Chad Dawson

Chad Dawson
Ilustracja
(c) Dwight McCann / Chumash Casino Resort / www.DwightMcCann.com, CC BY-SA 2.5

Chad „Bad” Dawson vs. Eric Harding
Pseudonim

Bad

Data i miejsce urodzenia

13 lipca 1982
Hartsville, Karolina Południowa

Obywatelstwo

USA

Wzrost

185 cm

Styl walki

leworęczny

Kategoria wagowa

półciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

43

Zwycięstwa

36 (KO 19)

Porażki

5

Nieodbyte

2

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Mistrzostwa świata juniorów
brązBudapeszt 2000(waga średnia)

Chad Dawson (ur. 13 lipca 1982 w Hartsville) – amerykański bokser, dwukrotny mistrz świata federacji WBC, mistrz świata federacji IBF, IBO oraz posiadacz tytułu The Ring. Wszystkie tytuły zdobywał w kategorii półciężkiej.

Wczesne lata

Dawson urodził się 13 lipca 1982 r. w amerykańskim mieście Hartsville w stanie Karolina Południowa. W 1988 r. jego ojciec przeprowadził się wraz z całą rodziną do New Heaven[1]. Dawson boksem zainteresował się w wieku dziesięciu lat, trenując w lokalnej sali bokserskiej Ring One[2]. Dorastał w biednej, wielodzietnej rodzinie (posiada sześcioro rodzeństwa – czterech braci i dwie siostry)[3][4]. W latach 1996–2000 był uczniem liceum im. Jamesa Hillhouse’a w New Heaven[5]. Rodzice Dawsona to były bokser kategorii lekkiej Rick Dawson[6] oraz Wanda Dawson. Jeden z jego braci – Ricky Dawson był zawodowym bokserem walczącym w latach 2010–2011[7].

Kariera amatorska

W sierpniu 1999 r. był uczestnikiem mistrzostw Stanów Zjednoczonych do lat 19. Rywalem Dawsona o półfinał w kategorii lekkośredniej był Jesse Orta. Dawson zwyciężył na punkty (8:3), awansując do półfinału. W półfinale przegrał przez dyskwalifikację w czwartej rundzie z Rudym Cisnerosem. Dawson, wraz z innym półfinałowym przegranym Noe Martinezem, został sklasyfikowany na trzecim miejscu podium[8].

W sierpniu 2000 r. został mistrzem Stanów Zjednoczonych w kategorii średniej do lat 19, pokonując w finale Jareda Hidalgo[9]. W listopadzie tego samego roku reprezentował USA na juniorskich mistrzostwach świata w Budapeszcie. W 1/8 finału pokonał reprezentanta Kazachstanu Bejbuta Szumenowa. Walka została przerwana z powodu zbyt dużej przewagi Amerykanina. W ćwierćfinale rywalem Dawsona był Algierczyk Mohamed Amari. Amerykanin zwyciężył walkowerem, bez walki awansując do półfinału. Dawson przegrał na punkty półfinałowy pojedynek z Sullivanem Barrerą, zdobywcą złotego medalu na tych mistrzostwach. Wraz z innym półfinalistą został sklasyfikowany na trzecim miejscu podium[10]. Końcowy bilans walk Dawsona na amatorskim ringu to 67 zwycięstw oraz 13 porażek[11].

Kariera zawodowa

Początki kariery zawodowej

Dawson zadebiutował na zawodowym ringu 18 sierpnia 2001 r., pokonując przez techniczny nokaut w 2. rundzie Steve’a Garetta[12]. W 2001 r. stoczył jeszcze dwa pojedynki. 21 września wygrał przez nokaut w pierwszej rundzie z Antonio Bakerem[13], a 23 grudnia znokautował również w pierwszej rundzie Jamesa Orso[14]. 16 lutego 2002 r., w swoim pierwszym pojedynku w 2002, pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie Jeralda Lowe’a. Walka została przerwana na cztery sekundy przed gongiem kończącym rundę[15]. Dwie kolejne walki Dawson wygrał jednogłośnie na punkty, pokonując Martina Desjardinsa[16] oraz Chada Sawyera[17]. Wygrał również trzy kolejne pojedynki w 2002. 18 maja pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie Gary’ego Granta[18], 3 sierpnia jednogłośnie na punkty Faustino Gonzáleza[19], a ostatnie zwycięstwo w 2002 odniósł nad Johnem Williamsem, którego pokonał przez techniczny nokaut w czwartej rundzie[20].

Rok 2003 Dawson rozpoczął od zwycięstwa nad Shannonem Millerem, pokonując go jednogłośnie na punkty[21]. Następnym rywalem Dawsona w 2003 roku był Amerykanin Willie Lee. Do pojedynku doszło 21 marca a Dawson zwyciężył przez nokaut w trzeciej rundzie[22]. Dwa kolejne pojedynki Dawson zwyciężył przez techniczny nokaut. 2 maja 2003 r. pokonał Earla Allena[23] a 1 sierpnia 2003 r. zmierzył się z byłym pretendentem do mistrzostwa świata Brettem Lallym, zwyciężając przez techniczny nokaut w czwartej rundzie[24]. 31 października 2003 r. pokonał przez poddanie w ósmej rundzie Dumonta Wellivera, zostając młodzieżowym mistrzem świata WBC w kategorii średniej[25].

27 marca 2004 r. rywalem Dawsona był Amerykanin Aundalen Sloan. Początkowo Dawson zwyciężył jednogłośnie na punkty, wygrywając wszystkie rundy, ale testy antydopingowe wykazały w organizmie Dawsona marihuanę przez co walka została uznana za nieodbytą[26]. Kolejny pojedynek Dawson stoczył 29 lipca 2004 r., pokonując jednogłośnie na punkty niepokonanego Darnella Wilsona. Była to pierwsza obrona młodzieżowego mistrzostwa świata WBC przez Dawsona[27]. 10 grudnia 2004 r. rywalem Dawsona był dawny mistrz świata WBA w kategorii lekkośredniej Carl Daniels[28]. Dawson łatwo sobie poradził z byłym czempionem, trzymając go na dystans ciosami prostymi. Daniels został poddany przez narożnik po siódmej rundzie[29].

1 kwietnia 2005 r. w obronie młodzieżowego mistrzostwa świata rywalem Dawsona był Efrain Garcia. Amerykanin obronił tytuł po raz trzeci, pokonując Garcię przez poddanie w czwartej rundzie[30]. 6 sierpnia 2005 r. wygrał swój kolejny pojedynek, pokonując przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie Ronalda Boddiego[31]. Ostatnią walkę w 2005 r. stoczył 18 listopada, walcząc z Ianem Gardnerem. Dawson kontrolował pojedynek od początkowego gongu, wygrywając prawie wszystkie rundy. Amerykanin zwyciężył przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie, zdobywając pas WBO w kategorii superśredniej. Gardner był w tym pojedynku czterokrotnie liczony[32].

4 lutego 2006 r. Dawson pokonał jednogłośnie na punkty Jasona Nuglera, zwyciężając na kartach punktowych sędziów wszystkie rundy[33]. Dokładnie miesiąc później rywalem Amerykanina był Jamie Hearn, którego Dawson pokonał podczas gali w Manchesterze przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie[34]. Była to pierwsza walka Dawsona poza Stanami Zjednoczonymi. 2 czerwca 2006 r. zmierzył się z notowanym na dziesiątym miejscu na świecie według The Ring, Erikiem Hardingiem. Harding błyskawicznie na początku pierwszej rundy posłał Dawsona na deski, zaskakując niepokonanego rywala. Dawson wstał i kontynuował walkę, którą wygrał bardzo wyraźnie na punkty. W jednej z rund nad prawym okiem Dawsona pojawiło się rozcięcie po przypadkowym zderzeniu głowami. Sędzia jednak uznał, że rozcięcie powstało od zadanego ciosu. W dziewiątej rundzie walka została zastopowana by zatamować krwawienie z nosa Hardinga. Stawką walki było mistrzostwo Ameryki Północnej (NABF) w kategorii półciężkiej[35]. Jeden z najbardziej prestiżowych magazynów bokserskich – The Ring umieścił Dawsona na dziesiątej pozycji w rankingu najlepszych zawodników wagi półciężkiej w roku 2006[36]. Również popularny serwis internetowy BoxRec, który prowadzi rankingi umieścił Dawsona w notowaniu, dając mu jedenastą pozycję[37].

Pojedynek z Tomaszem Adamkiem

Pod koniec roku 2006 został zatwierdzony jako rywal dla mistrza świata WBC kategorii półciężkiej Tomasza Adamka, zajmując drugą pozycję w rankingu federacji[38]. Do pojedynku Amerykanin przystępował jako zawodnik niepokonany, mając bilans 22 zwycięstw, w tym 15 przez nokaut. Polak do trzeciej obrony tytułu WBC również przystępował jako zawodnik niepokonany, wygrywając 31 walk, w tym 20 przez nokaut. Do pojedynku doszło 3 lutego 2007 r. w Silver Spurs Arena w Kissimmee na Florydzie. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia Amerykanin wniósł na wagę dokładnie limit kategorii półciężkiej 174 ft. (78,9 kg) a Adamek 173 ft. (78,4 kg)[39]. Amerykanin pokonał Polaka jednogłośnie na punkty (116-110, 117-109, 118-108)[40]. Dawson kontrolował pojedynek od pierwszego gongu, zadając więcej celnych ciosów oraz wyprzedzając ciosy Polaka. W siódmej rundzie Adamek był liczony po ciosie na korpus, jednak powtórka z nagrania stacji Showtime pokazała, że Adamek potknął się o prawą nogę Amerykanina przez co stracił równowagę. W dziesiątej rundzie Dawson był liczony po prawym prostym Polaka[41].

Obrony tytułu WBC

Do pierwszej obrony zdobytego w lutym tytułu, Dawson przystąpił 9 czerwca 2007 r., mając za rywala Meksykanina Jesúsa Ramíreza. Amerykanin obronił tytuł, pokonując rywala przez techniczny nokaut w szóstej rundzie. Walka została przerwana przez sędziego[42]. Do momentu przerwania pojedynku Dawson wygrał wszystkie rundy na kartach sędziów (50-45, 50-44, 50-44)[43]. W trzeciej obronie tytułu zmierzył się z Kolumbijczykiem Epifanio Mendozą[44]. Mendoza przyjął pojedynek z zaledwie dwunastodniowym wyprzedzeniem[45]. Początkowo bowiem rywalem Dawsona miał być oficjalny pretendent WBC, Adrian Diaconu, lecz doznał on kontuzji ręki podczas sparingu[46]. Dawson pokonał rywala przez techniczny nokaut w czwartej rundzie. Pod koniec 2007 r. został sklasyfikowany na piątym miejscu według magazynu The Ring[47] oraz na szóstym według BoxRec w kategorii półciężkiej[37].

Dawson vs. Johnson I

Następnym rywalem Dawsona w obronie mistrzostwa świata WBC był Jamajczyk Glen Johnson, były mistrz świata IBF w kategorii półciężkiej[48]. Do pojedynku doszło 12 kwietnia 2008 r. w St. Pete Times Forum w Tampie[49]. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia Dawson wniósł na wagę 173,5 ft. (78,7 kg) a pretendent 172,5 ft. (78,2 kg)[50]. Amerykanin obronił tytuł, zwyciężając jednogłośnie na punkty (116-112, 116-112, 116-112). Dawson był lepszy w początkowych rundach walki, wykorzystując przewagę szybkości oraz warunków fizycznych. Były mistrz świata przejął inicjatywę w końcowych rundach, ale nie zdołał odrobić strat. Statystyki ciosów również wskazywały na lepszy pojedynek ze strony Amerykanina, który doprowadził do celu 319 z 802 zadanych uderzeń przy 243 celnych Johnsona[51]. W lipcu 2008 r. Dawson zwakował tytuł WBC, mając w planach walkę z posiadaczem pasa IBF oraz IBO Antonio Tarverem[52].

Pojedynki z Antonio Tarverem

Po zwakowaniu tytułu WBC, Dawson zmierzył się z Antonio Tarverem o mistrzowskie pasy IBF oraz IBO w kategorii półciężkiej. Pojedynek odbył się 11 października 2008 r. w Palms Casino Resort (Las Vegas)[53]. Dawson pokonał 39-letniego rywala jednogłośnie na punkty (118-109, 117-110, 117-110). Pomimo wysokiej wygranej punktowej, walka była wyrównana, a o zapisaniu ją na konto jednego z zawodników decydowała mała przewaga w uderzeniach. W dwunastej rundzie, po uderzeniu z prawej ręki Dawsona, Tarver dotknął rękawicą maty ringu, będąc liczonym przez sędziego[54].

Do rewanżu doszło 9 maja 2009 r. w Hard Rock Hotel & Casino (Las Vegas)[55]. Pojedynek początkowo miał się odbyć 14 marca 2009 r. jednak w trakcie przygotowań do pojedynku doznał kontuzji dłoni[56]. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia w Las Vegas, Dawson oraz Tarver zanotowali dokładnie górny limit kategorii półciężkiej (78,9 kg)[57]. Transmitowany przez stację HBO pojedynek zakończył się ponownie jednogłośnym zwycięstwem Dawsona (117-111, 117-111, 116-112), który obronił pasy IBF i IBO w kategorii półciężkiej[58]. Tarver walczył lepiej niż w pierwszym pojedynku, ale nie zdołał nawiązać równej walki z młodszym i szybszym rodakiem[59]. Przed walką wyraźnym faworytem bukmacherów był Dawson[60]. Jeszcze tego w maju 2009 r. Dawson zwakował pas IBF, przygotowując się pod rewanżowy pojedynek z Glenem Johnsonem[61].

Dawson vs. Johnson II

7 listopada 2009 r. doszło do rewanżu z Glenem Johnsonem[62], którego Dawson pokonał w kwietniu 2008 r., zwyciężając jednogłośnie na punkty. Pojedynek odbył się w XL Center, w amerykańskim mieście Hartford[63]. Federacja WBC, której Dawson był mistrzem w latach 2007–2008 usankcjonowała ten pojedynek jako walkę o tymczasowe mistrzostwo świata WBC w kategorii półciężkiej[64]. Dawson bronił również w tym pojedynku zdobytego w 2008 r. tytułu IBO[65]. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia Amerykanin wniósł na wagę 175 ft. (79,4 kg), mieszcząc się w limicie kategorii półciężkiej. Johnson zanotował 173, 5 ft. (78,7 kg)[66]. Rewanżowy pojedynek jednogłośnie na punkty zwyciężył Dawson (115-113, 115-113, 117-111), dominując od pierwszej rundy[67]. Również statystyki ciosów z tej walki były korzystne dla Dawsona, który doprowadził do celu 79 uderzeń więcej niż rywal[68].

Pojedynek z Jeanem Pascalem

14 sierpnia 2010 r. zmierzył się z Jeanem Pascalem w pojedynku o mistrzostwo świata WBC w kategorii półciężkiej[69]. Pojedynek odbył się na terenie obrońcy tytułu w kanadyjskim Bell Centre[70]. Jean Pascal pokonał niezwyciężonego wcześniej Amerykanina techniczną decyzją w jedenastej rundzie. Kanadyjczyk w początkowych odsłonach zaskakiwał Dawsona, atakując seriami ciosów. W drugiej połowie walki Dawson zaczął odrabiać straty na kartach punktowych, przejmując kontrolę nad pojedynkiem. W jedenastej rundzie po przypadkowym zderzeniu głowami nad lewym okiem Dawsona powstało głębokie rozcięcie, które uniemożliwiło mu dalsze kontynuowanie pojedynku. Po podliczeniu kart punktowych sędziów Pascal zwyciężył techniczną decyzją, broniąc tytuł[71]. Do momentu przerwania pojedynku Pascal doprowadził do 114 celnych uderzeń a Dawson 134[72].

Pojedynki z Bernardem Hopkinsem

15 października 2011 r.[73] rywalem Dawsona był najstarszy mistrz świata w historii boksu Bernard Hopkins, posiadacz pasa WBC oraz The Ring w kategorii półciężkiej[74]. Pojedynek odbył się w Staples Center w Los Angeles[73]. Walka zakończyła się w drugiej rundzie, kiedy Dawson chwycił rywala w klinczu, a następnie rzucił go na matę ringu. Hopkins doznał kontuzji prawego ramienia i nie zdołał powstać. Sędzia ogłosił kontrowersyjne zwycięstwo Dawsona przez techniczny nokaut w drugiej rundzie[75]. W grudniu 2011 r. po protestach Hopkinsa wynik walki został zmieniony na nieodbytą, a tytuł został zwrócony Hopkinsowi[76].

28 kwietnia 2012 r. doszło do pojedynku rewanżowego pomiędzy Dawsonem a Hopkinsem[77]. Pojedynek odbył się w Boardwalk Hall w Atlantic City[78]. Decyzją większości (117-111, 114-114, 117-111) na punkty zwyciężył Dawson, zostając najlepszym bokserem w kategorii półciężkiej[79]. Według komentatorów i ekspertów, Dawson pewnie wygrał w tym pojedynku, zasłużenie pokonując Hopkinsa[80]. Dawson kończył pojedynek z wieloma rozcięciami na twarzy. W wywiadzie udzielonym po walce dla stacji HBO stwierdził, że Hopkins walczył nieczysto w tym pojedynku, kilka razy atakując głową[81].

Pojedynek z Andre Wardem

8 września 2012 r. zmierzył się z Andre Wardem[82]. Pojedynek odbył się w Oracle Arena w Oakland[83]. Dawson na potrzeby pojedynku zmienił kategorię z półciężkiej na superśrednią, w której Andre Ward posiadał pasy WBA Super i WBC. Dawson przegrał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie[84]. Ward zdominował Dawsona w tym pojedynku, wygrywając prawie każdą odsłonę. Dawson był liczony przez sędziego w rundzie trzeciej, czwartej oraz dziesiątej. W wywiadzie po walce Dawson stwierdził, że był osłabiony zbijaniem wagi oraz dodał, że wraca do kategorii półciężkiej, w której posiada pas WBC[85].

Pojedynek z Adonisem Stevensonem

8 czerwca 2013 r. w obronie tytułu WBC rywalem Amerykanina był reprezentant Kanady Adonis Stevenson[86]. Walka odbyła się na terenie rywala, w kanadyjskim Bell Centre[87]. Dawson niespodziewanie przegrał przez nokaut już w pierwszej rundzie, tracąc pasy WBC i The Ring w kategorii półciężkiej. Stevenson posłał rywala na deski lewym prostym. Dawson wstał, jednak sędzia przerwał pojedynek w obawie o ciężki nokaut[88]. Prestiżowy magazyn bokserski The Ring wyróżnił pojedynek Dawson vs. Stevenson w kategorii nokaut roku 2013[89].

Walka z Andrzejem Fonfarą

4 marca 2017 roku w Barclays Centre w Nowym Jorku przegrał przez TKO w 10 rundzie z Andrzejem Fonfarą (28-4, 17 KO). Do momentu przerwania walki prowadził na kartach punktowych wszystkich sędziów.

Życie prywatne

Żoną Chada Dawsona jest Crystal Dawson. Poznali się w listopadzie 2001 r. podczas przyjęcia z okazji Dnia Dziękczynienia[90]. Para pobrała się w sierpniu 2007 r[91]. Mają trzech synów: Sir-Chancellora, Royal-Championa oraz Prince-Chadwicka[91].

Lista walk na zawodowym ringu

Legenda
UD – decyzja jednogłośna | SD – decyzja niejednogłośna | D – remis | TKO – techniczny nokaut | MD – decyzja większości sędziów | DQ – dyskwalifikacja |
NC – walka nieodbyta | RTD – poddanie przez narożnik | KO – nokaut
WynikRekordPrzeciwnikWerdyktRundaDataMiejsceTytuł
Wygrana36 – 5
(2 NC)		Rosja Denis GrachevUD8/82019-10-11Connecticut Convention Center, Hartford, Connecticut, USA
Wygrana35-5
(2 NC)		Stany Zjednoczone Quinton RankinUD8/82019-06-29Fooxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Przegrana34-5
(2 NC)		Polska Andrzej FonfaraTKO10/10

0:38

2017-03-04Barclays Centre, Brooklyn, Nowy Jork
Wygrana34-4
(2 NC)		Stany Zjednoczone Cornelius WhiteTKO4/10

2:26

2016-04-16Fooxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana33-4
(2 NC)		Stany Zjednoczone Dion SavageUD10/102015-12-08Sun National Bank Center, New Jersey, USA
Przegrana32 – 4
(2 NC)		Stany Zjednoczone Tommy KarpencySD10/102014-10-04Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana32 – 3
(2 NC)		Stany Zjednoczone George BladesKO1/10

2:35

2014-06-21StubHub Center, Carson, Kalifornia, USA
Przegrana31 – 3
(2 NC)		Kanada Adonis StevensonKO1/12

1:16

2013-06-08Bell Centre, Montreal, Quebec, KanadaWBC World & The Ring
(kategoria półciężka)
Przegrana31 – 2
(2 NC)		Stany Zjednoczone Andre WardTKO10/12

2:45

2012-09-08Oracle Arena, Oakland, Kalifornia, USAWBA Super World & WBC World
(kategoria superśrednia)
Wygrana31 – 1
(2 NC)		Stany Zjednoczone Bernard HopkinsMD12/122012-04-28Boardwalk Hall, Atlantic City, New Jersey, USAWBC World & The Ring
(kategoria półciężka)
NC
30 – 1
(2 NC)		Stany Zjednoczone Bernard HopkinsNC2/12

2:48

2011-10-15Staples Center, Los Angeles, Kalifornia, USAWBC World & The Ring
(kategoria półciężka)
Wygrana30 – 1
(1 NC)		Rumunia Adrian DiaconuUD12/122011-05-21Bell Centre, Montreal, Quebec, Kanada
Przegrana29 – 1
(1 NC)		Kanada Jean PascalUD12/122010-08-14Bell Centre, Montreal, Quebec, KanadaWBC & IBO World
(kategoria półciężka)
Wygrana29 – 0
(1 NC)		Jamajka Glen JohnsonUD12/122009-11-07XL Center, Hartford, Connecticut, USAWBC Interim & IBO World
(kategoria półciężka)
Wygrana28 – 0
(1 NC)		Stany Zjednoczone Antonio TarverUD12/122009-05-09Hard Rock Hotel and Casino, Las Vegas, Nevada, USAIBF & IBO World
(kategoria półciężka)
Wygrana27 – 0
(1 NC)		Stany Zjednoczone Antonio TarverUD12/122008-10-11Palms Casino Resort, Las Vegas, Nevada, USAIBF & IBO World
(kategoria półciężka)
Wygrana26 – 0
(1 NC)		Jamajka Glen JohnsonUD12/122008-04-12St. Pete Times Forum, Tampa, Floryda, USAWBC World
(kategoria półciężka)
Wygrana25 – 0
(1 NC)		Kolumbia Epifanio MendozaTKO4/12

2:30

2007-09-29Arco Arena, Sacramento, Kalifornia, USAWBC World
(kategoria półciężka)
Wygrana24 – 0
(1 NC)		Meksyk Jesús RamírezTKO6/12

2:00

2007-06-09Connecticut Convention Center, Hartford, Connecticut, USAWBC World
(kategoria półciężka)
Wygrana23 – 0
(1 NC)		Polska Tomasz AdamekUD12/122007-02-03Silver Spurs Arena, Kissimmee, Floryda, USAWBC World
(kategoria półciężka)
Wygrana22 – 0
(1 NC)		Stany Zjednoczone Eric HardingUD12/122006-06-02Chumash Casino, Santa Ynez, Kalifornia, USANABF
(kategoria półciężka)
Wygrana21 – 0
(1 NC)		Wielka Brytania Jamie HearnTKO3/8

2:07

2006-03-04M.E.N. Arena, Manchester, Lancashire, Anglia
Wygrana20 – 0
(1 NC)		Stany Zjednoczone Jason NauglerUD8/82006-02-04Don Haskins Convention Center, El Paso, Teksas, USA
Wygrana19 – 0
(1 NC)		Kanada Ian GardnerTKO11/12

1:12

2005-11-18Athletic Center, New Haven, Connecticut, USAWBO NABO
(kategoria superśrednia)
Wygrana18 – 0
(1 NC)		Stany Zjednoczone Ronald BoddieTKO3/82005-08-06St. Pete Times Forum, Tampa, Floryda, USA
Wygrana17 – 0
(1 NC)		Stany Zjednoczone Efrain GarciaRTD4/10

3:00

2005-04-01City Wide Fieldhouse, New Haven, Connecticut, USAWBC Youth
(kategoria średnia)
Wygrana16 – 0
(1 NC)		Stany Zjednoczone Carl DanielsTKO7/10

3:00

2004-12-10Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USAWBC Youth
(kategoria średnia)
Wygrana15 – 0
(1 NC)		Stany Zjednoczone Darnell WilsonUD10/102004-10-29Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USAWBC Youth
(kategoria średnia)
NC
14 – 0
(1 NC)		Stany Zjednoczone Aundalen SloanNC6/62004-03-27Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana14 – 0Stany Zjednoczone Dumont WelliverRTD8/10

3::

2003-10-31Convention Center, Providence, Rhode Island, USAWBC Youth
(kategoria średnia)
Wygrana13 – 0Stany Zjednoczone Brett LallyTKO4/82003-08-01Hampton Beach Casino, Hampton Beach, New Hampshire, USA
Wygrana12 – 0Stany Zjednoczone Eart AllenTKO3/6

2:59

2003-05-02Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana11 – 0Stany Zjednoczone Willie LeeKO3/6

2:38

2003-03-21Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana10 – 0Stany Zjednoczone Shannon MillerUD6/62003-02-01Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA
Wygrana9 – 0Kostaryka John WilliamTKO4/62002-10-25Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana8 – 0Kolumbia Faustino GonzálezUD6/62002-08-03Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana7 – 0Jamajka Gary GrantTKO1/4

1:36

2002-05-18Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA
Wygrana6 – 0Kanada Chad SawyerUD4/42002-04-27Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA
Wygrana5 – 0Kanada Martin DesjardinsUD4/42002-03-01Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA
Wygrana4 – 0Stany Zjednoczone Jerald LoweTKO1/4

2:56

2002-02-16Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA
Wygrana3 – 0Stany Zjednoczone James OrsoKO1/4

1:58

2001-12-13Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA
Wygrana2 – 0Stany Zjednoczone Antonio BakerKO1/4

0:43

2001-09-21Rhodes-on-the-Pawtuxet, Cranston, Rhode Island, USA
Wygrana1 – 0Stany Zjednoczone Steve GarrettTKO2/4

1:46

2001-08-18Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USADebiut
Mistrzowie świata wagi półciężkiej w boksie

Przypisy

  1. ↑ Give Him Your Best. articles.courant.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-13)]. (ang.).
  2. ↑ Dawson determined to improve on dad’s footsteps. sports.espn.go.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  3. ↑ Azad Championship Report – Chad Dawson: The Champion. maxboxing.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  4. ↑ Chad Dawson Bio. hbo.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  5. ↑ Boxing’s Coming Back After 20 Years. nbcconnecticut.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  6. ↑ Rick Dawson – BoxRec. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  7. ↑ Ricky Dawson – BoxRec. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  8. ↑ United States Junior U-19 National Championships. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  9. ↑ United States Junior U-19 National Championships. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  10. ↑ 11.World Junior Championships – Budapest, Hungary. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  11. ↑ Is It Bad Chad’s Time or Business As Usual For S.O.G.?. theboxingvoice.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  12. ↑ Saturday 18 August 2001 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  13. ↑ Friday 21 September 2001 Rhodes-on-the-Pawtuxet, Cranston, Rhode Island, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  14. ↑ Thursday 13 December 2001 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  15. ↑ Saturday 16 February 2002 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  16. ↑ Friday 1 March 2002 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  17. ↑ Saturday 27 April 2002 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  18. ↑ Saturday 18 May 2002 Mohegan Sun Casino, Uncasville, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  19. ↑ Saturday 3 August 2002 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 marca 2015)]. (ang.).
  20. ↑ Friday 25 October 2002 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  21. ↑ Chad Dawson vs. Shannon Miller. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  22. ↑ Friday 21 March 2003 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  23. ↑ Friday 2 May 2003 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  24. ↑ Friday 1 August 2003 Hampton Beach Casino, Hampton Beach, New Hampshire, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  25. ↑ Friday 31 October 2003 Convention Center, Providence, Rhode Island, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  26. ↑ Chad Dawson vs. Aundalen Sloan. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  27. ↑ Friday 29 October 2004 Foxwoods Resort, Mashantucket, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  28. ↑ WBA World light middleweight title fights. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 stycznia 2015)]. (ang.).
  29. ↑ Chad Dawson vs. Carl Daniels. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  30. ↑ Friday 1 April 2005 City Wide Fieldhouse, New Haven, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  31. ↑ Chad Dawson vs. Ronald Boddie. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  32. ↑ Chad Dawson vs. Ian Gardner. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  33. ↑ Saturday 4 February 2006 Don Haskins Convention Center, El Paso, Texas, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 listopada 2014)]. (ang.).
  34. ↑ Saturday 4 March 2006 M.E.N. Arena, Manchester, Lancashire, United Kingdom. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 marca 2015)]. (ang.).
  35. ↑ Chad Dawson vs. Eric Harding. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  36. ↑ The Ring Magazine’s Annual Ratings: 2006. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  37. ↑ a b BoxRec’s Annual Ratings: Light Heavyweight--2000s. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  38. ↑ Adamek – Dawson / Chavez – Julio Diaz. marcobarrera.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  39. ↑ Adamek – Dawson / Chavez – Julio Diaz. thesweetscience.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  40. ↑ Dawson dethrones Adamek!. boxnews.com.ua. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  41. ↑ Tomasz Adamek vs. Chad Dawson. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  42. ↑ Cotto stops Judah in 11th round, retains WBA belt. usatoday30.usatoday.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  43. ↑ Chad Dawson vs. Jesus Ruiz. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  44. ↑ Chad Dawson vs. Epifanio Mendoza. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  45. ↑ „Bad” Chad Dawson Dominates Epifanio Mendoza To Retain WBC Title!. saddoboxing.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  46. ↑ Adrian Diaconu injured, Pulls Out Of Dawson Fight. saddoboxing.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  47. ↑ The Ring Magazine’s Annual Ratings: 2007. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  48. ↑ IBF World light heavyweight title fights. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 stycznia 2015)]. (ang.).
  49. ↑ Saturday 12 April 2008 St. Pete Times Forum, Tampa, Florida, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  50. ↑ Tarver-Woods, Dawson-Johnson: Weigh-In. secondsout.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  51. ↑ Chad Dawson vs. Glen Johnson (1st meeting). boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  52. ↑ Dawson Vacates WBC Title, Heads To Antonio Tarver. boxingscene.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  53. ↑ ANTONIO TARVER vs CHAD DAWSON. fightwriter.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  54. ↑ Antonio Tarver vs. Chad Dawson (1st meeting). boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  55. ↑ Saturday 9 May 2009 Hard Rock Hotel and Casino, Las Vegas, Nevada, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  56. ↑ Dawson Injured, Pulls Out of Tarver Fight. boxingnews24.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  57. ↑ Dawson, Tarver weigh-in. lasvegassun.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  58. ↑ Chad Dawson vs. Antonio Tarver (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  59. ↑ Dawson outpoints Tarver in rematch to remain undefeated. usatoday30.usatoday.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  60. ↑ Second time is Tarver’s charm. lasvegassun.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  61. ↑ Chad Dawson vacates IBF Title. boxinginsider.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  62. ↑ Dawson vs. Johnson for WBC light Heavyweight title on Nov 7th. boxingnews24.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  63. ↑ Saturday 7 November 2009 XL Center, Hartford, Connecticut, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  64. ↑ WBC Sanctions Dawson – Johnson II for Interim Title. boxinginsider.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  65. ↑ IBO World Light heavyweight Title. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 stycznia 2015)]. (ang.).
  66. ↑ Dawson vs. Johnson: Weigh-In. secondsout.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  67. ↑ Chad Dawson vs. Glen Johnson (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  68. ↑ CompuBox Stats:Chad Dawson Beats Glen Johnson. boxingscene.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  69. ↑ Dawson vs. Pascal on August 14th. boxingnews24.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  70. ↑ Saturday 14 August 2010 Bell Centre, Montreal, Quebec, Canada. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 stycznia 2015)]. (ang.).
  71. ↑ Chad “Not So Bad” Dawson Defeated By Jean Pascal After 11 Rounds. bleacherreport.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  72. ↑ Jean Pascal vs. Chad Dawson. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  73. ↑ a b Saturday 15 October 2011 Staples Center, Los Angeles, California, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 czerwca 2015)]. (ang.).
  74. ↑ Bernard Hopkins – BoxRec. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  75. ↑ Chad Dawson stops Bernard Hopkins. espn.go.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  76. ↑ Hopkins vs. Dawson changed to No Contest. fighthype.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  77. ↑ Bernard Hopkins, Chad Dawson agree rematch. espn.go.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  78. ↑ Saturday 28 April 2012 Boardwalk Hall, Atlantic City, New Jersey, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).
  79. ↑ Chad Dawson beats Bernard Hopkins – as it happened. theguardian.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  80. ↑ Harold Lederman on Hopkins-Dawson II. boxing.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  81. ↑ Bernard Hopkins vs. Chad Dawson (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  82. ↑ Andre Ward vs. Chad Dawson. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  83. ↑ Saturday 8 September 2012 Oracle Arena, Oakland, California, USA. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 grudnia 2014)]. (ang.).
  84. ↑ The best in the world? Ward gives Dawson torrid time to retain titles. dailymail.co.uk. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  85. ↑ Chad Dawson calls loss to Andre Ward an “HBO set-up,” but Dawson sought the fight. sports.yahoo.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  86. ↑ Dawson-Stevenson on June 8th: Is Adonis for real?. boxingnews24.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  87. ↑ Saturday 8 June 2013 Bell Centre, Montreal, Quebec, Canada. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 stycznia 2015)]. (ang.).
  88. ↑ Chad Dawson vs. Adonis Stevenson. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  89. ↑ Ring Magazine Knockout of the Year. boxrec.com. [dostęp 2015-01-13]. (ang.).
  90. ↑ Father Helped Put Fight In Dawson. articles.courant.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-13)]. (ang.).
  91. ↑ a b Chad Dawson’s Wife Crystal Dawson. ballerwives.com. [dostęp 2015-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2015)]. (ang.).

Media użyte na tej stronie

Boxing pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of Canada (Pantone).svg
Flag of Canada introduced in 1965, using Pantone colors. This design replaced the Canadian Red Ensign design.
Flag of Jamaica.svg
Flag of Jamaica. “The sunshine, the land is green, and the people are strong and bold” is the symbolism of the colours of the flag. GOLD represents the natural wealth and beauty of sunlight; GREEN represents hope and agricultural resources; BLACK represents the strength and creativity of the people. The original symbolism, however, was "Hardships there are, but the land is green, and the sun shineth", where BLACK represented the hardships being faced.
Dawson Harding136.jpg
(c) Dwight McCann / Chumash Casino Resort / www.DwightMcCann.com, CC BY-SA 2.5
Dwight McCann,http://www.dwightmccann.com/Images/ShoBox060206Web/Dawson_Harding136.jpg,,Chad Dawson (blue trunks) defeats Eric Harding on June 2, 2006 at the Chumash Casino Resort in Santa Ynez, California. Cropped slightly by Ali'i on 14:33, 25 March 2008 (UTC)