Chłoporobotnicy

Chłoporobotnicy (również chłopi-robotnicy[1]) – kategoria społeczno-zawodowa, mająca znamiona warstwy społecznej oznaczająca rolników łączących pracę we własnym gospodarstwie rolnym, zazwyczaj niewielkim z pracą w zawodach pozarolniczych, głównie związanych z przemysłem.

Kategoria ta występowała głównie w Polsce Ludowej w okresie intensywnej industrializacji, i stanowiła przez dłuższy okres prawie 1/3 część społeczności wiejskiej[2]. Według danych zawartych w Spisie Powszechnym z 6 grudnia 1960 r. osób będących głowami lub członkami rodzin, prowadzących indywidualne gospodarstwa rolne o obszarze 0,1 i więcej ha, a jednocześnie zatrudnionych poza tym gospodarstwem było 823 680, a zatrudnionych wyłącznie poza nim 1 058 260[3].

Liczbę chłoporobotników w 1970 r. szacowano na 1 200 000 osób[4]. Według władzy ludowej chłoporobotnicy mieli stać się wiodąca warstwą narodu[5]. Po 1989 wiele osób z tej warstwy stawało się bezrobotnymi.

Przypisy

  1. ↑ chłopi-robotnicy, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-02-19].
  2. ↑ Góra 1979 ↓, s. 18.
  3. ↑ Maria Dziewicka, Chłopi-robotnicy. Wyniki badań ankietowych przeprowadzonych przez Instytut Ekonomiki Rolnej. Warszawa 1963, s. 27–28.
  4. ↑ Encyklopedia Powszechna PWN, Warszawa 1973, t. 1, s. 451.
  5. ↑ Chłoporobotnik i boa grzechotnik.

Bibliografia

  • Encyklopedia Powszechna PWN. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973.
  • Władysław Góra: Refleksje nad historią Polski Ludowej. Wyd. 1. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1979. ISBN 83-222-0048-X.

Linki zewnętrzne