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v dom modlitwy uruchomiony przez ludność prawosławną w miejscowościach, gdzie władze państwowe nie zgodziły się na otwarcie cerkwi; w większości mieściły się w prywatnych domach, niektóre to kaplice cmentarne użytkowane de facto jako parafialne bez oficjalnej rejestracji placówki; lista zniszczonych cerkwi nie musi być kompletna

Media użyte na tej stronie