Christoph Schönborn

Christoph Schönborn

Christoph Maria Michael Hugo Damian Peter Adalbert Graf von Schönborn
Kardynał prezbiter
Christoph Schönborn (2012)
(c) I, SajoR, CC BY-SA 2.5 Vos autem dixi amicos Nazwałem was przyjaciółmi
Kraj działania	Austria
Data i miejsce urodzenia	22 stycznia 1945 Skalsko
Arcybiskup metropolita Wiednia
Okres sprawowania	od 1995
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Austrii
Okres sprawowania	1998–2020
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	dominikanie
Prezbiterat	27 grudnia 1970
Nominacja biskupia	11 lipca 1991
Sakra biskupia	29 września 1991
Kreacja kardynalska	21 lutego 1998 Jan Paweł II
Kościół tytularny	Gesù Divin Lavoratore
Odznaczenia

Christoph Schönborn OP, właśc. Christoph Maria Michael Hugo Damian Peter Adalbert Graf von Schönborn (ur. 22 stycznia 1945 w Skalsku) – austriacki duchowny rzymskokatolicki, dominikanin, doktor teologii, biskup pomocniczy Wiednia w latach 1991–1995, arcybiskup koadiutor Wiednia w 1995, arcybiskup metropolita Wiednia od 1995, ordynariusz wiernych obrządku wschodniego w Austrii od 1995, przewodniczący Konferencji Episkopatu Austrii w latach 1998–2020, kardynał prezbiter od 1998.

Życiorys

Urodzony na terenie Czechosłowacji u schyłku II wojny światowej, wraz z rodziną osiadł w Austrii we wrześniu 1945. Pochodził z austriackiej rodziny szlacheckiej, która osiedliła się na terenie Czech. Rodzina ta była również w posiadaniu tytułu hrabiowskiego. W 1963 wstąpił do zakonu dominikanów. Studiował w zakonnych domach studiów w Walberbergu i Bonn, święcenia kapłańskie otrzymał z rąk kardynała Franza Königa 27 grudnia 1970. Kontynuował naukę na uczelniach we Francji; w Le Saulchoir w Paryżu obronił doktorat z teologii, ponadto kształcił się na Sorbonie i w paryskim Instytucie Katolickim. W latach 1973–1975 był kapelanem studentów w Grazu. Wykładał na uniwersytecie w szwajcarskim Fryburgu oraz w Szkole Filozoficznej Opactwa Cystersów w Heiligenkreuz koło Wiednia. Od 1980 był członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej, a od 1987 sekretarzem komisji ds. publikacji nowego katechizmu Kościoła katolickiego przy watykańskiej Kongregacji Doktryny Wiary. Tematyce katechizmu poświęcił liczne publikacje naukowe, w tym książki.

11 lipca 1991 papież Jan Paweł II prekonizował go biskupem pomocniczym archidiecezji wiedeńskiej, z biskupią stolicą tytularną Sutri; sakry biskupiej udzielił mu 29 września 1991 arcybiskup Wiednia kardynał Hans Hermann Groër. W kwietniu 1995 został promowany na arcybiskupa koadiutora Wiednia, a po ustąpieniu Groëra (w atmosferze skandalu) został nowym zwierzchnikiem archidiecezji wiedeńskiej we wrześniu 1995. 21 lutego 1998 papież Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera Gesu Divin Lavoratore. W październiku 2019 złożył rezygnację ze sprawowanego urzędu w związku z osiągnięciem w styczniu 2020 wieku emerytalnego, jednakże Franciszek zlecił mu dalsze sprawowanie urzędu arcybiskupa Wiednia^[1].

Od 1995 kardynał Schönborn pełni także funkcję ordynariusza dla wiernych obrządku bizantyjskiego zamieszkałych w Austrii. W latach 1998–2020 był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Austrii^[2].

Brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, w 2003 udzielił sakry biskupiej szwajcarskiemu kardynałowi nominatowi Cottierowi. Był wymieniany wśród papabile, faworytów do następstwa po zmarłym w kwietniu 2005 papieżu Janie Pawle II. Uczestniczył w konklawe w latach 2005 i 2013. Wraz z pojawieniem się w sierpniu 2021 spekulacji na temat rychłej abdykacji papieża Franciszka powtórnie wymieniano go wśród papabile^[3].

W marcu 2008 stwierdził, że po ukazaniu się w 1968 encykliki "Humanae vitae" biskupi austriaccy i niemieccy nie mieli odwagi bronić jej z obawy przed niezrozumieniem przez naszych wiernych, w odróżnieniu od Kościoła w Krakowie, który pod przewodnictwem kard. Karola Wojtyły stanął w obronie życia. Stwierdził również, że rodziny Drogi Neokatechumenalnej dają nam w Europie świadectwo, że Paweł VI miał rację, że życie jest wielkim darem Boga i że „tak” dla życia jest warunkiem rzeczywistego życia, jest niezbędnym warunkiem dla żywej Europy^[4].

Gdy w marcu 2021 Kongregacja Nauki Wiary opublikowała dokument na temat niemożności błogosławienia związków homoseksualnych^[5] publicznie skrytykował stanowisko Watykanu^[6].

Odznaczenia i wyróżnienia

• 2006 – austriacki Krzyż Wielki Odznaki Honorowej za Zasługi dla Republiki^[7]
• 2005 – rumuński Krzyż Wielki Orderu Wiernej Służby^[8]
• 2012 – węgierski Krzyż Wielki Orderu Zasługi^[9]
• 2018 – Europejska Nagroda Karola Ziomkostwa Sudeckoniemieckiego^[10]

W 1999 nadano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Karola w Pradze^[11].

Publikacje

• Miłosierdzie. Niemożliwe staje się możliwe, Poznań 2010, Wydawnictwo W drodze, ISBN 978-83-7033-748-3
• Bóg zesłał Syna swego. Chrystologia. Michael Konrad i Hubert Philipp Weber (współpraca); Lucjan Balter SAC (przekład i opracowanie). Poznań: Pallotinum, 2002, seria: AMATECA podręczniki teologii katolickiej t.7. ISBN 83-7014-447-0.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna na stronie Stolicy Apostolskiej
• Biogram na stronie Konferencji Episkopatu Austrii
• Christoph Schönborn w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy (ang.) [dostęp 2019-09-05]
• Christoph Schönborn w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2019-09-05]
• Kardynał Christoph Schönborn - materiały w serwisie Kosciol.pl

Biskupi Wiednia

Biskupi

Georg von Slatkonia (1513–1522) Petrus Bonomo (1522–1523) Johann von Revellis (1523–1530) Johann Faber (1530–1541) Friedrich Nausea (1541–1552) Christoph Wertwein (1552–1553) Piotr Kanizjusz (administrator 1554–1555) Anton Brus von Müglitz (1558–1563) Urban Sagstetter von Gurk (administrator 1563–1568) Johann Caspar Neubeck (1574–1594) Melchior Klesl (1598–1630) Anton Wolfradt (1631–1639) Philipp Friedrich von Breuner (1639–1669) Wilderich von Walderdorff (1669–1680) Emerich Sinelli (1680–1685) Ernst von Trautson (1685–1702) Franz Anton Graf von Harrach (1702–1705) Franz Ferdinand Freiherr von Rummel (1706–1716)

Arcybiskupi

Sigismund von Kollonitz (1716–1751) Johann Joseph von Trautson (1751–1757) Christoph Anton von Migazzi (1757–1803) Sigismund Anton Graf von Hohenwart (1803–1820) Leopold Maximilian Graf von Firmian (1822–1831) Vincenz Eduard Milde (1832–1853) Joseph Othmar von Rauscher (1853–1875) Johann Rudolf Kutschker (1876–1881) Cölestin Josef Ganglbauer (1881–1889) Anton Josef Gruscha (1890–1911) Franz Xavier Nagl (1911–1913) Friedrich Gustav Piffl (1913–1932) Theodor Innitzer (1932–1955) Franz König (1956–1986) Hans Hermann Groër (1986–1995) Christoph Schönborn (od 1995)

(c) I, SajoR, CC BY-SA 2.5