Cerkiew Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Mielniku

Cerkiew Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy
Distinctive emblem for cultural property.svg 598 z dnia 17.04.1985.
cerkiew parafialna
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Polska

Województwo

 podlaskie

Miejscowość

Mielnik

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Diecezja

warszawsko-bielska

Wezwanie

Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy

Wspomnienie liturgiczne

8/21 września

Przedmioty szczególnego kultu
Relikwie

Świętych Męczenników Wileńskich – Antoniego, Jana i Eustachego

Położenie na mapie gminy Mielnik
Mapa konturowa gminy Mielnik, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Mielnik, cerkiew Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy”
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa podlaskiego
Mapa konturowa województwa podlaskiego, blisko dolnej krawiędzi nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Mielnik, cerkiew Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy”
Położenie na mapie powiatu siemiatyckiego
Mapa konturowa powiatu siemiatyckiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Mielnik, cerkiew Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy”
Ziemia52°19′57,2″N 23°02′27,0″E/52,332556 23,040833

Cerkiew Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy – prawosławna cerkiew parafialna w Mielniku. Należy do dekanatu Siemiatycze diecezji warszawsko-bielskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Pierwsze pisemne informacje o istnieniu w Mielniku prawosławnej cerkwi pochodzą z 1260, następnie zaś z 1551. W XVII w. parafia mielnicka przyjęła unię. W 1614 i w 1656 świątynia ulegała zniszczeniu wskutek pożaru, po czym była odbudowywana. Pierwszą murowaną świątynię w miejscowości zbudowano w latach 1821–1823 w stylu klasycystycznym. Podobnie jak wszystkie cerkwie unickie na Podlasiu, obiekt posiadał silnie zlatynizowane wyposażenie, z organami, amboną i ołtarzami bocznymi, jako jedna z nielicznych świątyń w regionie zachował natomiast ikonostas. Większość łacińskich elementów wyposażenia została usunięte ze świątyni w latach 1835–1838, podczas akcji delatynizacji unickich obrzędów przygotowującej konwersję całej unickiej diecezji litewskiej na prawosławie. Sposób i zakres dokonywania zmian we wnętrzu cerkwi stał się przyczyną sporu między duchowieństwem a naczelnikiem powiatu Miedwiediewem, który nalegał, by unickie świątynie natychmiast przebudowywać w stylu typowym dla architektury rosyjskiej. Konsystorz diecezji litewskiej pod kierunkiem biskupa Józefa Siemaszki opowiedział się wówczas za zmianami stopniowymi i zgodził się, by niektóre – uznane za drugorzędne – elementy wyposażenia typowe dla katolicyzmu pozostały w cerkwi mielnickiej i w innych świątyniach.

Cerkiew w Mielniku przeszła na własność Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego na mocy postanowień synodu połockiego w 1839. Na początku XX wieku obiekt został gruntownie przebudowany w stylu bizantyjsko-rosyjskim. Dobudowano wtedy do niego przedsionek z dzwonnicą i pięć cebulastych kopuł. W tym samym okresie wymieniono ikonostas.

Cerkiew w Mielniku jest ośrodkiem lokalnego kultu ikony Matki Bożej Oranty z przełomu XVIII i XIX w. Na plebanii w miejscowości przechowywane są również inne zabytkowe unickie obrazy z tego samego okresu.

Cerkiew mieści się przy ulicy Brzeskiej 93, na naturalnym wzniesieniu[1].

Historia

Pierwsze cerkwie w Mielniku

Pierwsza wzmianka o istnieniu prawosławnej świątyni w Mielniku wskazuje, iż w 1260 w miejscowości znajdowała się cerkiew ze szczególnie czczoną ikoną Matki Bożej, przed którą modlił się brat Daniela Halickiego Wasylko, udając się na wyprawę przeciwko Jaćwieży. Była to najprawdopodobniej cerkiew grodowa, a czas powstania parafii prawosławnej w Mielniku jest niemożliwy do ustalenia z braku dokumentów[2]. Legendarne przekazy datują powstanie cerkwi w Mielniku nawet na wiek XI[3].

Kolejna wzmianka o świątyniach pochodzi dopiero z 1551 i wskazuje istnienie w Mielniku dwóch cerkwi[2], z czego jedna znajdowała się na miejscu współcześnie istniejącej. Była to świątynia drewniana. Przetrwała do 1614, gdy zniszczył ją całkowicie pożar. Budynek sakralny został odbudowany i pozostawał w rękach prawosławnych (w eparchii włodzimiersko-brzeskiej) jeszcze po zawarciu unii brzeskiej, której miejscowi wierni się sprzeciwili[1][2]. Unici przejęli mielnicką cerkiew najpóźniej w 1646[1]. Dziesięć lat później budowla ponownie spłonęła, po czym została odbudowana[1].

Protokół wizytacji parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny z lat 1726–1727 wskazuje, iż w świątyni znajdował się czterorzędowy ikonostas[4]. Najwcześniej w trzeciej dekadzie XVIII w. w cerkwi pojawiły się organy[5] oraz ambona[6].

Unickie parafie[a]w Mielniku jurysdykcyjnie podlegały diecezji włodzimiersko-brzeskiej, należały do dekanatu drohiczyńskiego. W 1797 razem z całym dekanatem znalazły się w diecezji supraskiej. Po jej zniesieniu w 1807 ponownie włączono je do diecezji włodzimiersko-brzeskiej[7], a w 1828, w ramach reorganizacji podziału terytorialnego Kościoła unickiego w Imperium Rosyjskim – do diecezji litewskiej[8].

Cerkiew z XIX w.

Cerkiew unicka

W latach 1821–1823 na miejscu drewnianej świątyni wzniesiona została klasycystyczna cerkiew murowana. Obiekt zbudowano z polnych kamieni i cegły[1]. Budowę sfinansowano z oszczędności własnych parafii oraz z darów miejscowych wiernych[9] Świątynia nosiła wezwanie Narodzenia Matki Bożej[10]. W kolejnych latach w dokumentach cerkiewnych przewija się także wezwanie Zmartwychwstania Pańskiego[11].

Wyposażenie unickiej cerkwi w Mielniku było w znacznym stopniu zlatynizowane. Równocześnie cerkiew była jednym z pięciu unickich obiektów sakralnych w regionie, gdzie po synodzie zamojskim (lub w kolejnych dziesięcioleciach) nie zdemontowano ikonostasu[12]. Na początku 1836 w cerkwi nie było natomiast typowych dla obrządku bizantyjskiego ksiąg liturgicznych[13], stołu ofiarnego i ołtarza[14] oraz naczyń liturgicznych[15]. Wymienione elementy wyposażenia zostały umieszczone w świątyni w czasie akcji delatynizacji unickiego obrządku na Podlasiu, przygotowującej konwersję unitów diecezji litewskiej na prawosławie. Jeszcze w tym samym 1836 dziekan drohiczyński informował konsystorz diecezjalny, że w cerkwi znajdował się już komplet utensyliów liturgicznych niezbędnych dla odprawiania nabożeństw prawosławnych[16]. W 1838 unicki ikonostas został zastąpiony nowym; fundusze na ten cel przekazało państwo rosyjskie. W maju tego roku dziekan bielski Kostycewicz oraz przedstawiciel władz świeckich, naczelnik ziemski Miedwiediew dokonali w świątyni wizytacji, wskazując, iż w obiekcie nadal przechowywano szereg typowo unickich elementów wyposażenia, wielu zaś sprzętów prawosławnych brakowało[15]. Wbrew wcześniejszym deklaracjom miejscowego duchowieństwa w świątyni pozostały organy (demontowane w całej diecezji w latach 1835–1836), chociaż nie były już użytkowane[17]. Negatywnie wygląd świątyni oceniał zwłaszcza Miedwiediew, który w czasie wizytacji domagał się natychmiastowego wyrzucenia z budynku dzwonu-sygnaturki, balasów, konfesjonału, ambony, łojowych lamp oraz kryłosu. Żądał również, by przenieść na środek świątyni boczne ołtarze z obrazami św. Mikołaja i Opieki Matki Bożej. Jego opinia stała się przyczyną konfliktu z proboszczem mielnickim Florianem Zienkiewiczem, który pragnął zachować wymienione elementy. Powoływał się na postępowanie biskupa litewskiego Józefa Siemaszki, który podczas wizytacji w unickich cerkwiach nie nalegał na rezygnację akurat z tych elementów wyposażenia (zaś w kwestii ambony w Mielniku wydał wyjątkową zgodę na jej pozostawienie[18]). Przypominał także, że władze diecezjalne znały wygląd świątyni i akceptowały go. Poparł go w tej sprawie dziekan, prosząc konsystorz o wydanie opinii w sprawie mielnickiej cerkwi, jak również o wyraźne sprecyzowanie, które elementy pochodzenia łacińskiego były w cerkwiach dopuszczalne, a które należało eliminować[19].

W związku ze sporem wokół wyglądu cerkwi w Mielniku dziekan drohiczyński odbył 12 marca 1838 rozmowę z Miedwiediewem, by przekonać go do stopniowego, a nie natychmiastowego adaptowania świątyń unickich do wymogów liturgii prawosławnej. Naczelnik ziemski zarzucał Kostycewiczowi tolerowanie naleciałości łacińskich we wszystkich parafiach w dekanacie. W kwietniu 1838 konsystorz postanowił zainteresować sprawą naczelnika obwodu białostockiego Gunaropułłę, by ten skłonił Miedwiediewa do zaprzestania ingerencji w działania duchowieństwa[19]. Pismo do naczelnika wystosował także biskup pomocniczy diecezji litewskiej Antoni Zubko. Prośba konsystorza została spełniona. Udzielając naczelnikowi wyjaśnień, Miedwiediew zarzucił duchowieństwu mielnickiemu ignorowanie zaleceń władz duchownych w zakresie delatynizacji obrządku. Twierdził także, że wszystkie świątynie unickie na Podlasiu powinny natychmiast zostać przebudowane w stylu typowych dla rosyjskiej architektury sakralnej[19].

O sytuacji w Mielniku konsystorz litewski dyskutował na odrębnym posiedzeniu. Ustalono na nim dokładne wytyczne w sprawie wyjątkowego pozostawiania w świątyniach obcych prawosławnej tradycji elementów[20]. W czerwcu 1838 proboszcz mielnickiej parafii informował, że bez dalszych dotacji nie będzie w stanie zakupić brakujących elementów wyposażenia. W sierpniu tego samego roku otrzymał od skarbu państwa kolejną dopłatę w wysokości 448 rubli 92 kopiejki, z zastrzeżeniem, iż część tej kwoty miała zostać następnie zwrócona przez ziemian, których poddani chłopi uczęszczali do opisywanej cerkwi. Ostatecznie wymienioną kwotę przekazano duchowieństwu mielnickiemu dopiero w październiku roku następnego[21].

Cerkiew w Mielniku była ostatnią świątynią na Podlasiu, w której zakończono delatynizację obrządku[15]. Po jej zakończeniu proboszcz mielnickiej parafii początkowo nie chciał złożyć deklaracji gotowości przejścia na prawosławie[22], a w lipcu 1838 był jednym z 21 duchownych, którzy prosili oberprokuratora Świętego Synodu Rządzącego o zgodę na pozostanie przy wyznaniu unickim zarówno dla siebie, jak i dla wiernych[23]. Ostatecznie jednak podpisał stosowne oświadczenie w drugiej połowie 1838[22].

W 1838 do świątyni uczęszczało 1300 wiernych[24].

Cerkiew prawosławna

Cerkiew od strony prezbiterium

W 1839, na mocy postanowień synodu połockiego, mielnicka parafia przeszła do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego[2].

W latach 1907–1910 budynek gruntownie przebudowano w urzędowym stylu bizantyjsko-rosyjskim. Dostawiono do niego przedsionek z położoną nad nim dzwonnicą oraz pięć kopuł (tzw. piatigławie)[2].

W 1985 cerkiew została wyremontowana. W czasie prac obiekt otynkowano, co doprowadziło do całkowitego przekształcenia jego pierwotnego wyglądu (kamienna elewacja o ramowych podziałach tynkowych, z lizenami)[1].

We wrześniu 2015 świątynia (po raz pierwszy w historii) otrzymała relikwie świętych prawosławnych – męczenników wileńskich Antoniego, Jana i Eustachego, podarowane przez monaster Świętego Ducha w Wilnie[25].

Cerkiew została wpisana do rejestru zabytków 17 kwietnia 1985 pod nr 598[26].

Architektura

Cerkiew od frontu
Ozdobne detale elewacji cerkiewnej

Bryła budynku

Cerkiew w Mielniku zbudowana jest na planie prostokąta. Jest to budowla murowana, o trójprzęsłowym korpusie, orientowana. Przedsionek cerkiewny jest niższy i węższy od naw, nad nim położona jest wieża-dzwonnica. Przedsionek od nawy oddziela trójłuczne przejście arkadowe; nad nim położony jest wysunięty ponad nawę drewniany balkon przeznaczony dla chóru. Okna świątyni są rozglifione i zamknięte odcinkowo. W przedsionku mają kształt prostokątny, jedynie w zachodniej elewacji wieży wybito dwa okna koliste. Fasady korpusu budynku podzielono pilastrami, w przypadku przęsła ołtarzowego – zdwojonymi. Pilastry wieńczy belkowanie, w przedsionku także kostkowy fryz. Elewacja główna cerkwi jest trzyosiowa, symetryczna, z umieszczoną centralnie dzwonnicą na planie kwadratu, w górnych partiach ośmioboczną. Dzwonnicę dekorują trójkątne niewielkie szczyty oraz podwieszony fryz arkadowy. Na osi fasady zachodniej znajduje się również kruchta z uskokowym półkolistym portalem. Wieżę wieńczy ośmioboczny, ostrosłupowy dach wieżowy. Dachy cerkwi kryte są blachą. Nad kruchtą i korpusem znajdują się dachy dwuspadowe, w pozostałych częściach budynku – płaskie. Pomieszczenie ołtarzowe mielnickiej cerkwi nie jest wyodrębnione w bryle budynku, zamknięte zostało trójbocznie[1]. W 2017 r. zakończono remont elewacji, zmieniając jej kolor na niebieski[27].

Wnętrze

Wnętrze świątyni dzielą na nawy rzędy drewnianych kolumn toskańskich. W nawach bocznych znajduje się strop płaski, zaś w głównej – pozorne sklepienie kolebkowe. Ikonostas w cerkwi powstał na początku XX wieku i reprezentuje styl eklektyczny z przewagą elementów neorenesansowych. W podobnym stylu wykonano cztery ozdobne kioty z tego samego okresu. W cerkwi znajdują się również dwie starsze ikony: wizerunek maryjny w typie Hodigitria z XVIII w., gruntownie przemalowany na pocz. XX stulecia. Ikona ta reprezentuje styl barokowy z ornamentami rokokowymi na płaszczu Maryi[1].

Inne zabytkowe elementy wyposażenia cerkwi, powstałe w okresie przynależności miejscowej parafii do Kościoła unickiego, to osiemnastowieczna barokowa puszka zwieńczona krzyżem z pasyjką, kociołek na wodę święconą z lat 1820–1830 oraz dwie posrebrzane wieczne lampy z ok. 1830[1].

Z wyposażenia starszych cerkwi w Mielniku zachowały się XVIII-wieczne ikony Apostołów, pierwotnie stanowiące jeden z rzędów ikonostasu. Są one przechowywane na plebanii miejscowej parafii[1]. Wszystkie obrazy namalowano na desce techniką olejną, w manierze barokowej, o czym świadczą dramatyczne pozy, skłębienia szat, masywne proporcje postaci świętych, a także malarskość ujęcia i modelunek światłocieniowy. Tłem dla Apostołów są złote liście akantu. Poszczególni święci nie są możliwi do zidentyfikowania, z wyjątkiem św. Piotra, który trzyma w dłoni jednoznacznie kojarzony z nim atrybut – klucze[28].

Wnętrze cerkwi zostało w całości pokryte freskami i polichromią (prace ukończono w 2015)[25].

Ikona Matki Bożej z Mielnika

Od XVIII w. w parafii mielnickiej funkcjonuje kult ikony Matki Bożej, reprezentującej rzadki na Podlasiu typ Oranta. Według miejscowej tradycji obraz został wyłowiony z Bugu w 1777[29]. W ocenie konserwatorów zabytków wizerunek powstał na przełomie XVIII i XIX w., a jego twórcą jest artysta ludowy. Ikona ta wystawiona była dla kultu w mielnickiej cerkwi cmentarnej Opieki Matki Bożej, a w świątyni parafialnej znalazła się po jej gruntownym remoncie na początku XX wieku[29].

Uwagi

  1. ↑ Do 1836 w Mielniku funkcjonowała druga parafialna cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego. W wymienionym roku placówkę tę zamknięto z uwagi na małą liczbę wiernych (których dołączono do drugiej mielnickiej parafii), zły stan techniczny cerkwi i ogólne ubóstwo. Por. Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 91. ISBN 978-83-7431-364-3.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j red. M. Kołomajska-Saeed: Katalog zabytków sztuki w Polsce. Siemiatycze, Drohiczyn i okolice. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1996, s. 36–37.
  2. ↑ a b c d e red. M. Kołomajska-Saeed: Katalog zabytków sztuki w Polsce. Siemiatycze, Drohiczyn i okolice. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1996, s. VII–VIII.
  3. ↑ Sosna G., Troc-Sosna A.: Święte miejsca i cudowne ikony. Prawosławne sanktuaria na Białostocczyźnie. Białystok: Orthdruk, 2006, s. 254. ISBN 83-85368-69-8.
  4. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 285. ISBN 978-83-7431-364-3.
  5. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 332–334. ISBN 978-83-7431-364-3.
  6. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 343. ISBN 978-83-7431-364-3.
  7. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 54–57. ISBN 978-83-7431-364-3.
  8. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 79. ISBN 978-83-7431-364-3.
  9. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 325. ISBN 978-83-7431-364-3.
  10. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 85. ISBN 978-83-7431-364-3.
  11. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 319. ISBN 978-83-7431-364-3.
  12. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 295. ISBN 978-83-7431-364-3.
  13. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 273. ISBN 978-83-7431-364-3.
  14. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 300. ISBN 978-83-7431-364-3.
  15. ↑ a b c Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 325–327. ISBN 978-83-7431-364-3.
  16. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 300 i 306. ISBN 978-83-7431-364-3.
  17. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 340–342. ISBN 978-83-7431-364-3.
  18. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 344. ISBN 978-83-7431-364-3.
  19. ↑ a b c Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 348–352. ISBN 978-83-7431-364-3.
  20. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 352–353. ISBN 978-83-7431-364-3.
  21. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 354–356. ISBN 978-83-7431-364-3.
  22. ↑ a b Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 369. ISBN 978-83-7431-364-3.
  23. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 374–375. ISBN 978-83-7431-364-3.
  24. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 100. ISBN 978-83-7431-364-3.
  25. ↑ a b Oficjalna strona Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego – Święto narodzenia NMP w Mielniku [dostęp: 25.09.2015.]
  26. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podlaskie, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2021.
  27. ↑ Oficjalna strona Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego – Mielnik: święto parafialne [dostęp: 22.09.2017.]
  28. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 290. ISBN 978-83-7431-364-3.
  29. ↑ a b Sosna G., Troc-Sosna A.: Święte miejsca i cudowne ikony. Prawosławne sanktuaria na Białostocczyźnie. Białystok: Orthdruk, 2006, s. 255–257. ISBN 83-85368-69-8.
Cerkwie w powiecie siemiatyckim

Cerkiew siemiatycze ogólnie.JPG

Media użyte na tej stronie

Podlaskie Voivodeship location map.svg
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of Podlaskie Voivodeship. Geographic limits of the map:
  • N: 54.50 N
  • S: 52.17 N
  • W: 21.45 E
  • E: 24.10 E
Distinctive emblem for cultural property.svg
Blue Shield - the Distinctive emblem for the Protection of Cultural Property. The distinctive emblem is a protective symbol used during armed conflicts. Its use is restricted under international law.
Cerkiew narodzenia Bogarodzicy w Mielniku 02.jpg
Autor: Lilly M, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ten plik powstał przy wsparciu finansowym Wikimedia Polska, w ramach realizacji Uchwały Zarządu nr UZ 2009-23. (Zgłoś swój projekt!)
Powiat siemiatycki location map.png
Autor:
OpenStreetMap contributors
, Licencja: CC BY-SA 2.0
Mapa powiatu siemiatyckiego, Polska
Mielnik (gmina) location map.png
Autor:
OpenStreetMap contributors
, Licencja: CC BY-SA 2.0
Mapa gminy Mielnik, Polska
Cerkiew greko-kat., ob. prawosławna par. p.w. Narodzenia Matki Boskiej Przeczystej, mur., 1821-1823, 1907-1910 Mielnik 01 JoannaPyka.JPG
Autor: JoannaPyka, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Cerkiew greko-kat., ob. prawosławna par. p.w. Narodzenia Matki Boskiej Przeczystej, mur., 1821-1823, 1907-1910 Mielnik, Mielnik
Cerkiew narodzenia bogarodzicy w Mielniku 03.jpg
Autor: Lilly M, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ten plik powstał przy wsparciu finansowym Wikimedia Polska, w ramach realizacji Uchwały Zarządu nr UZ 2009-23. (Zgłoś swój projekt!)
Cerkiew siemiatycze ogólnie.JPG
Autor: Loraine, Licencja: CC BY-SA 3.0
Widok ogólny cerkwi św. św. Piotra i Pawła w Siemiatyczach
Cerkiew greko-kat., ob. prawosławna par. p.w. Narodzenia Matki Boskiej Przeczystej, mur., 1821-1823, 1907-1910 Mielnik 05 JoannaPyka.JPG
Autor: JoannaPyka, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Cerkiew greko-kat., ob. prawosławna par. p.w. Narodzenia Matki Boskiej Przeczystej, mur., 1821-1823, 1907-1910 Mielnik, Mielnik