Chłopiec

Chłopiec (2007)

Henry Scott Tuke, Kąpiący się, 1889

Chłopiec (także: chłopak; dawniej chłopię, otrok) – młody człowiek płci męskiej. Wiek, w którym chłopiec staje się mężczyzną, jest różny w różnych społeczeństwach. Zwykle przejście z okresu dojrzewania do dojrzałości następuje w wieku kilkunastu lat.

W mowie potocznej słowo „chłopak” (zwykle w wyrażeniu: mój/czyjś chłopak) jest często używane w znaczeniu młodego nieżonatego mężczyzny związanego z kimś uczuciowo, z kim stanowi parę^[1]. W znaczeniu historycznym był to młody pracownik wykonujący zwykle prace pomocnicze (np. chłopak na posyłki)^[2].

Etymologia

Rzeczowniki „chłopiec”, „chłopię”, „chłopak” są pokrewne z wyrazami chłop i pacholę. Każde z tych słów zachowuje się nieco inaczej pod względem gramatycznym: forma „chłopiec” jest regularna, „chłopię” należy do rodzaju nijakiego i przez to łączy się z liczebnikami zbiorowymi, wreszcie pochodzący z dialektu mazowieckiego „chłopak” odmienia się w liczbie mnogiej dwojako: męsko- i niemęskoosobowo^[3].

Sztuka

Chłopcy są bohaterami wielu utworów literackich, spośród których znane na całym świecie są m.in.:

• Chłopcy z Placu Broni Ferenca Molnára (węg. A Pál utcai fiúk, „Chłopcy z ulicy Pawła”; różne tłumaczenia na ponad 30 języków)^[4]
• Mikołajek i inne chłopaki René Goscinny’ego (fr. Le Petit Nicolas et les copains)

Sport

W wielu dyscyplinach sportowych istnieją osobne rozgrywki dla chłopców. Przykładowo, w tenisie każdy turniej wielkoszlemowy zawiera gry pojedyncze i podwójne chłopców (definiowanych jako osoby płci męskiej w wieku rocznikowym najwyżej 18 lat).

Męskie konkurencje na olimpijskim festiwalu młodzieży Europy są określane jako konkurencje chłopców^[5].

Zobacz też

• chłopczyca
• dziecko
• pełnoletniość
• dziewczyna

Przypisy