Charlotte Cooper Sterry
| |||||||||||||
 | |||||||||||||
| Państwo |  Wielka Brytania | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 22 września 1870 Ealing | ||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | 10 października 1966 Helensburgh | ||||||||||||
| Gra | praworęczna | ||||||||||||
| Gra pojedyncza | |||||||||||||
| Wimbledon | W (1895, 1896, 1898, 1901, 1908) | ||||||||||||
| Gra podwójna | |||||||||||||
| Wimbledon | F (1913) | ||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||
| |||||||||||||
Charlotte Reinagle Cooper, po mężu Sterry (ur. 22 września 1870 w Ealing, zm. 10 października 1966 w Helensburgh) – brytyjska tenisistka, pięciokrotna zwyciężczyni Wimbledonu, mistrzyni olimpijska i pierwsza złota medalistka Igrzysk Olimpijskich w konkurencji indywidualnej[1].
Kariera tenisowa
Praworęczna zawodniczka o przydomku Chattie znana była głównie z zamiłowania do ofensywnej gry wolejowej. Razem z Dorotheą Chambers, Blanche Hillyard i Charlotte Dod zaliczana jest do czwórki tenisistek, które dominowały w kobiecych rozgrywkach na Wimbledonie w pierwszych trzydziestu latach. Czwórce tej przypadły w latach 1884–1914 aż 23 tytuły.
Pierwsze zwycięstwo wimbledońskie Charlotte Cooper odniosła w 1895, pokonując w finale turnieju pretendentek Helen Jackson. Właściwy finał (challenge round) obrończyni tytułu Hillyard oddała jej walkowerem. W latach 1895–1902 Cooper (od 1901 pod nazwiskiem małżeńskim Sterry[2]) wystąpiła osiem razy z rzędu w meczach o tytuł, co stanowiło rekord do 1990 (dziewiąty z rzędu finał Martiny Navrátilovej). Ostatnie zwycięstwo odniosła po kilkuletniej przerwie w 1908 (w finale All Comers pokonała Agnes Morton, tytułu nie broniła Amerykanka May Sutton). Liczyła sobie wówczas 37 lat i 282 dni, tym samym przeszła do historii turnieju jako najstarsza triumfatorka gry pojedynczej[2]. Kontynuowała występy jeszcze kilkanaście lat, w wieku 42 lat w 1912 przegrywając finał turnieju pretendentek z Ethel Larcombe.
W 1902 przegrała w finale Wimbledonu z Muriel Robb. Finał miał nietypowy przebieg – przy stanie 6:4, 11:13, 1:1 mecz przerwały opady deszczu, a następnego dnia zawodniczki rozpoczęły walkę od początku. Ostatecznie triumfowała Robb, drugi mecz wygrywając w dwóch setach. Cooper Sterry kilkakrotnie triumfowała na Wimbledonie także w konkurencjach nieoficjalnych, w grze podwójnej kobiet i grze mieszanej (zyskały one status oficjalny w 1913). W 1901 wygrała grę podwójną z Hillyard, w 1902 z Morton. W tych samych latach triumfowała w mikście w parze z Lawrence’em Dohertym. W pierwszej oficjalnej edycji debla kobiet w 1913 osiągnęła finał razem z Dorotheą Chambers (Angielki skreczowały w drugim secie).
Charlotte Cooper Sterry odnosiła sukcesy także poza Wimbledonem. Była wielokrotną mistrzynią Irlandii (1895 i 1898 w singlu, 1895, 1896, 1899 i 1900 w mikście), mistrzynią Szkocji (1899, w singlu), międzynarodową mistrzynią Niemiec (1899, w singlu). Na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1900 została drugą kobietą z tytułem mistrzyni olimpijskiej po Hélène de Pourtalès i pierwszą indywidualną złotą medalistką igrzysk olimpijskich[1]. Wygrała grę pojedynczą i mieszaną (z Reginaldem Dohertym).
Jej mąż Alfred Sterry był także tenisistą, później członkiem władz brytyjskiej federacji Lawn Tennis Association. Córka Gwendolyn Sterry w latach 20. występowała w reprezentacji Wielkiej Brytanii w Pucharze Wightman.
W 2013 roku została przyjęta do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Osiągnięcia na najważniejszych turniejach
- Wimbledon
- gra pojedyncza – wygrane 1895, 1896, 1898, 1901, 1908, finały 1897, 1899, 1900, 1902, 1904, finały All Comers 1906, 1912
- gra podwójna – wygrane 1901 (z Blanche Hillyard), 1902 (z Agnes Morton, obie edycje nieoficjalne), finał 1913 (z Dorotheą Chambers)
- gra mieszana – wygrane 1901, 1902 (obie z Lawrence’em Dohertym, edycje nieoficjalne)
- igrzyska olimpijskie w Paryżu, 1900
- gra pojedyncza – 1. miejsce
- gra mieszana – 1. miejsce (z Reginaldem Dohertym)
Występy w challenge round na Wimbledonie
- 1895 – 7:5, 8:6 z Helen Jackson (All Comers)
- 1896 – 6:2, 6:3 z Alice Simpson Pickering
- 1897 – 7:5, 5:7, 2:6 z Blanche Hillyard
- 1898 – 6:4, 6:4 z Louise Martin
- 1899 – 2:6, 3:6 z Blanche Hillyard
- 1900 – 6:4, 4:6, 4:6 z Blanche Hillyard
- 1901 – 6:2, 6:2 z Blanche Hillyard
- 1902 – 5:7, 1:6 z Muriel Robb (w powtórzonym finale)
- 1904 – 0:6, 3:6 z Dorotheą Douglass
- 1908 – 6:4, 6:4 z Agnes Morton (All Comers)
- 1912 – 3:6, 1:6 z Ethel Larcombe
Przypisy
- ↑ a b First Female Olympic Medalist: Countess Hélène de Pourtalès (ang.). topendsports.com. [dostęp 2021-01-02].
- ↑ a b Dutkowski 1979 ↓, „Boska Zuzanna”, s. 78.
Bibliografia
- Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 20 lipca 2015].
- Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, Jan Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979.
- Sylwetka na stronie Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy (ang.). tennisfame.com. [dostęp 2015-07-20].
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
English tennis player Charlotte Cooper