Cheng Kung

Cheng Kung (成功)
„Cheng Kung” w 2015 roku
Klasa	fregata rakietowa
Typ	Cheng Kung
Historia
Stocznia	China ShipBuilding Corporation
Początek budowy	8 maja 1989
Położenie stępki	21 grudnia 1990
Wodowanie	5 października 1991
Republika Chińska
Nazwa	„Cheng Kung” (成功)
Wejście do służby	7 maja 1993
Los okrętu	w służbie
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	4200 t
Długość	138 m
Szerokość	13,7 m
Zanurzenie	4,5 m (7,5 m z opływką sonaru podkadłubowego)
Napęd
2 turbiny gazowe GE LM 2500 o mocy 40000 KM łącznie, napędzające 1 śrubę nastawną napęd pomocniczy: 2 x elektryczne pędniki gondolowe ABB o łącznej mocy 650 KM dla manewrów oraz jako napęd awaryjny
Prędkość	29 węzłów
Zasięg	5000 mil przy prędkości 18 węzłów 4200 mil przy prędkości 20 węzłów
Sensory
radar dozoru powietrznego AN/SPS-49, radar dozoru nawodnego i nawigacyjny AN/SPS-55, radar UD-417 STIR dla systemu kierowania ogniem Mk 92, podkadłubowa stacja hydrolokacyjna DE 1160B, kompleks hydrolokacyjny ATAS(V)2
Uzbrojenie
2 wyrzutnie rakiet Hsiung Feng 2 i Hsiung Feng 3, wyrzutnia pocisków rakietowych Mk 13 Mod 4 dla rakiet RIM-66 Standard MR, armata automatyczna Mk 75 kal. 76 mm, 2 armaty Bofors kal. 40 mm, CIWS: Phalanx kal. 20 mm
Wyrzutnie torpedowe	2 × III wyrzutnie torpedowe kalibru 324 mm Mk 32 Mod. 5 oraz torpedy Mk 46
Wyposażenie
wyrzutnie celów pozornych kalibru 130 mm Mk 137
Wyposażenie lotnicze
2 × śmigłowce S-70C(M)-2 Thunderhawk
Załoga	225

Cheng Kung (成功) – tajwańska fregata rakietowa z lat dziewięćdziesiątych XX wieku, okręt wiodący typoszeregu fregat Cheng Kung, będącymi licencyjnym rozwinięciem amerykańskich fregat rakietowych typu Oliver Hazard Perry. Okręt zwodowano 5 października 1991 roku, zaś oficjalne wcielenie do służby odbyło się 7 maja 1993.

Zamówienie i budowa

W latach osiemdziesiątych XX wieku główna siła uderzeniowa Zhonghua Minguo Haijun, opierała się w głównej mierze na okrętach przestarzałych, pochodzących z okresu drugiej wojny światowej lub krótko po niej. Sytuacja ta miała zostać zmieniona poprzez wprowadzenie w życie programu modernizacyjnego floty o kryptonimie Kuang Hua. W jego ramach do eksploatacji miały zostać wcielone co najmniej 24 nowoczesne okręty. Program podzielony został na kilka mniejszych projektów, m.in. Kuang Hua 1, zakładający wybudowanie w kraju, na licencji zmodyfikowanych amerykańskich fregat typu Oliver Hazard Perry, oznaczonych lokalnie właśnie jako typ Cheng Kung^[1].

Flota Republiki Chińskiej zamówiła pierwszą jednostkę z serii, którą był właśnie przyszły „Cheng Kung” w maju 1989 roku. Stępka pod pierwszą jednostką serii położono 21 grudnia 1990 roku, zaś kadłub zwodowano 5 października 1991 roku w stoczni China ShipBuilding Corporation (obecnym przedsiębiorstwem CSBC Corporation)^[1][2].

Banderę podniesiono na okręcie 7 maja 1993, tym samym wprowadzono go do służby w Tajwańskiej Marynarce Wojennej jako „Cheng Kung” z numerem burtowym PFG-1101^[3][2].

Konstrukcja

Kadłub okrętu mierzy 138 metra długości całkowitej, zaś największa szerokość okrętu sięga 13,7 metra, pełne zanurzenie z opływnikiem sonaru wynosi 7,5 metra. Jednostka o wyporności pełnej 4200 ton^[4].

Okręt napędzany jest przez siłownię, wyposażoną w dwie turbiny gazowe General Electric LM2500 zapewniające moc wyjściową 41 000 KM dla jednego wału napędowego, przenoszącego napęd na pięciołopatową śrubę. Tak skonfigurowana siłownia nominalnie zapewnia prędkość 29 węzłów^[5]. Fregata jest także w system napędu pomocniczego w postaci dwóch wysuwanych elektrycznych pędników ABB o mocy łącznej 720 KM. Napęd pomocniczy okrętu używany jest do precyzyjnych manewrów jednostki, zdolny jest jednakże do zapewnienia okrętowi możliwości powrotu do portu z prędkością 5 węzłów, w razie awarii napędu głównego. System napędowo-energetyczny okrętu uzupełniany jest przez cztery generatory elektryczne Diesla o mocy 1000 kW każdy^[5][4][2].

Okręt posiada dwa równoległe hangary oraz pokład lotniczy z którego operować mogą dwa śmigłowce pokładowe SH-60R Seahawk lub też S-70C(M)-1/2 Thunderhawk^[6][4].

Okręt wyposażono w cyfrowy, dwuwspółrzędny radar obserwacji przestrzeni powietrznej dalekiego zasięgu AN/SPS-49, który posiada zasięg wynoszący około 480 kilometrów oraz radar obserwacji powierzchni wodnej (dozoru nawodnego) AN/SPS-55. Dodatkowo posiada w umieszczony w dziobie podkadłubową stację hydrolokacyjną DE 1160B oraz kompleks hydrolokacyjny ATAS(V)2 (Active Towed Array Sonar) oraz system walki elektronicznej SHIELDS (Ships HIgh-power ELectronic Defence System)^[7][4][2].

Okręt uzbrojony jest w wyrzutnię Mk 13 Mod. 4 GMLS (Guided Missile Launching Systems), znajdującą się na dziobie, dla rakiet przeciwlotniczych RIM-66 Standard MR. Jednostka ognia wynosi 40 pocisków Standard. Uzbrojenie artyleryjskie stanowi armata uniwersalnąa Mk 75 kalibru 76 mm ulokowana śródokręciu, dwie armaty Bofors kalibru 40 mm, po jednej na każdą burtę. Znajdują się one specjalnych platformach, tuż pod armatą Mk 75 oraz system obrony bezpośredniej CIWS Phalanx Mk 15 Block 1A oraz dwie, potrójne wyrzutnie torpedowe Mk 32 Mod. 5 kal. 324 mm dla torped Mk 46. Dodatkowo okręt wyposażony jest w kontenerowe wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków manewrujących dla rakiet l Hsiung Feng 2 i Hsiung Feng 3, umiejscowione pomiędzy dwoma masztami dla radarów i wyposażenia elektronicznegi. Zastąpiły one pociski Harpoon wystrzeliwane z wyrzutni Mk 13^[4][2].

Przypisy

Bibliografia

• Norman Polmar: The Naval Institute Guide to the Ships and Aircraft of the U.S. Fleet (18th ed). Annapolis: Naval Institute Press, 2005, s. 672. ISBN 978-1-59114-685-8.
• Jacek Krzewiński. Fregaty typu Oliver Hazard Perry. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 1/1993, s. 41-46, 1993. Magnum X. ISSN 1230-1655. 
• Tomasz Grotnik. Amerykańskie prezenty. „Morze, Statki i Okręty”. Wydanie specjalne 1/2015, s. 70-80, 2015. Magnum X. ISSN 1426-529X.