Ciemne Smreczyny (Dolina Koprowa)

Ciemne Smreczyny i Grań Hrubego

Rozdroże pod Hlińską

Ciemne Smreczyny (słow. Temné Smrečiny) – część Doliny Koprowej w słowackich Tatrach Wysokich, w miejscu, w którym uchodzi do niej Dolina Hlińska i Dolina Ciemnosmreczyńska. Nazwą tą określa się miejsce od Garajowej Polany aż po górną granicę lasu i pochodzi ona stąd, że dawniej rósł tutaj bujny las świerkowy (w podhalańskiej gwarze smreczyny)^[1]. Był on bujny szczególnie w porównaniu z wyniszczonymi lasami w innych dolinach. Obecnie jednak, gdy od kilkudziesięciu już lat Tatry są parkiem narodowym, w innych dolinach odtworzył się bujniejszy las, tak że ten w Ciemnych Smreczynach nie jest już imponujący na tle innych tatrzańskich lasów^[2].

Przed drugą wojną światową Dolina Koprowa i Ciemne Smreczyny były często odwiedzane przez turystów, głównie polskich. Chodzono tutaj z przełęczy Liliowe przez Zawory. Po wojnie ruch turystyczny znacznie się tutaj zmniejszył w wyniku zamknięcia tego szlaku turystycznego. W dawnej literaturze polskiej Ciemne Smreczyny były często opiewane przez poetów i opisywane przez pisarzy, m.in. przez Jana Kasprowicza, Kazimierza Tetmajera, Stanisława Witkiewicza, Tadeusza Bocheńskiego, Marię Pawlikowską-Jasnorzewską^[1]. W latach 1895-1924 w Ciemnych Smreczynach istniał prymitywny schron bez drzwi Watra o wymiarach 2,5 × 3,5 m, wybudowany przez Towarzystwo Tatrzańskie. Mimo spartańskich warunków biwakowali w nim polscy turyści zachwycając się: ów potok w głębi jaru huczący nieustannie, spokój tego pustkowia zupełnego, wszystko to człowieka specjalnie nastraja. Poobwijani w pledy i peleryny leżymy patrząc w watrę^[3].

Znajdują się tutaj dwa rozdroża szlaków turystycznych: rozdroże w Hlińskiej i rozdroże w Ciemnych Smreczynach^[4].

Szlaki turystyczne

– niebieski szlak od Trzech Źródeł przez rozdroże pod Gronikiem, Dolinę Koprową, rozdroże pod Hlińską i Dolinę Hlińską na Koprową Przełęcz

– zielony szlak z rozdroża pod Hlińską na Zawory

– czerwony szlak z rozdroża pod Ciemnymi Smreczynami do Niżniego Ciemnosmreczyńskiego Stawu^[4]

Przypisy