Chorąży sztabowy

Chorąży sztabowy

Wojska Lądowe

Aktualne oznaczenie stopnia

kurtka nieprzemakalna

Oznaczenie stopnia do 2004

naramiennik

kurtka nieprzemakalna

Chorąży sztabowy (chor. sztab.) - stopień wojskowy w Wojsku Polskim.

W Wojsku Polskim wprowadzony w 1967 roku^[1]. W hierarchii wojskowej stoi bezpośrednio wyżej od starszego chorążego i niżej od starszego chorążego sztabowego. W Wojskach Lądowych stopień chorążego sztabowego przypisany jest m.in. do stanowisk: dowódczych niższych. W 2004 stopień został zniesiony.

W Siłach Zbrojnych PRL należał do korpusu chorążych^[2].

Chorąży sztabowy występuje również w Straży Granicznej, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego (oznaczany jak w wojsku). Odpowiednikiem tego stopnia w policji jest aspirant sztabowy policji. W Państwowej Straży Pożarnej odpowiednikiem tego stopnia jest aspirant sztabowy.

Podoficerowie zawodowi, żołnierze rezerwy oraz osoby niepodlegające obowiązkowi służby wojskowej posiadający stopień wojskowy chorąży sztabowy (chorąży sztabowy marynarki) zostali mianowani z dniem 1 stycznia 2014 roku na stopień starszy chorąży sztabowy (starszy chorąży sztabowy marynarki)^[3].

Oznaczenie stopnia

Zgodnie z przepisami ubiorczymi żołnierzy Wojska Polskiego z 1972 roku starszy chorąży nosił na środku taśmy otokowej czapki garnizonowej podoficera umieszczone w linii równoległej do krawędzi taśmy trzy gwiazdki, przy czym odległość między ramionami gwiazdek wynosiła 2 mm. Naramienniki obszyte wokół (z wyjątkiem miejsca wszycia rękawa) jednolitą taśmą szerokości 5 mm. Ponadto trzy gwiazdki umieszczone wzdłuż linii prostej biegnącej przez środek naramiennika; w odległości 1,2 cm od wszycia rękawa, drugą w odległości 5 mm od wierzchołka ramienia pierwszej gwiazdki do kąta wklęsłego między dwoma ramionami drugiej gwiazdki a trzecia podobnie jak druga.

Przypisy

Bibliografia

• Marian Laprus [red.]: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979.
• Ministerstwo Obrony Narodowej; Inspektorat Szkolenia: Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.Sprawdź autora:1.
• Przepisy ubiorcze żołnierzy Wojska Polskiego; sygn. Mund. 45/71/III. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1972.