Cierva C.2

Cierva C.2 (Autogiro No. 2) – drugi wiatrakowiec zaprojektowany przez Juana de la Ciervę po próbach z pierwszym nieudanym autożyrem Cierva C.1. Prace nad C.2 rozpoczęto w marcu 1921 ale zostały one przerwane z powodu kłopotów z finansowaniem konstrukcji i C.2 został ukończony dopiero w 1922 już po powstaniu innego wiatrakowca Ciervy - C.3.

C.2 był bardziej udaną konstrukcją od wcześniej ukończonych C.1 i C.3. Wiatrakowiec był od nich bardziej stabilny i wykonał kilka parometrowych skoków ale nadal posiadał nierozwiązaną tendencję do niekontrolowanego przechylanie się w jedną stronę. W czasie testowania maszyna była trzykrotnie rozbita, ostatecznie eksperymenty z C.2 zakończone w kwietniu 1922.

Historia

Po niepowodzeniu pierwszego wiatrakowca Cierva C.1 hiszpański inżynier skonstruował szereg niewielkich modeli testując różne konfiguracje wirników[1]. W wyniku eksperymentów zaprojektował nowe autożyro z dużym, dwuosobowym kadłubem i pojedynczym wirnikiem o średnicy 11,5 metrów[1]. Wirnik miał pięć sztywnych płatów o konstrukcji duraluminiowo-drewnianej i krytych płótnem, płaty były dodatkowo zewnętrznie usztywnione od góry i dołu przez stalowe linki[1]. Płaty miał symetryczny profil lotniczy typu Eiffel 101 na całej długości[1].

Kadłub wiatrakowca był albo specjalnie zbudowany do tego celu albo był to zaadaptowany do tego celu kadłub dwupłatowego samolotu[2] (niektóre źródła podają, że był to samolot typu Hanriot[3]). Stabilność maszyny była zapewniana przez duże powierzchnie sterowe umieszczone na końcu kadłuba[2]. Napęd wiropłatu stanowił 110-konny silnik rotacyjny typu Le Rhône 9Ja[1][4].

Konstrukcję nowej maszyny rozpoczęto w marcu 1921[5] w warsztacie ciesielskim w Madrycie należącym do Ciervy, jego brata Ricarda i wspólnika Pablo Diaza[2]. Prace nad nowym wiatrakowcem posuwały się bardzo powoli co było spowodowane brakiem funduszy na jego budowę, a także opóźniającą się dostawę duraluminiowych elementów konstrukcyjnych z Francji[6].

Nie czekając na brakujące elementy Cierva rozpoczął pracę nad jego trzecim wiatrakowcem, C.3, który został ukończony i oblatany zanim do końca zbudowano C.2[7]. Ostatecznie C.2 został ukończony na początku 1922 i wkrótce po tym został oblatany przez porucznika Gomeza Spencera[7]. Maszyna miała lepszą stateczność poprzeczną od wcześniejszych C.1 i C.3 ale nadal miała bardzo silną tendencję do niekontrolowanego przechylania się na jedną stronę czemu nie mogły zapobiec nawet duże powierzchnie sterowe[7]. W trakcie testowania wiatrakowiec wykonał kilka około dwumetrowych podskoków do góry ale był w stanie rozpocząć kontrolowanego lotu[7][4]. W czasie testów maszyna była trzykrotnie uszkodzona w różnych wypadkach[7][4]. Ostatecznie eksperymenty z C.2 zakończono w kwietniu 1922[7][4].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Peter W. Brooks: Cierva Autogiros. s. 35.
  2. ↑ a b c Peter W. Brooks: Cierva Autogiros. s. 36.
  3. ↑ Cierva C.2 (ang.). aviastar.org. [dostęp 2013-01-29].
  4. ↑ a b c d Arthur W. J. G. Ord-Hume: Juan de la Cierva And His Autogiros. s. 15.
  5. ↑ Peter W. Brooks: Cierva Autogiros. s. 37.
  6. ↑ Peter W. Brooks: Cierva Autogiros. s. 37-38.
  7. ↑ a b c d e f Peter W. Brooks: Cierva Autogiros. s. 38.

Bibliografia

  • Peter W. Brooks: Cierva Autogiros : The Development of Rotary-Wing Flight. Washington, D.C.: Smithsonian Institution Press, 1988. ISBN 978-0-87474-268-8.
  • Arthur W. J. G. Ord-Hume: Juan de la Cierva And His Autogiros. Catrine, United Kingdom: Stenlake Publishing, 2011. ISBN 978-1840335590.

Linki zewnętrzne