Choroba legionistów

Ten artykuł od 2017-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Legionelloza

kolonie bakterii Legionella w skaningowej mikroskopii elektronowej
Czynnik chorobotwórczy
Nazwa	Legionella pneumophila
Epidemiologia
Prawo
Przymusowe leczenie	Nie
Podlega zgłoszeniu WHO	Tak

Legionelloza

legionellosis
ICD-10	A48.1 Legionelloza z zapaleniem płuc (choroba legionistów)
ICD-10	A48.2 Legionelloza bez zapalenia płuc (gorączka Pontiac)

Choroba legionistów (inaczej legioneloza lub legionelloza) – to ciężka zakaźna choroba dróg oddechowych wywołana zakażeniem Gram-ujemną bakterią Legionella pneumophila. Po raz pierwszy bakteria ta została wyizolowana podczas epidemii zachorowań, która miała miejsce w 1976 r. w Filadelfii, w trakcie zjazdu weteranów wojennych w hotelu Bellevue Stratford Hotel.

Gorączka Pontiac jest inną, łagodną postacią zakażenia, która przebiega jako grypopodobna choroba, bez zapalenia płuc i z tendencją do samoistnego ustępowania. Po raz pierwszy rozpoznano ją w 1968 r. w budynku departamentu zdrowia w Pontiac w stanie Michigan w USA.

Zachorowania w Filadelfii w 1976 r.^[1]

W lipcu 1976 r. w Bellevue-Stratford Hotel w Filadelfii odbywał się zjazd amerykańskiej organizacji kombatanckiej American Legion. Już dwa dni od jej rozpoczęcia jeden z uczestników zachorował na ciężkie zapalenie płuc. Liczba osób, które zachorowały, różni się w zależności od źródeł, ale przyjmuje się, że ogółem zachorowało 221 z czego 34 osoby zmarły (29 uczestników i 5 z obsługi hotelu).

Dochodzenie przeprowadzone przez ośrodek CDC z Atlanty ostatecznie 18 stycznia 1977 r. dowiodło, że to bakteria Legionella pneumophila jest odpowiedzialna za te zachorowania.

Do rozwoju bakterii doszło w hotelowym systemie klimatyzacji.

Epidemiologia

W 2005 roku w Polsce zanotowano 21 przypadków legionellozy^[2].

Do zakażenia się bakteriami Legionella dochodzi poprzez wdychanie wodnego aerozolu. Bakteria staje się groźna dla życia i zdrowia wyłącznie, gdy dostanie się do układu oddechowego w postaci mieszaniny wodno-powietrznej. Źródłem zakażenia może być np. prysznic, klimatyzacja lub wieża chłodnicza. Wypicie wody, w której znajdują się bakterie nie stanowi zagrożenia^[3].

Objawy chorobowe

• okres inkubacji 2 - 10 dni
• gorączka, dreszcze
• uczucie osłabienia, złe samopoczucie, senność
• jadłowstręt
• bóle głowy i bóle mięśniowe
• objawy ze strony układu pokarmowego:
  • biegunka w około 50% przypadków
  • nudności i wymioty w 10 - 20%
• kaszel suchy, w późniejszym okresie wilgotny
• ból w klatce piersiowej o charakterze opłucnowym
• krwioplucie
• bradykardia u ponad 60% chorych oraz obniżenie ciśnienia tętniczego krwi
• hiponatremia, hipofosfatemia, podwyższenie poziomu transaminaz
• objawy neurologiczne:
  • splątanie
  • dezorientacja
  • otępienie
  • bezsenność
  • halucynacje
  • drgawki

Diagnostyka

• test immunofluoroscencyjny plwociny i krwi
• hodowla bakterii z plwociny i krwi
• badanie radioimmunologiczne moczu
• reakcja łańcuchowa polimerazy (PCR)
• badanie RTG klatki piersiowej - brak charakterystycznego obrazu radiologicznego, często powoduje plamiste, zlewające się zacienienia, w 50% przebiegające z pojawieniem się wysięku w opłucnej. Cechą charakterystyczną jest też późne, nawet kilka miesięcy po zachorowaniu, ustępowanie zmian radiologicznych
• bronchoskopia

Leczenie

Podstawą leczenia jest stosowanie antybiotyków. Antybiotyki z wyboru: azytromycyna, klarytromycyna, ciprofloksacyna.
W trakcie leczenia należy wyrównać współistniejące zaburzenia wodno-elektrolitowe.

Rokowanie

Śmiertelność wynosi od 10% u osób prawidłowo leczonych, bez współistniejących zaburzeń odporności, do 80% u osób nieleczonych bądź ze współistniejącymi zaburzeniami odporności.

Przypisy