China Open 2011

China Open
201020112012
Ilustracja
Liczba uczestników

40

Miejsce

Uniwersytet Pekiński, Pekin

Zwycięzca

Anglia Judd Trump

II miejsce

Anglia Mark Selby

Najwyższy break

142 Anglia Robert Milkins

Rozegrane mecze

39

Mecze do zera

Hendry – Stevens (1R)

China Open 2011 – siódmy turniej rankingowy sezonu snookerowego 2010/2011. W dniach 28 marca – 3 kwietnia 2011 roku miejscem jego rozegrania była hala widowiskowa Uniwersytetu Pekińskiego w Pekinie (Chiny).

Obrońcą tytułu mistrzowskiego był Walijczyk Mark J. Williams, który przegrał 4-5 w pierwszej rundzie turnieju z reprezentantem Anglii Stephenem Lee[1].

W Polsce turniej transmitowała stacja Eurosport.

Nagrody

[2] [3]

  • Zwycięzca: 60 000 £
  • II Miejsce: 30 000 £
  • Półfinalista: 15 000 £
  • Ćwierćfinalista: 8000 £
  • Ostatnia 16-ka: 5925 £
  • Ostatnia 32-ka: 4000 £
  • Ostatnia 48-ka: 2200 £
  • Ostatnia 64-ka: 1500 £
  • Najwyższy break turnieju: 2000 £
  • Maksymalny break: nie przewidziano
  • Najwyższy break eliminacji: 400 £
  • Maksymalny break w eliminacjach: nie przewidziano

Łączna pula nagród: 325 000 £

Zawodnicy

Zawodnicy rozstawieni

W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Jako drugi rozstawiony został aktualny Mistrz świata. Następni gracze byli rozstawiani według kolejności zajmowanej na światowej liście rankingowej:

  1. Walia Mark J. Williams MBE (obrońca tytułu)
  2. Australia Neil Robertson
  3. Szkocja John Higgins MBE
  4. Anglia Mark Selby
  5. Ding Junhui
  6. Szkocja Stephen Maguire
  7. Anglia Shaun Murphy
  8. Anglia Ali Carter
  1. Szkocja Graeme Dott
  2. Anglia Ronnie O’Sullivan MBE
  3. Anglia Mark Allen
  4. Anglia Peter Ebdon
  5. Szkocja Stephen Hendry MBE
  6. Anglia Jamie Cope
  7. Anglia Ricky Walden
  8. Hongkong Marco Fu

Zawodnicy nierozstawieni

Sędziowie

Wydarzenia związane z turniejem

  • Matthew Stevens w przegranym meczu 0-5 ze Stephenem Hendrym zdobył 9 punktów, co jest rekordem najmniejszej ilości zdobytych punktów w meczu do 5 wygranych w telewizyjnym turnieju[4]
  • Judd Trump po raz pierwszy w karierze awansował do finału turnieju rankingowego[5].

Przebieg turnieju

Ta sekcja będzie uzupełniana w trakcie trwania turnieju

Runda dzikich kart

Mecze dzikiej rundy zostały rozegrane 28 i 29 marca w Pekinie[6][7][8].

MeczWynik
WC1Norwegia Kurt Maflin5–3 Cao Yupeng
WC2Szkocja Marcus Campbell5–3 Mei Xiwen
WC3Anglia Robert Milkins5–1 Rouzi Maimaiti
WC4[9][10]Anglia Jimmy Whitew/d–w/o Tian Pengfei
WC5Anglia Nigel Bond5–3 Jin Long
WC6Irlandia Ken Doherty1–5 Li Hang
WC7Anglia Joe Perry5–2 Li Yan
WC8Irlandia Północna Gerard Greene5–2 Yu Delu

Drabinka turniejowa

[6][8]

 Runda 1
(Do 5 frejmów)		Runda 2
(Do 5 frejmów)		Ćwierćfinały
(Do 5 frejmów)		Półfinały
(Do 6 frejmów)		Finał
(Do 10 frejmów)
                        
Walia Mark J. Williams4 
Anglia Stephen Lee5 
 Anglia Stephen Lee5 
 Walia Ryan Day2 
Anglia Ronnie O’Sullivan2
Walia Ryan Day5 
 Anglia Stephen Lee2 
  Ding Junhui5 
Szkocja Stephen Hendry5 
Walia Matthew Stevens0 
 Szkocja Stephen Hendry2
  Ding Junhui5 
 Ding Junhui5
Norwegia Kurt Maflin4 
  Ding Junhui3 
 Anglia Mark Selby6 
Anglia Ali Carter5 
Anglia Stuart Bingham1 
 Anglia Ali Carter5
 Szkocja Marcus Campbell3 
Irlandia Północna Mark Allen4
Szkocja Marcus Campbell5 
 Anglia Ali Carter1
 Anglia Mark Selby5 
Anglia Jamie Cope3 
Anglia Robert Milkins5 
 Anglia Robert Milkins1
 Anglia Mark Selby5 
Anglia Mark Selby5
 Tian Pengfei3 
Anglia Mark Selby8
Anglia Judd Trump10
Szkocja John Higgins5 
Anglia Nigel Bond3 
 Szkocja John Higgins5 
 Anglia Ricky Walden2 
Anglia Ricky Walden5
Anglia Martin Gould4 
 Szkocja John Higgins2 
 Anglia Shaun Murphy5 
Szkocja Graeme Dott4 
 Li Hang5 
  Li Hang4
 Anglia Shaun Murphy5 
Anglia Shaun Murphy5
Anglia Joe Perry3 
 Anglia Shaun Murphy1
 Anglia Judd Trump6 
Szkocja Stephen Maguire3 
Anglia Mark Davis5 
 Anglia Mark Davis2
 Anglia Judd Trump5 
Hongkong Marco Fu3
Anglia Judd Trump5 
 Anglia Judd Trump5
 Anglia Peter Ebdon3 
Anglia Peter Ebdon5 
Irlandia Północna Gerard Greene2 
 Anglia Peter Ebdon 5
 Australia Neil Robertson1 
Australia Neil Robertson5
Anglia Barry Hawkins1 

Finał

Finał: Do 10 frame’ów
Uniwersytet Pekiński, Pekin,
Sędzia: Leo Scullion
Anglia
Mark Selby		8 – 10Anglia
Judd Trump
Sesja południowa: 0–104 (104), 101–21 (88), 46–76, 0–104 (104), 90–34 (90), 53–69 (53 Selby, 55 Trump), 39–67 (61), 66–65 (62 Selby)
Sesja wieczorna: 49–89 (68), 132–0 (132), 66–0 (66), 0–113 (113), 134–0 (134), 40–73, 124–7 (124), 84–31, 49–60 (57), 41–57 (57)
134Najwyższy break113
3Breaki stupunktowe3
8Breaki 50-punktowe7

Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego

[11][12]

Snookerzysta
Breaki
Anglia Robert Milkins142, 114
Anglia Mark Selby139, 134, 132, 131, 130, 125, 129, 102
Anglia Nigel Bond138
Walia Mark Williams137, 113, 104, 100
Anglia Mark Davis137
Ding Junhui134, 133, 120, 117
Li Hang133, 117
Anglia Judd Trump130, 113, 104, 104
Anglia Barry Hawkins128
Australia Neil Robertson124
Anglia Ronnie O’Sullivan123
Yu Delu117
Anglia Shaun Murphy108
Szkocja John Higgins107
Anglia Joe Perry106
Norwegia Kurt Maflin103
Tian Pengfei101
Szkocja Stephen Hendry100
Walia Ryan Day100

Statystyki turnieju

Statystyki pierwszej rundy

PaństwoIl. zawodników% zawodników
AngliaAnglia1650%
SzkocjaSzkocja515,61%
WaliaWalia39,37%
Chiny39,37%
Irlandia PółnocnaIrlandia Północna26,26%
AustraliaAustralia13,13%
HongkongHongkong13,13%
NorwegiaNorwegia13,13%
  • Liczba uczestników rundy: 32 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 16
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 16
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 9
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 7
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 123 (144)
  • Średnia liczba partii w meczu: 7,69
  • Najwyższe zwycięstwo: 5-0
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 4


Statystyki drugiej rundy

PaństwoIl. zawodników% zawodników
AngliaAnglia956,25%
SzkocjaSzkocja318,75%
Chiny212,5%
WaliaWalia16,25%
AustraliaAustralia16,25%
  • Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 9
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 7
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 6
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 2
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 57 (72)
  • Średnia liczba partii w meczu: 7,12
  • Najwyższe zwycięstwo: 5-1
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1


Statystyki ćwierćfinałów

PaństwoIl. zawodników% zawodników
AngliaAnglia675%
SzkocjaSzkocja112,50%
Chiny112,50%
  • Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 6
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 2
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 3
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 28 (36)
  • Średnia liczba partii w meczu: 7,00
  • Najwyższe zwycięstwo: 5-1
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0


Statystyki półfinałów

PaństwoIl. zawodników% zawodników
AngliaAnglia375,00%
Chiny125,00%
  • Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 3
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 16 (22)
  • Średnia liczba partii w meczu: 8,00
  • Najwyższe zwycięstwo: 6-1
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0

Kwalifikacje

Mecze kwalifikacyjne do turnieju China Open odbędą się w dniach 24 – 27 lutego 2011 roku w Pontin’s Centre w Prestatyn w Walii. Wyłonią one 16 zawodników, którzy zostaną rozstawieni do turnieju zasadniczego.

Drabinka kwalifikacji

[13][14]

 Runda 1[15]
Do 5 frame’ów		 Runda 2[16]
Do 5 frame’ów		 Runda 3[17]
Do 5 frame’ów		 Runda 4[18]
Do 5 frame’ów
                
Irlandia Północna Patrick Wallace2 Anglia Alfred Burden5 Anglia Matthew Selt4 Anglia Stephen Lee5
 Zhang Anda5  Zhang Anda1 Anglia Alfie Burden5 Anglia Alfie Burden4
 Liu Song5 Anglia Adrian Gunnell0 Anglia Tom Ford5 Walia Ryan Day5
Tajlandia Noppon Saengkham1  Liu Song5  Liu Song3 Anglia Tom Ford1
 Xiao Guodong5 Anglia Joe Jogia5 Anglia Anthony Hamilton5 Walia Matthew Stevens5
Irlandia Północna Dermot McGlinchey2  Xiao Guodong2 Anglia Joe Jogia0 Anglia Anthony Hamilton1
Anglia Simon Bedford2 Anglia Jack Lisowski4 Anglia Dave Harold1 Anglia Mark King1
Norwegia Kurt Maflin5 Norwegia Kurt Maflin5 Norwegia Kurt Maflin5 Norwegia Kurt Maflin5
Walia Andrew Pagett2 Anglia Jimmy Robertson3 Anglia Mark Joyce5 Anglia Stuart Bingham5
Irlandia Joe Delaney5 Irlandia Joe Delaney5 Irlandia Joe Delaney1 Anglia Mark Joyce2
Anglia Liam Highfield5 Anglia Barry Pinches5 Anglia Rory McLeod5 Szkocja Marcus Campbell5
Anglia Jamie O’Neill2 Anglia Liam Highfield3 Anglia Barry Pinches2 Anglia Rory McLeod3
Irlandia David Morris4 Anglia Ian McCulloch0 Anglia Robert Milkins5 Anglia Andrew Higginson2
Anglia David Gilbert5 Anglia David Gilbert5 Anglia David Gilbert4 Anglia Robert Milkins5
 Liu Chuang5 Anglia Jimmy White5 Anglia Peter Lines3 Walia Dominic Dale2
Anglia Jak Jones3  Liu Chuang3 Anglia Jimmy White5 Anglia Jimmy White5
Brazylia Igor Figueiredo2 Belgia Bjorn Haneveer5 Anglia Nigel Bond5  Liang Wenbo3
Anglia Kuldesh Johal5 Anglia Kuldesh Johal3 Belgia Bjorn Haneveer4 Anglia Nigel Bond5
Szkocja James McBainw/o Walia Jamie Jones2 Anglia Mike Dunn5 Anglia Martin Gould5
  Szkocja James McBain5 Szkocja James McBain2 Anglia Mike Dunn2
Tajlandia T. Thirapongpaiboon1 Anglia Andy Hicks1 Malta Tony Drago2 Irlandia Ken Doherty5
Tajlandia Issara Kachaiwong5 Tajlandia Issara Kachaiwong5 Tajlandia Issara Kachaiwong5 Tajlandia Issara Kachaiwong0
Anglia Kyren Wilsonw/o Anglia Rod Lawler5 Anglia Michael Holt3 Anglia Joe Perry5
  Anglia Kyren Wilson1 Anglia Rod Lawler5 Anglia Rod Lawler2
Tajlandia James Wattana5 Anglia Stuart Pettman2 Anglia Steve Davis4 Anglia Mark Davis3
Anglia Justin Astley2 Tajlandia James Wattana5 Tajlandia James Wattana5 Tajlandia James Wattana5
Anglia Ben Woollaston5 Szkocja Anthony McGill0 Szkocja Jamie Burnett3 Anglia Judd Trump5
Anglia Reanne Evans1 Anglia Ben Woollaston5 Anglia Ben Woollaston5 Anglia Ben Woollaston1
Anglia Paul Davison5 Anglia Matthew Couch5 Irlandia Fergal O’Brien5 Irlandia Gerard Greene5
Anglia Adam Wicheard3 Anglia Paul Davison4 Anglia Matthew Couch3 Irlandia Fergal O’Brien2
Walia Michael White5 Irlandia Północna Joe Swail5 Szkocja Alan McManus3 Anglia Barry Hawkins5
Irlandia Michael Judge3 Walia Michael White3 Irlandia Północna Joe Swail5 Irlandia Północna Joe Swail2

Breaki stupunktowe kwalifikacji

[11][19]

Snookerzysta
Breaki
Norwegia Kurt Maflin140, 117, 115, 103
Anglia Jimmy Robertson138
Malta Tony Drago137
Anglia Stuart Pettman136
Anglia Mark King134
Anglia Ben Woollaston130
Walia Dominic Dale120
Anglia Martin Gould120
Anglia Jack Lisowski116, 106
Anglia David Gilbert112, 101
Anglia Judd Trump109
Anglia Robert Milkins107
Szkocja Jamie Burnett107
Anglia Matthew Couch105
Irlandia Ken Doherty105
Anglia Anthony Hamilton102

Przypisy

  1. ↑ eurosport.pl: Cztery setki? Wciąż mało! Williams przegrywa z Lee (pol.). [dostęp 2011-02-29].zły zapis daty dostępu
  2. ↑ worldsnooker.com: Prize Money (ang.). [dostęp 2011-02-27].
  3. ↑ snookerworld.pl: Nagrody i punkty na China Open 2011 (pol.). [dostęp 2011-03-03].
  4. ↑ Hendry storms into last 16 in Beijing (ang.). wordsnooker.com. [dostęp 2011-04-02].
  5. ↑ Trump awansuje do finału i szesnastki rankingu! (pol.). eurosport.pl. [dostęp 2011-04-02].
  6. ↑ a b Bank of Beijing China Open (ang.). World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2011-03-26].
  7. ↑ China Open 2011 – Final Stages (ang.). global-snooker.com. [dostęp 2011-03-26].
  8. ↑ a b Bank of Beijing China Open (ang.). WWW Snooker. [dostęp 2011-03-26].
  9. ↑ Whirlwind out of China Open (ang.). World Snooker, 27 marca 2011. [dostęp 2011-03-27].
  10. ↑ Jimmy White withdraws from China Open (ang.). The Snooker Forum. [dostęp 2011-03-27].
  11. ↑ a b snookerworld.pl: Breaki 100 punktowe kwalifikacji i fazy zasadniczej (pol.). [dostęp 2011-02-26].
  12. ↑ Breaki 100 punktowe fazy zasadniczej (ang.). World Snooker Data. [dostęp 2011-03-30].
  13. ↑ WWW Snoker: Wyniki kwalifikacji China Open 2011 (ang.). [dostęp 2011-02-23].
  14. ↑ snookerworld.pl: Wyniki kwalifikacji China Open 2011 (pol.). [dostęp 2011-02-26].
  15. ↑ 147.pl: China Open – kwalifikacje (pol.). [dostęp 2011-03-03].
  16. ↑ 147.pl: Kwalifikacje China Open – dzień drugi (pol.). [dostęp 2011-03-03].
  17. ↑ 147.pl: Sobota – trzeci dzień kwalifikacji China Open (pol.). [dostęp 2011-03-03].
  18. ↑ 147.pl: Kto pojedzie do Pekinu? (pol.). [dostęp 2011-03-03].
  19. ↑ global-snooker.com: Breaki 100 punktowe fazy kwalifikacyjnej (ang.). [dostęp 2011-02-26].

Linki zewnętrzne

Turnieje China International/Open
Turnieje snookerowe sezon 2010/2011
Turnieje rankingowe
Turnieje PTC
  • PTC 1
  • PTC 2
  • PTC 3
  • PTC 4
  • EPTC 1
  • EPTC 2
  • PTC 5
  • PTC 6
  • EPTC 3
  • EPTC 4
  • EPTC 5
  • EPTC 6
  • PTC Finał
Inne ważne turnieje
  • Wuxi Classic
  • Beijing International Challenge
  • Premier League Snooker
  • World Seniors Championship
  • Masters
  • Championship League
  • Shoot-Out

Snooker triangle.svg

Media użyte na tej stronie

Snooker balls triangled.png
Autor: Myself, Licencja: CC BY-SA 2.5
Triangle of the 15 reds in snooker. Note: This is not a full depiction of the setup of a game of snooker, as the colour balls are not shown.
Flag of England.svg
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
Ulster Banner.svg
Ulster Banner is a heraldic banner taken from the former coat of arms of Northern Ireland. It was used by the Northern Ireland government in 1953-1973 with Edwardian crown since coronation of Queen Elizabeth II, based earlier design with Tudor Crown from 1924. Otherwise known as the Ulster Flag, Red Hand of Ulster Flag, Red Hand Flag.
Flag of Northern Ireland (1953–1972).svg
Ulster Banner is a heraldic banner taken from the former coat of arms of Northern Ireland. It was used by the Northern Ireland government in 1953-1973 with Edwardian crown since coronation of Queen Elizabeth II, based earlier design with Tudor Crown from 1924. Otherwise known as the Ulster Flag, Red Hand of Ulster Flag, Red Hand Flag.
Flag of Thailand.svg
The national flag of Kingdom of Thailand since September 2017; there are total of 3 colours:
  • Red represents the blood spilt to protect Thailand’s independence and often more simply described as representing the nation.
  • White represents the religion of Buddhism, the predominant religion of the nation
  • Blue represents the monarchy of the nation, which is recognised as the centre of Thai hearts.
Snooker triangle.svg
Autor: Maciej Jaros (commons: Nux, wiki-pl: Nux), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Snookerowy trójkąt z czerwonych bil.