Cerkiew św. Sergiusza z Radoneża w Kownie

Cerkiew św. Sergiusza z Radoneża

Kauno Šv. Sergijaus Radonežiečio cerkvė

cerkiew, następnie kościół wojskowy
Państwo	Litwa
Miejscowość	Kowno
Wyznanie	monofizyckie
Kościół	Apostolski Kościół Ormiański
Wezwanie	św. Sergiusza z Radoneża
Historia Data zakończenia budowy przełom lat 80. i 90. XIX wieku Data poświęcenia 8 listopada 1891 Data zamknięcia 1948 Aktualne przeznaczenie ruina Poprzednie wyznanie prawosławne; katolickie
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • cegła
Położenie na mapie Kowna Cerkiew św. Sergiusza z Radoneża
Położenie na mapie Litwy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Cerkiew św. Sergiusza z Radoneża
54°52′20,56″N 23°54′27,46″E/54,872378 23,907628

Cerkiew św. Sergiusza z Radoneża w Kownie – zachowana w ruinie cerkiew prawosławna w Kownie, na Aleksocie, na Fredzie, w kompleksie Twierdzy Kowno.

Historia

Cerkiew została zbudowana na przełomie lat 80. i 90. XIX wieku na potrzeby 5 batalionów artylerii na stałe rozlokowanych w twierdzy kowieńskiej z inicjatywy komendanta twierdzy. Powstała poprzez rozbudowę dawnej kaplicy katolickiej, ze składek żołnierzy jako cerkiew filialna soboru św. Michała. Pracami kierowali pułkownik Nieplujew i podpułkownik Wojewodski^[1]. Budynek został poświęcony 8 listopada 1891. Na stałe był do niego przypisany kapelan.

Po I wojnie światowej zaadaptowana na katolicki kościół wojskowy. Uszkodzona w czasie II wojny światowej, niszczała nadal, gdy w 1948 została znacjonalizowana, a następnie zaadaptowana na salę sportową. Od 2001 posiada status zabytku. Istniały projekty renowacji zabytku i przekazania go położonemu w pobliżu Muzeum Botanicznemu. Ostatecznie w 2003 zrujnowaną cerkiew zakupił Apostolski Kościół Ormiański z przeznaczeniem do remontu i ponownej adaptacji na cele sakralne.

Architektura

Cerkiew została wzniesiona z kamienia i miała mieścić jednorazowo 200 osób. Wejście do niego prowadziło przez przedsionek, ponad którym wznosiła się zwieńczona cebulastą kopułą dzwonnica. Poniżej poziomu dachu cerkiew zdobił rząd "oślich grzbietów", na każdej ścianie dzwonnicy znajdowało się jedno półkoliste okno. Cały budynek otaczał fryz. Ponad prezbiterium znajdowała się druga, większa kopuła, dekorowana podobnie jak położona nad dzwonnicą i malowana na niebiesko. We wnętrzu obiektu znajdowały się freski z postaciami czterech Ewangelistów oraz ołtarz. Nie zachowały się informacje o wyglądzie ikonostasu cerkwi.

Przypisy

Bibliografia

• G. Szlewis, Православные храмы Литвы, Свято-Духов Монастыр, Vilnius 2006, ISBN 9986-559-62-6