Charles-Etienne Gudin

Charles-Étienne Gudin de La Sablonnière

Charles-Étienne Gudin
generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1768 Montargis
Data i miejsce śmierci	22 sierpnia 1812 Smoleńsk
Przebieg służby
Lata służby	1782-1812
Siły zbrojne	Wielka Armia Cesarstwa Francuskiego
Jednostki	III Korpus Wielkiej Armii
Stanowiska	Generał Dywizji w III Korpusie
Główne wojny i bitwy	rewolucja francuska, wojny napoleońskie

Charles Etienne Gudin (ur. 13 lutego 1768, zm. 22 sierpnia 1812) – generał z czasów rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich.

Życiorys

Urodził się w Montargis w arystokratycznej rodzinnie. Został przyjęty do szkoły wojskowej w Brienne i w roku 1782 został przyjęty do gwardii królewskiej. Jako porucznik został wysłany na Santo Domingo w 1791 roku, gdzie spędził rok, zanim powrócił do Francji w lipcu 1792 roku. Był mianowany na kilka pozycji jako oficer sztabowy w armiach północy (wtedy pod nazwą Armia Renu i Mozeli). Został generałem brygady na początku 1799 roku i dowodził oddziałem w wojnie w Szwajcarii. Następnego roku wziął udział w kilku bitwach i za umiejętności pokazane na polu bitwy został mianowany generałem dywizji^[1].

Generał Gudin ranny na polu bitwy pod Górą Walutyną pędzla Henri Félix Emmanuel Philippoteaux z XIX wieku

Generał Gudin otrzymał dowództwo nad 3 Dywizją piechoty w Wielkiej Armii Francuskiej i walczył w wojnach z trzecią i czwartą koalicją antyfrancuską pomiędzy 1805 a 1807 rokiem. Jego 3 Dywizja w III Korpusie była pierwszą formacją, która wzięła udział w bitwie pod Jeną-Auerstedt i wzięła na siebie główny ciężar walk. Zginęło wtedy 40% żołnierzy, a sam Gudin został ciężko ranny^[2]. W 1808 roku został Hrabią Imperium Francuskiego, a następnego roku zarządcą zamku w Fontainebleau. Wziął następnie udział w kilku bitwach w wojnie przeciwko V koalicji antyfrancuskiej i został ponownie ranny w bitwie pod Wagram. W 1812 roku otrzymał dowodzenie 3 dywizją I korpusu Wielkiej Armii. W bitwie pod Górą Walutyną, 19 sierpnia 1812 w Rosji, został trafiony kulą armatnią, która zmiażdżyła mu udo i łydkę^[3]. Przeszedł operację amputacji nogi, lecz zmarł 3 dni później z powodu gangreny^[4][5]. Jego serce zostało złożone na cmentarzu Père-Lachaise, a pozostałe szczątki zostały pochowane w mauzoleum w cytadeli smoleńskiej. Po tym jak Niemcy w czasie II wojny światowej zbombardowali Smoleńsk i jego okolice, miejsce spoczynku Gudina pozostawało nieznane^[6]. Latem 2019 roku w Smoleńsku dokonano ekshumacji w wyniku której na podstawie DNA zidentyfikowano szczątki Gudina. Dwa lata po tym uroczyście przeniesiono je do Francji. W poszukiwanie szczątków zaangażowana była „Fundacja Rozwoju Rosyjsko–Francuskich Inicjatyw Historycznych” na której czele stoi m.in. córka rzecznika Kremla Dimitrija Pieskowa – Lisa^[7][8].

Rodzina

Gudin ożenił się z Jeanne Caroline Christine Creutzer, która była siostrą generała brygady Charlesa Augusta Creutzera^[9].

Nazwisko Gudina jest wyryte na Łuku Triumfalnym w Paryżu (7 od góry po lewej stronie).

Legenda

Jego nazwisko znajduje się na Łuku Triumfalnym w Paryżu. Jest wymieniony jako generał, w którego dywizji walczą polscy żołnierze w lekturze O żołnierzu tułaczu^[10].

Przypisy

Bibliografia

• David G. Chandler (1993), Jena 1806: Napoleon Destroys Prussia, Osprey Military Campaign Series, 20 (illustrated, reprint ed.), Osprey Publishing, str. 68, ISBN 978-1-85532-285-1
• Alfredo Fierro; André Palluel-Guillard; Jean Tulard (1995), Histoire et Dictionnaire du Consulat et de l'Empire (po francusku), Paryż: Robert Laffont, str. 821, ISBN 2-221-05858-5
• Gérard Henner (1999), Pour Dieu et pour le Roi: le combat pastoral et "politique" de Jean Jacques Weber (1767–1833), archiprêtre de Volmunster et de Rohrbach (po francusku), ISBN 978-2-909228-11-2
• Charles Mullié (1851), "Gudin (Charles-Etienne-Cesar, Comte)", Biographie des célébrités militaires des armées de terre et de mer de 1789 à 1850 (po francusku), str. 33
• Stefan Żeromski O żołnierzu tułaczu w Cyfrowej Bibliotece Narodowej Polona str. 5