Chodów (województwo małopolskie)

Chodów

wieś
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Powiat	miechowski
Gmina	Charsznica
Liczba ludności	320
Strefa numeracyjna	41
Tablice rejestracyjne	KMI
SIMC	0233460
Położenie na mapie gminy Charsznica Chodów
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Chodów
Położenie na mapie województwa małopolskiego Chodów
Położenie na mapie powiatu miechowskiego Chodów
50°23′05″N 19°58′10″E/50,384722 19,969444

Chodów – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie miechowskim, w gminie Charsznica.

Wieś położona w końcu XVI wieku w powiecie ksiąskim województwa krakowskiego była własnością klasztoru bożogrobców w Miechowie^[1]. Do 1954 roku istniała gmina Chodów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego. Integralne części miejscowości: Chodowiec, Chodów-Przystanek^[2].

Najstarsze wzmianki o Chodowie znaleźć można w dokumentach z pocz. XIII w., gdzie był wymieniany jako placówka filialna parafii miechowskiej, podległa klasztorowi bożogrobców. W 1336 r. właściciel wsi, chorąży sandomierski Zawisza uzyskał od króla Kazimierza Wielkiego przywilej do urządzenia jej na prawie średzkim. Przywilej powtórzony został w roku 1363 i rozszerzony o osadę Wola Chodowska (obecny Chodowiec) – prawdopodobnie wtedy zakładaną – ówczesnemu właścicielowi, kasztelanowi sądeckiemu, Krzesławowi. Brat Krzesława, biskup krakowski Zawisza z Kurozwęk wybudował w Chodowie nowy drewniany kościół parafialny i uposażył go w 1381 r. dziesięcinami z Poręby Dzierżnej i folwarku w Chodowie.

W 1404 r. Chodów wraz z Wolą Chodowską oraz sołectwem w Podmiejskiej Woli i prawem patronatu kościoła parafialnego kupili od ówczesnych właścicieli, Jana i jego brata, kasztelana wojnickiego Mikołaja miechowscy bożogrobcy (za 1400 grzywien srebra). Wśród miejscowych dóbr wymieniane były wtedy: 10 łanów kmiecych, cztery zagrody, karczma mająca grunty i folwark.

Po pożarze pierwotnego kościoła, nowy, również drewniany wybudowany został dzięki staraniom plebana, Stanisława z Wyszogrodu i poświęcony w 1619 roku. Gdy i ten spłonął, nową budowlę z drewna wzniósł pleban Baltazar Wróblewski. W notatkach z wizytacji w roku 1752 r. napisano, że kościół jest bardzo ubogi, kryty gontem i ma liche urządzenie i wyposażenie. W czasach zaboru rosyjskiego tutejsza parafia została na 80 lat zlikwidowana. W roku 1823 kościół przyłączono jako filialny do parafii w Uniejowie, a w 1904 r. parafię erygował ponownie biskup kielecki Tomasz Kuliński po interwencji Mikołaja Raja i innych mieszkańców wsi u cara Mikołaja II. Po pożarze w 1931 r., nową świątynię, już murowaną rozpoczęto budować w roku 1932 a ukończono w 1938.

Zobacz też

• Chodów

Przypisy