Charles Coughlin

Charles Coughlin

Kraj działania	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	25 października 1891 Hamilton (Kanada)
Data i miejsce śmierci	27 października 1979 Bloomfield Hills
Miejsce pochówku	Michigan
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Kościół łaciński

Charles Edward Coughlin, znany jako Father Coughlin (Ojciec Coughlin, ur. 25 października 1891 w Hamilton, zm. 27 października 1979 w Bloomfield Hills) – amerykański duchowny katolicki, kaznodzieja radiowy, który w latach 30. XX w. rozwinął jedną z pierwszych głęboko lojalnych masowych publiczności w historii audycji radiowych.

Życiorys

Dorastał w portowym mieście Hamilton nad Wielkimi Jeziorami, kształcił się w St. Michael's College w Toronto, a w 1911 ukończył studia na Uniwersytecie w Toronto. Poważnie zastanawiał się nad wejściem do polityki, jednak ostatecznie wybrał kapłaństwo, studiował w St. Basil's Seminary w Toronto i w 1923 został wyświęcony w Detroit. Należał do zgromadzenia bazylianów, które wywarło duży wpływ na jego poglądy. W 1926 został duszpasterzem Świątyni Małego Kwiatu (Shrine of the Little Flower) w Royal Oak w Michigan. W 1930 eksperymentował z nowym wówczas medium, jakim było radio, nadając początkowo kazania, rozmowy z dziećmi i lekcje katechizmu. Wkrótce potem na antenie zaczęły pojawiać się polityczne i ekonomiczne treści. W 1930 Coughlin ogłosił krucjatę przeciwko komunizmowi i rozpowszechnianiu się wpływów komunistycznych w USA. Zaczął też atakować urzędującego prezydenta Hoovera i popierać jego rywala Franklina Roosevelta podczas kampanii przed wyborami w 1932. Wówczas widział w Roosevelcie nadzieję na wyjście USA z wielkiego kryzysu i uchronić kraj przed komunistycznym zagrożeniem. Używał swojego programu radiowego "The Hour of Power" do przekonywania słuchaczy do głosowania na Roosevelta, mimo że sam Roosevelt od początku był nieufny wobec Coughlina i zdawał się ignorować jego rolę w powodzeniu jego kampanii. Coughlin szybko zdobywał słuchaczy. Wykorzystywał swój program do popierania Nowego Ładu i atakowania tych, którzy byli mu przeciwni. Gdy zdał sobie sprawę, że nie będzie odgrywał kluczowej roli w gabinecie Roosevelta, poczuł się zdradzony. Stopniowo zaczął wyrażać reakcyjne poglądy i coraz ostrzejszą krytykę Nowego Ładu, która była przy tym naszpikowana antysemicką retoryką. Po kilku próbach sprawienia, żeby prezydent zaczął go zauważać, odwrócił się od Roosevelta. W 1935 w swoim programie radiowym zaatakował zarówno prezydenta, jak i Nowy Ład. W tym samym roku założył Narodową Unię dla Sprawiedliwości Społecznej (National Union for Social Justice; NUSJ) jako polityczną grupę mającą reprezentować interesy jego słuchaczy w Waszyngtonie. Podczas wyborów prezydenckich w 1936 NUSJ miała ponad milion płacących członków.

W założonym przez siebie w 1936 piśmie "Social Justice" Coughlin przypuszczał bardzo ostre ataki na komunizm, Wall Street i Żydów, jednocześnie wypowiadając się z uznaniem o faszyzmie, nazizmie i rządach autorytarnych, w których widział jedyną metodę leczenia chorób demokracji i kapitalizmu. Potępiał wpływ bezbożnych kapitalistów, Żydów, komunistów, międzynarodowych bankierów i plutokratów na politykę zagraniczną USA. W cyklu artykułów w "Social Justice" z 1938 ostro krytykował żydowskich finansistów i ich kontrolę nad polityką światową. Z tego powodu otrzymywał około trzy miliony listów rocznie, z których wiele zawierało pieniądze na prowadzoną przez niego krucjatę^[1]. Opowiadał się za nacjonalizacją zasobów zbyt ważnych, by były utrzymywane przez jednostki, likwidacją systemu rezerwy federalnej, przywróceniu Kongresowi prawa do regulacji pieniądza, prawem robotników do organizowania związków zawodowych i rekwizycją bogactwa oraz poborem mężczyzn w czasach wojny. W polityce zagranicznej popierał zasadę America First. W latach 30. był jednym z najbardziej wpływowych ludzi w USA^[2]; w Royal Oak zbudowano nowy urząd pocztowy wyłącznie w celu rozpatrywania listów, które otrzymywał, średnio w ilości 80 000 tygodniowo. Ponadto publiczność jego audycji radiowych sięgnęła 10 milionów. W swoim programie z 1938 pomógł zainspirować i nagłośnić tworzenie politycznego stowarzyszenia nazwanego Front Chrześcijański (Christian Front), zorganizowanego w sposób zbliżony do milicji, który obiecał bronić kraju przed komunistami i Żydami. Organizacja ta organizowała wiece w całym kraju; w Nowym Jorku kilku jej członków zostało aresztowanych za nękanie Żydów na ulicy. Coughlin był zwolennikiem izolacjonizmu od początku swojej kariery.

Gdy w Europie trwała II wojna światowa, Coughlin obwiniał Żydów za podżeganie do konfliktów. Stanowczo sprzeciwiał się jakimkolwiek zagranicznym interwencjom przez rząd USA. Nawet po japońskim ataku na Pearl Harbor w grudniu 1941 sprzeciwiał się wejściu USA do wojny, twierdząc, że Żydzi zaplanowali wojnę dla własnej korzyści i zmówili się, żeby uwikłać USA. W tym okresie był już objęty śledztwem przez amerykański rząd; jeszcze przed Pearl Harbor, we wrześniu 1941, jego wniosek o paszport został odrzucony przez Departament Stanu z powodu odnotowanych pronazistowskich poglądów. Jego komentarze po Pearl Harbor i związana z przystąpieniem USA do wojny zmiana nastrojów społecznych dały rządowi możliwość ograniczenia jego politycznej aktywności. W 1942 agenci FBI zorganizowali nalot na kościół Coughlina i skonfiskowali wszystkie księgi parafialne oraz osobiste papiery. Podczas śledztwa prokurator generalny Francis Biddle argumentował, że pismo Coughlina "Social Justice" powtarza w USA linię wrogiej propagandy prowadzonej przeciwko krajowi z zagranicy. Amerykańskie władze pozwoliły Coughlinowi kontynuować wydawanie jego pisma, jednak zakazały mu używania poczty w celu rozpowszechniania go. Wkrótce potem publikacja została przerwana. W tym samym roku katolicka hierarchia nakazała mu zaprzestać nadawanie, a arcybiskup Detroit Edward Mooney nakazał Coughlinowi zaprzestać wszelkiej nie-duszpasterskiej działalności pod rygorem suspensy. Pozostał na stanowisku duszpasterza Świątyni Małego Kwiatu w Detroit do przejścia na emeryturę w 1966. Był autorem książek Christ or the Red Serpent (1930), By the Sweat of Thy Brow (1931) i The New Deal in Money (1933).

Przypisy

Bibliografia

• Alan Palmer: Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998. ISBN 83-85852-28-X.
• Charles E. Coughlin, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2020-11-14]  (ang.).