Cerkiew Narodzenia Pańskiego i św. Mikołaja we Florencji

Cerkiew Narodzenia Pańskiego
i św. Mikołaja

Chiesa Russa Ortodossa della Natività

cerkiew parafialna
Widok ogólny
Państwo	Włochy
Region	Toskania
Miejscowość	Florencja
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny poza granicami Rosji
Parafia	Narodzenia Pańskiego we Florencji
Wezwanie	św. Mikołaja (dolna cerkiew), Narodzenia Pańskiego (górna cerkiew)
Wspomnienie liturgiczne	25 grudnia/7 stycznia; 9/22 maja
Historia Data rozpoczęcia budowy 1899 Data zakończenia budowy 1903 Data poświęcenia 8 października 1902 (dolna cerkiew), 26 października 1903 (górna cerkiew) Aktualne przeznaczenie czynna świątynia prawosławna
Dane świątyni Architekt M. T. Preobrażenskij Świątynia • materiał bud. • cegła Kopuła • liczba kopuł 6 Liczba naw 1
Położenie na mapie Florencji Cerkiew Narodzenia Pańskiego i św. Mikołaja
Położenie na mapie Włoch Cerkiew Narodzenia Pańskiego i św. Mikołaja
Położenie na mapie Toskanii Cerkiew Narodzenia Pańskiego i św. Mikołaja
43°47′01,9″N 11°15′17,8″E/43,783861 11,254944
Strona internetowa

(c) I, Sailko, CC BY-SA 3.0

Ikonostas

Cerkiew Narodzenia Pańskiego i św. Mikołaja – parafialna cerkiew prawosławna we Florencji.

Historia

Pierwsza cerkiew prawosławna we Florencji powstała w 1818 w pałacu rodziny Buturlinów (Palazzo Niccolini). Świątynia ta służyła również innym Rosjanom zamieszkałym stale lub czasowo w mieście. Inna domowa cerkiew została zorganizowana przez rodzinę Demidow i przez Annę Nowicką (pod koniec XIX wieku).

Równolegle rosyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych podjęło działania na rzecz budowy wolnostojącej cerkwi, na wzór tych, które istniały już przy innych ambasadach Rosji. Prace budowlane rozpoczęły się w 1870. W celu większego zachęcenia wiernych do finansowego wspierania prac, kler rosyjski rozpoczął kampanię, w której głosił konieczność wzniesienia wspaniałej cerkwi prawosławnej w miejscu, gdzie została podpisana „haniebna” unia kościelna. Pieniądze na budowę wpłynęły także od ministerstwa.

W czasie I wojny światowej przy cerkwi działał komitet pomocy armii rosyjskiej, zbierający środki na pomoc żołnierzom i rannym, jak i jeńcom wojennym. Po rewolucji październikowej parafia florencka stała się jednym z ważnych ośrodków białej emigracji (podobnie jak inna cerkiew poza granicami Rosji, sobór św. Mikołaja w Nicei). W 1921 parafia jednostronnie zerwała związek z Rosyjską Cerkwią Prawosławną, którą uznała za opanowaną przez zwolenników ruchu Żywej Cerkwi i realizującą interesy komunistów. Następnie razem z całym Zachodnioeuropejskim Egzarchatem Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego cerkiew przeszła pod jurysdykcję patriarchy Konstantynopola. Ta decyzja egzarchy Eulogiusza wywołała we Florencji liczne kontrowersje; część parafian jednostronnie uznała się za członków Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji. W latach 1925–1936 w finansowaniu działalności cerkwi pomagała grecka rodzina królewska oraz rosyjska arystokracja zamieszkała na Zachodzie Europy.

Po II wojnie światowej liczba parafian poważnie spadła, obecnie należą do nich nie tylko Rosjanie, ale również prawosławni Włosi, Grecy i Egipcjanie, a do czasu otwarcia cerkwi Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego we Florencji – także Rumuni.

Cerkiew była ważnym ośrodkiem kultury rosyjskiej we Włoszech.

W październiku 2018 r. w proteście przeciwko działaniom patriarchy konstantynopolitańskiego Bartłomieja na Ukrainie parafia ogłosiła wyjście spod jego jurysdykcji. Na walnym zgromadzeniu członków, w którym uczestniczyło ponad sto osób, jednogłośnie zdecydowano o przejściu do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji^[1].

Architektura

Wejście do budynku prowadzi schodami przez przedsionek, nad wejściem do którego znajduje się mozaika z wizerunkiem Chrystusa Pantokratora. Ściany cerkwi są niezwykle bogato dekorowane płaskorzeźbami wykonanymi z wykorzystaniem kolorowej cegły. Poniżej poziomu dachu znajduje się fryz.

Nawa cerkwi jest wzniesiona na planie kwadratu, z pojedynczym prostokątnym oknem na każdej ze ścian. W narożnikach umieszczone zostały grupy pilastrów, poniżej dachu – rzędy ozdobnych łuków. Całość wieńczy pięć kopuł zgrupowanych wokół centralnej.

Przypisy

Bibliografia

• Historia i architektura cerkwi ros.