Choryci

Choryci (hebr. חרים, w Septuagincie Χορραῖοι) – starożytny lud wzmiankowany w Biblii, o niepewnej identyfikacji etnicznej, pierwotni mieszkańcy Edomu. Ich nazwę wywodzi się od hebrajskiego ḥor (jaskinia), znaczyłaby zatem tyle co „mieszkańcy jaskiń”[1].

Zgodnie z relacją biblijną Choryci byli potomkami Seira i osiedlili się w kraju nazwanym jego imieniem (Rdz 36,20-30). Mieszkali tam do czasu przybycia Edomitów, potomków Ezawa, którzy ich wyniszczyli (Pwt 2,12;22). Księga Rodzaju (Rdz 14,6) wymienia Chorytów wśród ludów pobitych podczas wyprawy wojennej króla Kedorlaomera[2]. Na ogół utożsamia się ich z innym ludem wspomnianym w Biblii, Chiwwitami[3].

Wielu badaczy identyfikowało biblijnych Chorytów z Hurytami, co jest jednak dyskusyjne[4]. Choć możliwe, iż niewielkie grupki Hurytów zapuściły się aż do Edomu, o czym świadczy zasięg imion pochodzenia huryckiego, mało prawdopodobne jest ich przetrwanie do czasów biblijnych i wszelkie wzmianki na ich temat noszą znamiona anachronizmów[5]. Ponieważ nie znaleziono też żadnych archeologicznych śladów bytności Hurytów na terenie Zajordania, możliwe zatem, iż Choryci stanowili oddzielny lud, niespokrewniony z Hurytami[6].

Przypisy

  1. ↑ John Bright: A History of Israel. Louisville: Westminster John Knox Press, 2000, s. 117.
  2. ↑ International Standard Bible Encyclopedia. T. 2. Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans Publishing, 1982, s. 756.
  3. ↑ Holman Concise Bible Dictionary. Nashville: B&H Publishing Group, 2011, s. 305.
  4. ↑ Niels Peter Lemche: Historical Dictionary of Ancient Israel. Lanham: Scarecrow Press, 2004, s. 149.
  5. ↑ Maciej Popko: Huryci. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 2005, s. 90.
  6. ↑ Jack R. Lundbom: Deuteronomy: A Commentary. Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans Publishing, 2013, s. 196.