Cerkiew św. Zofii we Lwowie

Cerkiew św. Zofii we Lwowie

Церква святої Софії (Львів)

Państwo	Ukraina
Obwód	lwowski
Miejscowość	Lwów
Wyznanie	katolickie
Kościół	obrządku bizantyjsko-ukraińskiego
Wezwanie	św. Zofii
Historia Data zakończenia budowy 1574 1595 - 1614 Aktualne przeznaczenie istnieje (cerkiew greckokatolicka) Poprzednie wyznanie katolickie / rzymskokatolicki
Położenie na mapie obwodu lwowskiego Cerkiew św. Zofii we Lwowie
Położenie na mapie Ukrainy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Cerkiew św. Zofii we Lwowie
49°49′21″N 24°02′02″E/49,822500 24,033889

Cerkiew św. Zofii we Lwowie, dawniej kościół św. Zofii we Lwowie – jest położony przy ul. Iwana Franki 121 a (ukr. Івана Франка 121 а; przed 1945 - św. Zofii).

Historia

W 1574 Zofia Hanelowa, małżonka lwowskiego patrycjusza Stanisława Hanela ufundowała na południowym skraju przedmieścia Lwowa, na Halickiem, niewielki, drewniany kościół pod wezwaniem św. Zofii. Miejsce, w którym wzniesiono świątynię, nazwane zostało później Zofiówką. Kościół został uposażony przez fundatorkę dwoma łanami ziemi. W latach 1595-1614 ze środków tej samej fundacji wzniesiono nowy, murowany kościół. Uposażeniem zarządzało miasto, zobowiązane do wypłacania co roku 100 florenów na utrzymanie prepozyta.

W XVII wieku kościół podupadł a w 1672 spłonął w wyniku oblężenia miasta przez wojska tureckie.

W 1765 został odbudowany w stylu barokowym, jako skromna, jednonawowa świątynia. W 1789 okoliczne grunty nabyli Jan i Apolonia Łukiewiczowie i ofiarowali sumę ponad 1000 guldenów na restaurację świątyni. Z ich woli kościół został przekazany w 1817 Siostrom Miłosierdzia z kościoła i klasztoru św. Kazimierza.

Tuż przed wybuchem pierwszej wojny światowej świątynia uzyskała prawo do sprawowania w niej Najświętszej Ofiary. Odprawiano w niej też nabożeństwa majowe. Opiekę duszpasterską sprawowali księża misjonarze. W okresie międzywojennym kościół św. Zofii był kościołem parafialnym.

Po 1945 został, podobnie jak większość lwowskich świątyń, zamknięty.

W 1993, po uzyskaniu przez Ukrainę niepodległości, nieczynny kościół przekazano wiernym obrządku bizantyjsko-ukraińskiego; wezwanie kościoła pozostało to samo.

Bibliografia

• Ryszard Chanas, Janusz Czerwiński, Lwów, Przewodnik turystyczny, wyd. Ossolineum 1992, Wrocław, ISBN 83-04-03913-3
• Bartłomiej Kaczorowski, Zabytki starego Lwowa, wyd. Oficyna Wydawnicza, Warszawa 1990, ISBN 83-85083-02-2
• Aleksander Medyński, Lwów. Przewodnik dla zwiedzających miasto, wyd. nakładem autora, Lwów 1937