Chirurgia szczękowo-twarzowa

Chirurgia szczękowo-twarzowa – specjalizacja lekarska zajmująca się diagnostyką i leczeniem chirurgicznym chorób tkanek miękkich części twarzowej czaszki oraz szyi, jamy ustnej, kości części twarzowej czaszki z podstawą przedniego dołu czaszki włącznie, stawów skroniowo-żuchwowych, stanów przednowotworowych i nowotworów złośliwych części twarzowej czaszki i szyi, urazów czaszkowo-twarzowo-szczękowych, a także wrodzonych i nabytych wad czaszkowo-twarzowo-szczękowo-zgryzowych^[1]. Jest podspecjalnością stomatologii oraz chirurgii. Wyłoniła się na przełomie XIX i XX w. z chirurgii ogólnej. Powiązana jest z chirurgią plastyczną i rekonstrukcyjną, chirurgią ogólną, otorynolaryngologią, ortodoncją, neurochirurgią i onkologią^[1].

W większości krajów Unii Europejskiej do uzyskania tej specjalności wymaga się dyplomu lekarza i lekarza dentysty^[2]. W Polsce jest to jedna z trzech specjalności (obok epidemiologii i zdrowia publicznego), w których kształcić się mogą zarówno lekarze jak i lekarze dentyści po ukończonych studiach i stażu podyplomowym. Szkolenie specjalizacyjne trwa 6 lat niezależnie od posiadanego tytułu zawodowego^[3]. W Polsce konsultantem krajowym chirurgii szczękowo-twarzowej od 15 lipca 2020 jest dr hab. n. med. Mariusz Szuta^[4].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Polskie Towarzystwo Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej
• Polskie Towarzystwo Chirurgii Stomatologicznej i Szczękowo-Twarzowej