Cesare Brancadoro
.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | 28 sierpnia 1755 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 12 września 1837 |
| Arcybiskup Fermo | |
| Okres sprawowania | 1803-1837 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia | 25 lipca 1790 |
| Kreacja kardynalska | 23 lutego 1801 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji | 25 lipca 1790 | ||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | Domenico Spinucci | ||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Cesare Brancadoro (ur. 28 sierpnia 1755 w Fermo, zm. 12 września 1837 tamże[1]) – włoski kardynał.
Życiorys
Był synem Giuseppe Brancadoro i Giulii Massi[1]. Podjął studia na Uniwersytecie w Fermo, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Następnie przyjął święcenia kapłańskie i pracował jako bibliotekarz w katedrze w Fermo[1]. 20 października 1789 został wybrany arcybiskupem tytularnym Nisibis[2]. 25 lipca 1790 otrzymał sakrę[2]. W 1792 został nuncjuszem apostolskim w Belgii, a pięć lat później sekretarzem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary[2]. 11 sierpnia 1800 został mianowany biskupem Orvieto[2]. 23 lutego 1801 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Girolamo dei Croati (degli Schiavoni)[2]. 11 lipca 1803 został wybrany arcybiskupem Fermo, którym pozostał aż do śmierci[2]. Ponieważ odmówił uczestnictwa w zaślubinach Napoleona, został uwięziony w Reims w 1810, a następnie w Fontainebleau w 1813[1]. Niedługo potem został uwolniony[1]. Wziął udział w konklawe 1823, lecz w żadnym kolejnym już nie uczestniczył[1]. Stracił wzrok na kilka lat przed śmiercią[1].
Przypisy
Media użyte na tej stronie
Cesare Brancadoro, Kardinal (1755-1837)