Claire Lacombe
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 4 sierpnia 1765 Pamiers, Ariège, Francja | |
| Data i miejsce śmierci | nieznana nieznane | |
| Zawód, zajęcie | aktorka, polityk | |
| Narodowość | francuska | |
| Krewni i powinowaci | Jean-Théophile Leclerc | |
| Odznaczenia | ||
| Korona obywatelska | ||
Claire Lacombe (ur. 4 sierpnia 1765 w Pamiers – data i miejsce śmierci nieznane), w młodości aktorka. Zasłynęła działalnością podczas rewolucji francuskiej. Założycielka Stowarzyszenia Rewolucjonistek-Republikanek.
Młodość
Lacombe urodziła się w prowincjonalnym miasteczku Pamiers w południowo-zachodniej Francji. W młodości była aktorką. Grała w różnych sztukach teatralnych na prowincji do roku 1792, gdy przeniosła się do Paryża[1]. W teatrze nie odniosła wybitnych osiągnięć, a jej życie nie układało się szczęśliwie. Trupa teatralna, z którą współpracowała Lacombe wędrowała od miasta do miasta. Czasem występowała w zamkach oraz wiejskich dworach arystokratów. Prawdopodobnie doświadczenia z tego okresu miały wpływ na jej decyzję o odejściu z trupy i dołączeniu do rewolucjonistów.
Działalność rewolucyjna
Podczas powstania z 10 sierpnia 1792 w Paryżu, Lacombe uczestniczyła w szturmie na Tuileries. W trakcie bitwy została postrzelona w ramię, lecz pomimo tego kontynuowała walkę. Z tego powodu obdarzono ją przydomkiem „Bohaterki 10 sierpnia”, który przylgnął do niej na resztę życia. Za odwagę podczas szturmu na Tuileries zwycięscy fédérés nagrodzili ją „koroną obywatelską”[2].
Lacombe zaczęła regularnie uczestniczyć w spotkaniach klubu kordelierów, obracając się w ten sposób w kręgach najbardziej radykalnych żywiołów rewolucji. W lutym 1793 wraz z inną działaczką rewolucyjną, Pauliną Léon, założyła Towarzystwo Rewolucyjnych Obywatelek Republikańskich[3][4][5]. Organizacja ta składała się w większości z kobiet pochodzących z klasy robotniczej i plasowała się w jednym szeregu z najbardziej wojowniczymi ugrupowaniami sankiulotów i Wściekłych[3]. Stowarzyszenie działało jako rewolucyjna bojówka wśród paryskich przekupek. W celu piętnowania przeciwniczek rewolucji posługiwało się brutalnymi metodami[6].
Pomimo głęboko zakorzenionego w tamtych czasach szowinizmu, wokół Lacombe zgromadziło się kilku mężczyzn oddanych walce o prawa kobiet. Jednym z nich był Jean-Théophile Leclerc, z którym Lacombe związała się na pewien okres – do czasu, gdy Leclerc porzucił ją, by poślubić Pauline Léon[7].
W okresie terroru jakobińskiego Wściekłych poddano represjom - podobnie jak inne szczególnie radykalne ugrupowania, w tym także Stowarzyszenie Rewolucjonistek-Republikanek. Konwent Narodowy uznał ugrupowanie Lacombe za groźne aż do tego stopnia, że zdelegalizował wszystkie organizacje kobiece (30 października 1793)[6].
Wyrugowana ze świata polityki Lacombe zamierzała powrócić do kariery aktorskiej. Jednak w kwietniu 1794 została aresztowana podczas próby wyjazdu do teatru, do Dunkierki[7].
Lacombe została zwolniona z więzienia dopiero 20 sierpnia 1795[8]. Wróciła do aktorstwa, jednak zrezygnowała z niego po trzech miesiącach. Dalsze koleje jej losu pozostają nieznane[7].
Przypisy
Bibliografia
- Doyle, William (1990). The Oxford History of the French Revolution (2 ed.). Oxford; New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-925298-5.
- Kelly, Linda (1987). Women of the French Revolution. London: Hamish Hamilton. ISBN 978-0-241-12112-2.
- Fremont-Barnes, Gregory (2007). Encyclopedia of the age of political revolutions and new ideologies, 1760-1815. Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0-313-33445-0.
- Dominique Godineau, The Women of Paris and Their French Revolution, Berkeley: University of California Press, 1998, ISBN 978-0-520-06718-9, OCLC 35114992.
- Sokolnikova, Galina (1969) [1932]. Nine Women Drawn from the Epoch of the French Revolution. Freeport, NY: Books for Libraries Press. ISBN 978-0-8369-1314-9.
- Uglow, Jennifer S.; Hinton, Frances; Hendry, Maggy, eds. (1999). The Northeastern Dictionary of Women's Biography. Lebanon, NH: Northeastern University Press. ISBN 978-1-55553-421-9.