Christo Popow

Christo Popow

Христо Попов

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1858 Szumen, Imperium Osmańskie
Data i miejsce śmierci	28 października 1951 Sofia, Bułgaria
Przebieg służby
Lata służby	1879–1924
Siły zbrojne	Armia Księstwa/Carstwa Bułgarii
Jednostki	1 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna serbsko-bułgarska, I wojna bałkańska, II wojna bałkańska
Odznaczenia

Christo Georgiew Popow (bułg. Христо Георгиев Попов, ur. 30 grudnia 1858 w Szumenie, zm. 28 października 1951 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, podpułkownik, deputowany do Zgromadzenia Narodowego 10. (1899-1900), 16. (1913) i 17. (1914-1919) kadencji, w latach 1915-1916 minister spraw wewnętrznych Carstwa Bułgarii.

Życiorys

Urodził się w Szumenie, był synem Georgi Popowa i Penki. W latach 1875-1876 pracował jako nauczyciel w miejscowej szkole^[1]. W czasie wojny rosyjsko-tureckiej wstąpił na służbę rosyjską. W 1879 ukończył szkołę wojskową w Sofii, a następnie kształcił się w Nikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu. 11 września 1885 objął komendę nad 1 sofijskim pułkiem piechoty i wraz z nim wziął udział w wojnie z Serbią^[1]. Walczył w bitwie pod Sliwnicą (5-7 listopada 1885), dowodząc lewym skrzydłem armii bułgarskiej, a następnie walczył w bitwie pod Gurguliat i w ofensywie w kierunku Pirotu. Za udział w wojnie z Serbią został uhonorowany Orderem Waleczności 3 klasy.

W sierpniu 1886 wziął udział w przewrocie wojskowym, który miał na celu odsunięcie od władzy Aleksandra Battenberga^[1]. 12 stycznia 1889 zwolniony z armii w stopniu majora. W tym samym roku wyjechał do Genewy, gdzie ukończył studia prawnicze. Po powrocie do kraju związał się z Partią Liberalną (radosławistami)^[1]. Dzięki poparciu tej partii w latach 1899-1901 pełni funkcję burmistrza Sofii. Za jego rządów rozpoczęto elektryfikację stolicy i uruchomiono pierwszy tramwaj^[2].

Uczestniczył w wojnach bałkańskich, a po jej zakończeniu znalazł się w składzie komisji śledczej, która miała zbadać przyczyny klęski w II wojnie bałkańskiej. W 1915 objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych w rządzie Wasiła Radosławowa^[1]. W 1923 osądzony i skazany na 10 lat więzienia za działalność w rządzie, który doprowadził do wojny. W lipcu 1924 amnestionowany, porzucił czynną karierę polityczną^[1].

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) (1879)
• porucznik (Поручик) (1882)
• kapitan (Капитан) (1885)
• major (Майор) (1886)
• podpułkownik (Подполковник) (1913)

Przypisy

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 378.
• Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.5. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 125.