Cipriani Potter

Cipriani Potter
ilustracja
Imię i nazwisko

Philip Cipriani Hambly Potter

Data i miejsce urodzenia

3 października 1792
Londyn

Pochodzenie

angielskie

Data i miejsce śmierci

26 września 1871
Londyn

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pianista

Philip Cipriani Hambly Potter (ur. 3 października 1792 w Londynie, zm. 26 września 1871 tamże[1][2][3]) – angielski kompozytor i pianista.

Życiorys

Pochodził z rodziny muzyków. Jego dziadek, Richard Potter (1725–1806), był budowniczym fletów. Ojciec, Richard Huddleston Potter (1755–1821), był flecistą i skrzypkiem, jednym z założycieli Royal Philharmonic Society[1]. Studiował w Londynie u Thomasa Attwooda, Josepha Woelfla i Williama Crotcha[2]. W 1815 roku został członkiem Royal Philharmonic Society[1][2]. W 1816 roku debiutował w Londynie jako pianista[1]. W 1817 roku wyjechał do Wiednia. Poznał tam Ludwiga van Beethovena, za radą którego podjął studia z zakresu kompozycji i kontrapunktu u Aloysa Förstera[1][2][3]. Koncertował w Austrii, Niemczech i Włoszech[1]. W 1819 roku wrócił do Anglii[1][2]. Występował jako dyrygent koncertów Royal Philharmonic Society[1][2]. Od 1822 roku związany z Królewską Akademią Muzyczną, w latach 1832–1859 był jej rektorem[1][2][3]. Jego uczniem był George Macfarren[1].

Twórczość

Wśród kontynuujących dorobek poprzedników twórców brytyjskich tego okresu muzyka Pottera wyróżnia się zastosowaniem nowocześniejszych środków wyrazu i indywidualnymi cechami[1]. Był innowatorem w dziedzinie harmonii, wprowadzając dysonanse i efekty kolorystyczne[1]. Jego symfonie mają przeważnie budowę 4-częściową. Często wprowadzał solowe pasaże instrumentów dętych drewnianych[1]. Twórczość fortepianowa Pottera utrzymana jest w stylu brillant[1].

Był wykonawcą angielskich premier I, III i IV koncertu fortepianowego Ludwiga van Beethovena[2][3].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • 9 symfonii (1819–1834)
  • uwertury Antony and Cleopatra (1835), Cymbeline (1836) i The Tempest (1837)
  • Duo concertant na fortepian, skrzypce i orkiestrę (1827)
  • Concertante on „Les folies d’espagne” na skrzypce, wiolonczelę, kontrabas, fortepian i orkiestrę (1829)
  • Marsz (1854)

Utwory na fortepian i orkiestrę

  • koncerty d-moll (1832), Es-dur (1833) i E-dur (1835)
  • Introduzione e Rondo „alla militaire” (1827)
  • Varazioni di bravura na tematy z utworów Rossiniego (1829)
  • Ricercata na tematy z popularnych pieśni francuskich (1830)

Utwory kameralne

  • Sekstet na flet, kwartet smyczkowy i fortepian (1827)
  • Sekstet Es-dur na flet, klarnet, altówkę, wiolonczelę, kontrabas i fortepian (1836)
  • Kwartet smyczkowy G-dur
  • Sonata di bravura na róg i fortepian; także wersja na fagot, wiolonczelę i fortepian (1824)

Utwory fortepianowe

  • 3 sonaty: C-dur (1818), D-dur (1818), e-moll (1818)
  • 3 Waltzes in German Style (1816)
  • Variations on Mozart’s „Fin ch’han dal vino” (1818)
  • „Enigma” Variations (1825)
  • Studies in All the Major and Minor Keys (1826)
  • 54 Impromptus (1832)
  • Fantazja i fuga c-moll na 2 fortepiany (1818)

Utwory wokalne

  • kantata Medora e Corrado na głosy solowe, chór i orkiestrę do słów Gabriele’a Rossettiego (1830)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 169–170. ISBN 978-83-224-0837-7.
  2. ↑ a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2847. ISBN 0-02-865530-3.
  3. ↑ a b c d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 705. ISBN 0-674-37299-9.

Media użyte na tej stronie