Choroba mokrego ogona

Ten artykuł od 2016-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Choroba mokrego ogona (choroba mokrego tułowia), nazywana również „ciekłym chomikiem”^[1] – śmiertelna choroba bakteryjna atakująca chomiki, głównie chomiczki syryjskie oraz chomiki dżungarskie.

Przyczyna

Za główny powód choroby uważane jest osłabienie organizmu przez stres. Schorzenie dotyka głównie młode zwierzęta. Wpływ na jej rozwój mogą mieć także niewłaściwe warunki hodowli i uwarunkowania genetyczne. Bezpośrednią przyczyną choroby jest infekcja bakteryjna lub zaburzenie równowagi flory bakteryjnej w jelicie gryzonia.

Objawy

Głównym objawem choroby mokrego ogona jest bardzo silna biegunka. Zwierzę staje się apatyczne, porusza się na sztywnych łapach. W skrajnych przypadkach może dojść do wypadnięcia jelita grubego przez odbyt. Śmierć następuje w wyniku odwodnienia, wygłodzenia lub wypadnięcia jelita.

Leczenie

Choroba rozwija się bardzo szybko. Bywa, że zwierzę pada już w dobę po wystąpieniu pierwszych objawów. Dlatego szansa wyzdrowienia zależy od tego, jak wcześnie schorzenie zostało zdiagnozowane. Leczenie polega na podawaniu antybiotyków i środków przeciw biegunce. Zwierzę powinno odizolować się od innych osobników z powodu ryzyka zarażenia.

Przypisy