Cerkiew św. Onufrego w Wisłoku Wielkim

Cerkiew św. Onufrego
w Wisłoku Wielkim
	A-326 z dnia 24.11.1994
	kościół parafialny
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Miejscowość	Wisłok Wielki
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Onufrego w Wisłoku Wielkim
Wezwanie	św. Onufrego
Historia
Data rozpoczęcia budowy	1850
Data zakończenia budowy	1853
Data poświęcenia	1854
Data odbudowy	1969, 2002
Data reaktywacji	1946
Poprzednie wyznanie	Kościół Greckokatolicki w Polsce
Dane świątyni
Świątynia; • materiał bud.	; • drewno
Dzwonnica; • typ dzwonnicy	; wolnostojąca
	Położenie na mapie gminy Komańcza Wisłok Wielki, cerkiew
	Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Wisłok Wielki, cerkiew
	Położenie na mapie województwa podkarpackiego Wisłok Wielki, cerkiew
	Położenie na mapie powiatu sanockiego Wisłok Wielki, cerkiew
	49°24′34,0″N 21°58′50,8″E/49,409444 21,980778

Cerkiew św. Onufrego w Wisłoku Wielkim – dawna cerkiew greckokatolicka znajdująca się w Wisłoku Wielkim, wzniesiona między 1850 a 1853.

W 1948 przejęta przez Kościół rzymskokatolicki. Najpierw pełniła funkcję kościoła filialnego parafii w Komańczy, a od 1989 kościoła parafialnego parafii św. Onufrego w Wisłoku Wielkim. Świątynia włączona do podkarpackiego Szlaku Architektury Drewnianej.

Historia

Budynek był wznoszony w latach 1850–1853, poświęcony w roku następnym. W 1902 cerkiew była remontowana, oryginalny dach kryty gontem zastąpiła blacha. Po II wojnie światowej świątynia została przemianowana na kościół rzymskokatolicki i w 1969 odnowiona. Remontowana w 1969 i w latach 80. XX w. gdy przemalowano polichromię ścian oraz strop nawy i babińca. W kolejnym remoncie w latach 2002–2003 przywrócono gontowe pokrycie dachu i trzech wieżyczek, naprawiono instalację elektryczną i wymieniono posadzkę. Od 2002 w wieży i na strychu świątyni mieści się minimuzeum sztuki cerkiewnej^[2]^[3].

Widok od strony południowej
Wnętrze
Elewacja północna

Architektura i wyposażenie

Jest to budowla drewniana konstrukcji zrębowej, na kamiennej podmurówce, pozornie dwudzielna, orientowana. Do mniejszego od nawy zamkniętego trójbocznie prezbiterium przylegają dwie zakrystie. Babiniec równy szerokości nawy z nadbudowana czworoboczną wieżą konstrukcji słupowo–ramowej, o prostych ścianach. Dach jednokalenicowy dwuspadowy z drugą i trzecią wieżą nad nawą i sanktuarium. Wieże zwieńczone baniastymi hełmami i pozornymi latarniami. Ściany zewnętrzne oszalowane pionowo deskami^[3].

Wszystkie pomieszczenia nakryte płaskim stropem. Wnętrze pokrywa XIX wieczna polichromia. Zachował się kompletny, trójstrefowy ikonostas, najprawdopodobniej powstały w tym samym okresie, co sam budynek, jednak z kilkoma ikonami pochodzącymi dopiero z okresu przebudowy w 1902 (św. Mikołaja Cudotwórcy i św. Onufrego). Ikony pierwotnie położone w ikonostasie wiszą dzisiaj na ścianach obiektu. W prezbiterium znajduje się ołtarz z baldachimem^[2]^[3].

Dzwonnica
Widok od prezbiterium
Widok do strony zachodniej

Otoczenie

Wolnostojąca murowana dzwonnica–brama pełni równocześnie funkcję bramy wjazdowej na teren świątyni. Zbudowana na planie kwadratu, dwukondygnacyjna z dachem namiotowym i kopułą podobną w formie do tych wieńczących budynek cerkwi^[3].

Przypisy

↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2021 [dostęp 2015-12-12] .
↑ ^a ^b Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda: Cerkwie drewniane Karpat. Polska i Słowacja. Wydawnictwo Rewasz, Pruszków 2011, s. 159, 160. ISBN 83-89188-08-2.
↑ ^a ^b ^c ^d Krzysztof Zieliński: Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego. PRO CARPARHIA, Rzeszów 2015, s. 308, 309. ISBN 978-83-61577-68-3.

Linki zewnętrzne

Opis w serwisie Beskid Niski

[zabytek-1] Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2021 [dostęp 2015-12-12] .

[cerkwie_drewniane-2] Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda: Cerkwie drewniane Karpat. Polska i Słowacja. Wydawnictwo Rewasz, Pruszków 2011, s. 159, 160. ISBN 83-89188-08-2.

[Zieliński-3] Krzysztof Zieliński: Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego. PRO CARPARHIA, Rzeszów 2015, s. 308, 309. ISBN 978-83-61577-68-3.

[1]

[2]

[3]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne