Cerkiew Chrystusa Zbawiciela w Uralsku

Cerkiew Chrystusa Zbawiciela

cerkiew parafialna
Widok ogólny
Państwo	Kazachstan
Miejscowość	Uralsk
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Eparchia	uralska
Wezwanie	Chrystusa Zbawiciela
Historia Data rozpoczęcia budowy 1891 Data zamknięcia po 1917 Aktualne przeznaczenie czynna świątynia prawosławna Data reaktywacji 1990 Fundator państwo rosyjskie
Dane świątyni Styl bizantyjsko-rosyjski Architekt Władimir Czagin Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 Kopuła • liczba kopuł 7 Liczba ikonostasów 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 1 Liczba naw 1
Położenie na mapie Kazachstanu (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Cerkiew Chrystusa Zbawiciela
51°12′39,8″N 51°22′06,3″E/51,211056 51,368417

Cerkiew Chrystusa Zbawiciela – prawosławna cerkiew w Uralsku, w jurysdykcji eparchii uralskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Historia

Cerkiew została wzniesiona dla upamiętnienia trzystu lat służby Uralskiego Wojska Kozackiego w rosyjskich siłach zbrojnych, jako część większego kompleksu pomnikowego. Uroczystość położenia kamienia węgielnego pod jej budowę miała miejsce w 1891, w obecności następcy tronu cesarzewicza Mikołaja Aleksandrowicza, powracającego z podróży na Daleki Wschód. Budowlę w stylu bizantyjsko-rosyjskim, w jego nowszym wariancie, zaprojektował Władimir Czagin, architekt petersburski^[1]. W sąsiedztwie cerkwi znajdowały się pełniące funkcję pomników armaty zdobyte przez Kozaków uralskich, wyeksponowano również daty 1591 i 1891. Cerkiew wzniesiona została z czerwonej cegły. Posiada siedem cebulastych kopuł na wysokich bębnach, pierwotnie złoconych. Świątynia nazywana była w mieście „złotą”^[1].

Po rewolucji październikowej cerkiew była nieczynna. Mieściła muzeum religii i ateizmu oraz muzeum krajoznawcze. Pierwotne wyposażenie budynku nie przetrwało. Rosyjski Kościół Prawosławny odzyskał obiekt w listopadzie 1990. W kolejnych latach świątynia została gruntownie odremontowana, wykonano w niej nowe freski oraz ikonostas i kioty, ponownie pozłocono kopuły, wymieniono dach i zawieszono nowe dzwony^[1].

Budowla jest wpisana do rejestru zabytków^[1].

Przypisy