Cerkiew Opieki Matki Bożej w Czarnej Cerkiewnej

Cerkiew Opieki Matki Bożej
Distinctive emblem for cultural property.svg A-841 z dnia 30.07.1998.
cerkiew parafialna
Ilustracja
Widok ogólny świątyni
Państwo Polska
Województwo podlaskie
MiejscowośćCzarna Cerkiewna
Wyznanieprawosławne
KościółPolski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
Diecezjawarszawsko-bielska
WezwanieOpieki Matki Bożej
Wspomnienie liturgiczne1/14 października
Położenie na mapie gminy Grodzisk
Mapa konturowa gminy Grodzisk, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Czarna Cerkiewna, cerkiew Opieki Matki Bożej”
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa podlaskiego
Mapa konturowa województwa podlaskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Czarna Cerkiewna, cerkiew Opieki Matki Bożej”
Położenie na mapie powiatu siemiatyckiego
Mapa konturowa powiatu siemiatyckiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Czarna Cerkiewna, cerkiew Opieki Matki Bożej”
Ziemia52°36′45,5″N 22°47′37,5″E/52,612639 22,793750

Cerkiew Opieki Matki Bożej – prawosławna cerkiew parafialna w Czarnej Cerkiewnej. Należy do dekanatu Siemiatycze diecezji warszawsko-bielskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Pierwsza prawosławna cerkiew w Czarnej Cerkiewnej (ówcześnie nazywanej Czarną Małą) jest wzmiankowana w 1555. Była to budowla drewniana, jednokopułowa. Miejscowa parafia przyjęła unię najpóźniej w 1626. Na miejscu najstarszej świątyni ok. 1676 lub w 1733 powstała nowa budowla sakralna z dzwonnicą, która również była obiektem drewnianym. W 1839, na mocy postanowień synodu połockiego, parafia w Czarnej Cerkiewnej przeszła do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. W ciągu kolejnych pięciu lat jej wnętrze przystosowano do wymogów liturgii prawosławnej, w szczególności w 1844 wstawiono ikonostas. Na wyposażeniu świątyni pozostały jednak liczne przedmioty z okresu unickiego.

Mimo dokonywanych w XIX w. remontów cerkiew była w końcu tegoż stulecia w złym stanie technicznym, toteż w 1890 zdecydowano o budowie na jej miejscu świątyni murowanej w stylu bizantyjsko-rosyjskim. Do prac przystąpiono dopiero dziesięć lat później, zaś konsekracja obiektu odbyła się w 1901. Od tego momentu cerkiew jest nieprzerwanie czynna, z wyjątkiem okresu 1915–1918, gdy ludność prawosławna w większości przebywała na bieżeństwie. Świątynia w Czarnej Cerkiewnej nieprzerwanie posiada również status parafialnej. Na przełomie XX i XXI w. została gruntownie odnowiona.

Budynek znajduje się przy głównej drodze przebiegającej przez wieś, w północnej części miejscowości. Teren cerkiewny otoczony jest murowano-żeliwnym ogrodzeniem z bramą. W jego obrębie znajduje się kilka krzyży wotywnych oraz nagrobków (także symbolicznych) z XX wieku.

Historia

Pierwsza cerkiew prawosławna

Pierwsza wzmianka o wsi Czarna Mała (pierwotna nazwa Czarnej Cerkiewnej), nadanej Pretorowi z Korczewa przez Zygmunta Kiejstutowicza, pochodzi z 1434, natomiast informacje o drewnianej prawosławnej cerkwi parafialnej przetrwały dopiero począwszy od 1555[1]. Według źródeł prawosławnych wyniki badań archeologicznych przeprowadzone w II połowie XIX w. na terenie zwanym przez miejscowych cerkwiskiem, położonym ok. 1 km na północny wschód od Czarnej Cerkiewnej, pozwalają jednak domniemywać, że nawet w XI w. istniała w tym miejscu osada z cerkwią, dzwonnicą i cmentarzem[2]. O miejscu takim nie wspomina Katalog zabytków sztuki w Polsce[1]. W 1574 Barbara Kiszczyna, wojewodzina podlaska, nadała parafii uposażenie (być może jedynie je powiększyła)[1]. Nie wiadomo, kiedy świątynia w Czarnej Cerkiewnej oficjalnie przystąpiła do Kościoła unickiego. Formalnie znajdowała się na terenie eparchii włodzimiersko-brzeskiej, która w 1596 przyjęła unię w związku ze stosowną decyzją swojego ordynariusza, biskupa Hipacego Pocieja, wiadomo jednak, że faktyczna akceptacja unii w regionie nie nastąpiła natychmiast po soborze w Brześciu[3]. W Czarnej Cerkiewnej nastąpiło to przed 1626. W sprawozdaniu z wizytacji kanonicznej w parafii z tego roku podano zlatynizowane wezwanie Protekcji Najswiętrzey Panny[a]. Świątynię opisano jako niewielką, otoczoną płotem, z jedną małą kopułą i czterema oknami[2].

Cerkiew unicka

Druga cerkiew w Czarnej była już świątynią unicką. Fundatorem obiektu, również drewnianego, był chorąży drohicki i łowczy podlaski Maksymilian Franciszek Ossoliński, ówcześnie dziedzic wsi[1] (inne źródło podaje hrabiego Jana Ossolińskiego)[2]. Budowa cerkwi miała miejsce po 1676[1], według innego autora w 1733, co miał potwierdzać niezachowany łaciński napis fundacyjny[2]. Wizytacja cerkwi, przeprowadzona w 1757, opisuje ją jako budowlę drewnianą o „dobrzej strukturze”, wymagającą jednak pewnych napraw (dotyczyło to zwłaszcza dachu, choć ten był stosunkowo nowy, i ścian). Wskazano, że budynek posiadał nad wejściem dzwonnicę. Osobna dzwonnica znajdowała się obok budowli, na przycerkiewnym cmentarzu[2]. Zanotowano także, że do cerkwi uczęszczało 611 osób[2].

Do 1797 parafia w Czarnej Cerkiewnej pozostawała w strukturach unickiej diecezji włodzimiersko-brzeskiej. Następnie, do 1807, należała do dekanatu drohiczyńskiego unickiej diecezji supraskiej[4], a po jej likwidacji znalazła się w unickiej metropolitalnej diecezji wileńskiej, w dekanacie drohiczyńskim, zaś od 1838 – dekanacie bielskim[5].

W 1802 świątynia została wyremontowana[2]. W 1838 liczbę uczęszczających do niej wiernych oszacowano na 552 osoby[6], przy czym jedynie 425 uznano za realnie praktykujących (odbyli spowiedź i przystąpili do Eucharystii w okresie Wielkiego Postu)[7].

W latach 30. XIX w. wileński konsystorz metropolitalny przystąpił do usuwania ze świątyń unickich elementów pochodzenia łacińskiego, które upowszechniły się w świątyniach unickich po synodzie zamojskim. Zastępowano je utensyliami typowymi dla liturgii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, przygotowując tym samym konwersję duchowieństwa i wiernych na prawosławie[8]. W Czarnej Cerkiewnej akcja ta nie została przeprowadzona w pełni. W 1834 cerkiew uznano za jedną z najuboższych w dekanacie drohiczyńskim[9]. W 1835 władze diecezjalne przekazały dla niej jeden molebnik druku synodalnego (odnotowano także, że na wyposażeniu budynku pozostawał już jeden starszy cerkiewnosłowiański molebnik[10]). Rok później do budynku wstawiono prawosławny ołtarz – święty stół (cs. prestoł) oraz stół ofiarny (cs. żertwiennik)[11]. Do 1837 w świątyni umieszczono również drewnianą konstrukcję ikonostasu, jednak z powodu braku wsparcia finansowego ze strony hr. Ossolińskiego, ktitora[b] parafii, nie przystąpiono do prac nad wykonaniem i instalacją ikon. Niechęć Ossolińskiego do finansowania zmian w cerkwi i zakupu nowych utensyliów sprawiła, że dalsza delatynizacja obiektu zaplanowana przez konsystorz metropolitalny nie doszła do skutku w zamierzonym terminie. Dziekan drohiczyński informował o tym władze diecezji, prosząc o pomoc[12]. Do podjęcia działań delatynizacyjnych cerkiew nie posiadała w ogóle ikonostasu[c]; jedynie na jednej ze ścian ustawiono rzędem ikony, odtwarzając porządek namiestnego rzędu ikonostasu, wyżej zaś umieszczono inne wizerunki, nie odpowiadające już kolejnym rzędom[13]. Ze świątyni usunięto natomiast w 1837 wstawioną po synodzie zamojskim ambonę[14].

W 1838 naczelnik ziemski Miedwiediew negatywnie oceniał postępy delatynizacji w powiecie drohiczyńskim. Cerkiew w Czarnej Cerkiewnej wymieniał pośród świątyń, w których nadal pozostawały niedopuszczalne w jego ocenie elementy łacińskie[15]. Urzędnik ten zarzucał również miejscowemu proboszczowi odprawianie nabożeństw niezgodnych z rytem synodalnym, do stosowania którego duchowni uniccy zostali zobowiązani w momencie otrzymania rosyjskich ksiąg liturgicznych. W obronie duchownego wystąpił dziekan, który uważał, że kapłan nie jest jedynie dość biegły w niedawno wprowadzonym rycie, nie sprzeciwia się natomiast wprowadzanym zmianom[16].

14 czerwca 1838 w cerkwi w Czarnej Cerkiewnej odbyło się dekanalne zgromadzenie duchowieństwa, na którym dziekan drohiczyński Adam Kostycewicz poinformował kapłanów o obowiązku składania deklaracji gotowości przejścia na prawosławie, jak również o tym, że duchowni nieprzygotowani do odprawiania prawosławnych nabożeństw zostaną skierowani na dodatkową naukę w klasztorze w Żyrowiczach, zaś w razie braku postępów nie będą mogli kontynuować służby kapłańskiej[17]. Proboszcz parafii w Czarnej Cerkiewnej złożył wymienioną deklarację już wcześniej, w grudniu 1837[18].

Cerkiew prawosławna po 1839

W 1839, na mocy postanowień synodu połockiego, parafia w Czarnej Cerkiewnej przeszła do eparchii wileńskiej i litewskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego razem ze wszystkimi unickimi placówkami duszpasterskimi na Podlasiu[3].

Nawet po zakończeniu działań delatynizacyjnych i konwersji na prawosławie w świątyni pozostały unickie elementy wyposażenia z XVIII w.[1], a niektóre utensylia niezbędne dla liturgii prawosławnej pojawiły się w niej dopiero później. W listopadzie 1840 ks. Piotr Baranowski informował konsystorz wileński, że wbrew wcześniejszym zapewnieniom cerkiew w Czarnej Cerkiewnej nie posiadała darochranitielnicy ani naczynia na ciepłą wodę (te same zastrzeżenia dotyczyły świątyń w Ciechanowcu i Grodzisku). W rezultacie konsystorz powtórnie zaliczył świątynię w Czarnej Cerkiewnej do najbiedniejszych obiektów sakralnych w eparchii i na mocy rozporządzenia biskupa Józefa polecił nieodpłatnie przekazać jej wskazane przedmioty[19]. Dostosowywanie wnętrza budynku do wymogów liturgii prawosławnej trwało do 1844, w tym też roku ostatecznie zakończono prace nad ikonostasem[2].

Cerkiew w Czarnej Cerkiewnej została w 1853 odremontowana i wzmocniona, zaś w 1869 odnowiono jej dach, pokrywając go nowym gontem. Sześć lat później do obiektu wstawiono nowy ikonostas, natomiast w 1884 otoczono teren cerkiewny murowanym ogrodzeniem[2]. W końcu XIX stulecia cerkiew dysponowała 57-tomowym księgozbiorem[2].

Cerkiew murowana

Budynek cerkwi z 1733, mimo dokonywanych napraw, w końcu XIX w. był w złym stanie technicznym, toteż zdecydowano o jego rozbiórce. Na miejscu starszej świątyni wzniesiono cerkiew murowaną[2]. Projekt obiektu, inspirowany modelem z wzornika Konstantina Thona, został zatwierdzony w 1890, jednak do prac budowlanych przystąpiono dopiero dziesięć lat później[1]. Konsekracja obiektu miała miejsce 10 grudnia 1901[2].

Parafia w Czarnej Cerkiewnej znalazła się w 1900[20] w dekanacie drohiczyńskim nowo utworzonej eparchii grodzieńskiej i wołkowyskiej. W tym momencie szacowano liczbę wiernych na 1150 osób. Do I wojny światowej liczba ta spadła, gdyż ubodzy parafianie emigrowali do innych regionów Rosji lub poza jej granice[2].

W 1915 prawosławna ludność Czarnej Cerkiewnej w większości wyjechała na bieżeństwo. Ci, którzy zdecydowali się na powrót do poprzedniego miejsca zamieszkania, napływali do wsi w latach 1918–1920[2].

W II Rzeczypospolitej cerkiew zachowała status parafialnej, a liczba wiernych wzrosła do 2600, gdyż filiami parafii stały się świątynie w Ciechanowcu, Żurobicach, Andryjankach, Grodzisku i Brańsku[2]. Parafia należała początkowo do dekanatu bielskiego, zaś od 1924 – do dekanatu siemiatyckiego diecezji grodzieńskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. W 1951 dekanat w całości wszedł do zreorganizowanej diecezji warszawsko-bielskiej. W tym samym roku restytuowano parafie grodziską i ciechanowiecką, zaś cerkwie w Żurobicach, Andryjankach i Brańsku przemianowano na filie innych placówek duszpasterskich[2]. Na przełomie lat 60. i 70. XX wieku liczbę uczęszczających do świątyni wiernych szacowano na 700 (dane oficjalne Kościoła) lub 489 osób (dane ankietowe duchowieństwa – osoby realnie praktykujące)[21].

Cerkiew była ponownie remontowana w latach 90. XX wieku. W 1995 wymieniono na niej kopuły, w 1996 odnowiono wnętrze, zaś w 2011 – fasadę obiektu oraz pokrycie dachu[2]. Cerkiew wpisano do rejestru zabytków 30 lipca 1998 pod nr A-841[22]. Na początku XXI w. parafia w Czarnej Cerkiewnej liczyła ponad 300 osób[2].

Architektura

Bryła budynku

Wejście do budynku z ikoną patronalną
Symboliczny nagrobek parafianina poległego na froncie II wojny światowej w sąsiedztwie świątyni

Cerkiew jest budowlą murowaną, wzniesioną w całości z cegły. Nawa główna jest zbudowana na planie kwadratu. Od północy i południa do nawy głównej przylegają prostokątne aneksy nawowe, węższe i niższe od nawy głównej. Prostokątne są również pomieszczenie ołtarzowe i przedsionek, przed którym wznosi się czterokondygnacyjna wieża. Naroża wieży w ostatniej kondygnacji są ścięte, całość wieńczy dach hełmowy z małą cebulastą kopułką[1]. Wejście do budynku prowadzi przez portal ujęty półkolumnami, z archiwoltą z kokosznikowym łukiem. W narożach elewacje cerkwi są boniowane i wykończone gzymsem z kostkowym fryzem[1]. Budynek kryty jest dwuspadowymi dachami (nad nawą – dachem czterospadowym) krytymi blachą. Nad prezbiterium znajduje się pięć wieżyczek zwieńczonych cebulastymi kopułkami[1]. Okna w cerkwi są zamknięte półkoliście, ujęte parami pilastrów, z nadłuczem w formie kokosznika[1].

W sąsiedztwie świątyni znajduje się kilka krzyży wotywnych oraz XX-wiecznych nagrobków, w tym kilka symbolicznych, upamiętniających parafian zabitych w czasie II wojny światowej lub zmarłych w latach powojennych.

Wyposażenie wnętrza

We wnętrzu cerkwi znajduje się eklektyczny ikonostas wykonany w 1901 w pracowni Dienisowa, z ikonami neorenesansowymi. Na wyposażeniu budynku pozostały również XVIII-wieczne ołtarze boczne powstałe jeszcze dla parafii unickiej, które po zmianie wyznania na prawosławne zostały częściowo przekształcone. W prawym ołtarzu znajduje się barokowa ikona Świętych Metodego oraz wykonana w Moskwie na początku XX wieku ikona świętych Piotra i Pawła, natomiast w lewym – barokowy wizerunek św. Cyryla oraz ikona Opieki Matki Bożej powstała ok. 1860. Z XVIII w. pochodzi także feretron z ikonami Trójcy Świętej i Opieki Matki Bożej w obramowaniu z motywem liści akantu; obydwa wizerunki były w XX w. przemalowywane. Młodszy jest drugi feretron, w którym również znajduje się ikona Trójcy Świętej oraz ikona Matki Boskiej; dzieło to wykonał ok. połowy XIX w. twórca ludowy[1]. Z okresu unickiego pochodzi obraz Jezusa Chrystusa przy kolumnie powstały na przełomie XVIII i XIX w., natomiast już po konwersji na prawosławie wstawiono do cerkwi ikonę Matki Boskiej z Antonim Pieczerskim i Sergiuszem z Radoneża, datowaną na połowę XIX stulecia[1].

W cerkwi znajdują się dwa krzyże ołtarzowe: platerowy z II połowy XIX w. i srebrny z 1892. Pierwszy z krzyży składa się z emaliowego krucyfiksu i czterech prostokątnych plakiet, na których widoczne są postacie Ewangelistów. Drugi posiada kolistą glorię wokół wizerunku Chrystusa ukrzyżowanego i niewielkie plakiety w ramionach. Wyobrażono na nich Matkę Boską, Jana Teologa oraz Boga Ojca. Krzyż ten powstał w pracowni w Moskwie[1]. Znacznie starszy jest kielich, również zachowany z okresu unickiego, datowany na przełom XVIII i XIX w. i wykonany w stylu barokowym[1].

Część elementów wyposażenia pochodzących sprzed 1839 nie jest przechowywana w samej cerkwi, ale w składziku na wieży. Znajduje się tam również uszkodzona rzeźba Chrystusa, która pierwotnie była częścią większego krucyfiksu. Zabytek ten datowany jest na I połowę XVIII w. i powstał w pracowni ludowego artysty. W ten sam sposób przechowywane są XVIII-wieczne fragmenty barokowych uszu ołtarzowych z motywem liści akantu. Z unickiej cerkwi pozostała w Czarnej Cerkiewnej także monstrancja z początku XIX w., z owalną glorią wspartą na kompozycji z motywami winogron i kłosów zboża. Na początku XX wieku w miejscu reservaculum wstawiono do niej emaliowaną plakietę z postacią Chrystusa Zmartwychwstałego. Z 1743 pochodzi natomiast rokokowy pacyfikał powstały w pracowni Adama Juchanowitza Starszego w Gdańsku[1].

Uwagi

  1. ↑ Zapis oryginalny.
  2. ↑ Ktitorem w tradycji prawosławnej nazywa się osobę fundatora świątyni (lub opłacającego jej remont i upiększenie). W zamian za wkład finansowy ktitorzy uzyskiwali prawo wpływu na funkcjonowanie świątyni (np. współdecydowali o obsadzie personalnej duchowieństwa). Prawo ktitorstwa mogło być dziedziczne.
  3. ↑ Najprawdopodobniej ikonostas został zdemontowany po synodzie zamojskim, w okresie intensywnej latynizacji Kościoła unickiego. Por. Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 285. ISBN 978-83-7431-364-3.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p red. M. Kołomajska-Saeed: Katalog zabytków sztuki w Polsce. Siemiatycze, Drohiczyn i okolice. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1996, s. 1–2.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r M. Owsieniuk. Historia parafii Opieki Matki Bożej w Czarnej Cerkiewnej. „Wiadomości Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego”. 5 (294), maj 2014. Białystok. ISSN 1230-1078. 
  3. ↑ a b red. M. Kołomajska-Saeed: Katalog zabytków sztuki w Polsce. Siemiatycze, Drohiczyn i okolice. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1996, s. VIII.
  4. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 55–56. ISBN 978-83-7431-364-3.
  5. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 79 i 299. ISBN 978-83-7431-364-3.
  6. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 101. ISBN 978-83-7431-364-3.
  7. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 113–114. ISBN 978-83-7431-364-3.
  8. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 47–48, 63 i 242. ISBN 978-83-7431-364-3.
  9. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 299. ISBN 978-83-7431-364-3.
  10. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 270 i 273. ISBN 978-83-7431-364-3.
  11. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 308. ISBN 978-83-7431-364-3.
  12. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 321. ISBN 978-83-7431-364-3.
  13. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 286. ISBN 978-83-7431-364-3.
  14. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 343–344. ISBN 978-83-7431-364-3.
  15. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 351. ISBN 978-83-7431-364-3.
  16. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 356. ISBN 978-83-7431-364-3.
  17. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 365. ISBN 978-83-7431-364-3.
  18. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 367. ISBN 978-83-7431-364-3.
  19. ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 262. ISBN 978-83-7431-364-3.
  20. ↑ Гродненская и Волковысская епархия
  21. ↑ K. Urban: Kościół prawosławny w Polsce 1945–1970. Kraków: Nomos, 1996, s. 129 i 133. ISBN 83-85527-35-4.
  22. ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podlaskie. 2020-09-30.
Cerkwie w powiecie siemiatyckim

Cerkiew siemiatycze ogólnie.JPG

Media użyte na tej stronie

Podlaskie Voivodeship location map.svg
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of Podlaskie Voivodeship. Geographic limits of the map:
  • N: 54.50 N
  • S: 52.17 N
  • W: 21.45 E
  • E: 24.10 E
Distinctive emblem for cultural property.svg
Blue Shield - the Distinctive emblem for the Protection of Cultural Property. The distinctive emblem is a protective symbol used during armed conflicts. Its use is restricted under international law.
Portal cerkwi w czarnej.jpg
Autor: Roch Mściwój, Licencja: CC BY-SA 4.0
Portal główny cerkwi w Czarnej Cerkiewnej
Powiat siemiatycki location map.png
Autor:
OpenStreetMap contributors
, Licencja: CC BY-SA 2.0
Mapa powiatu siemiatyckiego, Polska
Cerkiew w czarnej cerkiewnej1.jpg
Autor: Loraine, Licencja: CC BY-SA 4.0
Cerkiew w Czarnej Cerkiewnej od wschodu
Nagrobek czarna cerkiewna1.jpg
Autor: Loraine, Licencja: CC BY-SA 4.0
Symboliczny nagrobek poległego podczas II wojny światowej mieszkańca Czarnej Cerkiewnej przy cerkwi w tejże miejscowości
Grodzisk (gmina) location map.png
Autor:
OpenStreetMap contributors
, Licencja: CC BY-SA 2.0
Mapa gminy Grodzisk, Polska
Cerkiew siemiatycze ogólnie.JPG
Autor: Loraine, Licencja: CC BY-SA 3.0
Widok ogólny cerkwi św. św. Piotra i Pawła w Siemiatyczach