Ciągła integracja

Ciągła integracja (ang. continuous integration[1]) – praktyka stosowana w trakcie rozwoju oprogramowania, polegająca na częstym, regularnym włączaniu (integracji) bieżących zmian w kodzie do głównego repozytorium i każdorazowej weryfikacji zmian, poprzez zbudowanie projektu (jeśli jest taka potrzeba) oraz wykonanie testów jednostkowych. W praktyce, zaleca się, by każdy członek zespołu programistycznego przynajmniej raz dziennie umieścił wykonaną przez siebie pracę w repozytorium[2].

Prawidłowo przeprowadzana ciągła integracja powinna prowadzić do:

  • zmniejszenia kosztów i ilości pracy niezbędnej do łączenia prac wykonanych przez różne osoby,
  • uniknięcia powtórzeń,
  • wcześniejszego wykrywania błędów.[3]

Rozpoczynając zmianę, programista pobiera kopię aktualnej bazy kodu, na której ma pracować. Ponieważ inni programiści przesyłają zmieniony kod do repozytorium kodu źródłowego, ta kopia stopniowo przestaje odzwierciedlać kod repozytorium. Można nie tylko zmienić istniejącą bazę kodu, ale można dodać nowy kod, a także nowe biblioteki i inne zasoby, które tworzą zależności i potencjalne konflikty.

Przypisy

  1. ↑ Słownik terminów testowych ISTQB, Wersja 3.4 (2020), s. 14.
  2. ↑ Martin Fowler. Continuous Integration.
  3. ↑ ITIL Foundation: 4th edition.

Bibliografia

  • Paul M. Duvall: Continuous Integration: Improving Software Quality and Reducing Risk (Wyd. I). Boston: Addison-Wesley Professional, 2007. ISBN 0-321-33638-0.