Christian de Duve

Christian René de Duve
Ilustracja
Christian de Duve w 2012
Data i miejsce urodzenia2 października 1917
Thames Ditton
Data i miejsce śmierci4 maja 2013
Nethen, Belgia
Zawód, zajęcielekarz (cytolog)

Christian René de Duve (ur. 2 października 1917 w Thames Ditton, zm. 4 maja 2013 w Nethen, Belgia) – belgijski lekarz, cytolog, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny.

Urodził się w Thames Ditton, w hrabstwie Surrey, w Wielkiej Brytanii, gdzie jego rodzice schronili się przed działaniami I wojny światowej. W 1920 roku wrócili do Belgii i zamieszkali w Antwerpii[1]. W 1934 podjął studia medyczne na Katolickim Uniwersytecie w Lowanium. Jako wyróżniający się student dołączył do zespołu badawczego profesora J.P. Bouckaerta, pracującego nad wpływem insuliny na pobieranie glukozy. Po wybuchu II wojny światowej został powołany do belgijskiego wojska i, jako wojskowy lekarz, wysłany do południowej Francji. Po zwycięstwie Niemiec w kampanii francuskiej, trafił do obozu jenieckiego, z którego uciekł i wrócił do Belgii, aby kontynuować studia. Dyplom lekarza uzyskał w 1941 roku[1].

Ze względu na ograniczone możliwości prowadzenia prac badawczych w warunkach wojennych, zdecydował się na odbycie stażu lekarskiego w Instytucie Raka, a także studia chemiczne. Równocześnie intensywnie studiował literaturę dotyczącą insuliny, co pozwoliło mu na opracowanie książki Glucose, Insuline et Diabète oraz uzyskanie stopnia "Agrégé de l'Enseignement Supérieur" (odpowiednika doktoratu) w 1945 roku[1].

Po wojnie odbył dwa staże naukowe. W latach 1946–1947 przebywał w Instytucie Karolinska, w laboratorium Hugo Theorella, a następnie uzyskał stypendium Fundacji Rockefellera, które pozwoliło mu na półroczny pobyt w Washington University in St. Louis, gdzie współpracował z Gerty Cori i Carlem Cori, a także z Earlem Sutherlandem[1].

W 1947 roku wrócił do Leuven, gdzie wykładał chemię fizjologiczną na Wydziale Medycznym Uniwersytetu. W 1951 roku otrzymał tytuł profesora. W 1962 roku został zaproszony do wstąpienia na Uniwersytet Rockefellera, gdzie pracowali m.in. Albert Claude oraz George Palade. Od tej pory dzielił swój czas pomiędzy pracę w Leuven i Nowym Jorku[1].

Badania prowadzone przez Christiana de Duve pozwoliły na odkrycie nieznanej struktury komórkowej, nazwanej przez niego lizosomem. W 1974 otrzymał, wraz z Claude’em i Paladem, Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii za odkrycia dotyczące strukturalnej i funkcjonalnej organizacji komórek[2].

We wrześniu 1943 ożenił się z Janine Herman. Mieli czworo dzieci[1]. Janine zmarła w 2008 roku. Christian de Duve, który w wieku 95 lat borykał się z wieloma chorobami (w tym nowotworem), poprosił o przeprowadzenie eutanazji, która miała miejsce 4 maja 2013[3][4].

Przypisy

  1. a b c d e f Autobiografia w serwisie nobelprize.org (ang.). [dostęp 2018-08-04].
  2. The Nobel Prize in Physiology or Medicine 1974, nobelprize.org [dostęp 2013-05-07] (pol.).
  3. Denise Gellene, Christian de Duve, 95, Dies; Nobel-Winning Biochemist, nytimes.com, 6 maja 2013 [dostęp 2013-05-07] (ang.).
  4. PAP, Belgijski noblista poddał się eutanazji w wieku 95 lat, rp.pl, 6 maja 2013 [dostęp 2013-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2015-10-26] (pol.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

NobelP2.png
Alfred Nobel from public domain photo, in circle. (Photo taken 1896 or earlier).
Christian de Duve.tif
Autor: Julien Doornaert, Licencja: CC BY 2.5
Christian de Duve, age 95, presenting his ideas on the origin of the eukaryotic cell (October 2012)