Charles Bally

Charles Bally (ur. 4 lutego 1865 w Genewie, zm. 10 kwietnia 1947 tamże^[1]) – szwajcarski językoznawca, jeden z twórców stylistyki funkcjonalnej^[2].

Był uczniem Ferdinanda de Saussure’a^[1]^[2]. Później objął Katedrę Językoznawstwa Ogólnego i Sanskrytu na Uniwersytecie w Genewie^[2].

W 1916 r. wspólnie z Albertem Sechehayem wydał Kurs językoznawstwa ogólnego Ferdinanda de Saussure’a^[2].

Wybrane publikacje

Bally był autorem prac z językoznawstwa ogólnego i stylistyki^[1]. Można wśród nich wymienić:

Traité de stylistique française (t. 1–2, 1909)
Le Langage et la Vie (1913)
La pensée et la langue, [w:] „Bulletin de la Société linguistique de Paris”, 22–23 (1922)
La Crise du français, notre langue maternelle à l'école (1930) (wznowienie przez: Jean-Paul Bronckart, Jean-Louis Chiss, Christian Puech : 2004)
Linguistique générale et linguistique française (1932, wyd. poprawione 1945)
L’Arbitraire du signe. Valeur et signification (1940)
Manuel d'accentuation grecque (1945)
Le Langage et la Vie (wyd. III, 1977)

↑ ^a ^b ^c Bally Charles, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2020-06-15] [zarchiwizowane z adresu] .
↑ ^a ^b ^c ^d JozefJ. Mistrík JozefJ., Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, s. 80, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).