Cmentarz Prokocim

Cmentarz Prokocim

Cmentarz Prokocim w Krakowie - brama główna
Państwo	Polska
Miejscowość	Kraków-Dzielnica XII Bieżanów-Prokocim
Adres	ul. Bieżanowska 147
Typ cmentarza	komunalny (od 1985)
Stan cmentarza	czynny
Powierzchnia cmentarza	3,03 ha
Data otwarcia	1917
Zarządca	Parafia Matki Bożej Dobrej Rady
Położenie na mapie Krakowa Cmentarz Prokocim
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Cmentarz Prokocim
Położenie na mapie województwa małopolskiego Cmentarz Prokocim
50°01′21″N 20°00′29″E/50,022500 20,008056

Cmentarz Prokocim – cmentarz znajdujący się w południowo-wschodniej części Krakowa, na terenie Dzielnicy XII Bieżanów-Prokocim przy ul. Bieżanowskiej 147. Został założony w 1917 roku dla parafii Matki Bożej Dobrej Rady. Jego powierzchnia wynosi 3,03 ha.

Historia

Poświęcenia terenu cmentarza dokonał ks. Wilhelm Gaczek dnia 2 lutego 1917 roku,budową cmentarza kierował Władysław Różycki, zm. w 1917 roku i został pochowany na tym cmentarzu.

W czasie plantowania okolicznych terenów wokół cmentarza Na Imiołkach w 1925 r. natrafiono na prehistoryczne cmentarzysko całopalne z około 500 urnami z epoki brązu, to znaczy z około 1300-800 lat p.n.e., które zabezpieczono i oddano pod nadzór archeologowi z Krakowa dr. Żurowskiemu. Zrekonstruowano z tego cmentarzyska około 250 urn i innych naczyń i przekazano do Muzeum Archeologicznego Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie. W Nr 245 "Ilustrowanego Kuryera Codziennego" z dnia 7 września 1925 roku napisano: "Cmentarzysko zawierało trzy rodzaje grobów, a wszystkie leżały w głębokości około metra pod powierzchnią ziemi. Najczęściej spotykane groby zawierały dużą popielnicę, w której szczątki kostne i popioły oraz ozdoba do ubioru z brązu lub gliny, której zmarły używał za życia. Obok popielnicy stały małe naczyńka, także z gliny, niejednokrotnie bardzo pięknie zdobione, tak zwane przystawki. W tych małych naczyńkach złożony był niegdyś pokarm, według ówczesnych wierzeń – niezbędny zmarłemu w jego życiu pozagrobowym. Urnę i przystawki nakrywano dla ochrony dużą misą. Misy te miały przeważnie dna zniszczone przez wgniecenie ich w urnę. Resztki ich okrywały jeszcze boki popielnicy. Inny, rzadki typ grobu podobny był na pierwszy rzut oka do grzyba. W tym wypadku resztki kostne złożono wprost do ziemi razem z przystawkami i nakryto z góry misą. Z lewej strony wystawało spod misy uszko i brzeg przystawki. Najrzadziej natomiast spotykane groby zawierały urnę i przystawki bez misy jako ochrony. Ogółem wydobyto około 500 naczyń, z czego połowę w całości. Ozdoby do ubioru wykonane były zazwyczaj z drutu brązowego jak szpile, zausznice, naszyjniki itp. przedmioty czasem bardzo misternie wykonane, z których jedna szpila ma główkę w kształcie maleńkiej ważki! Na podstawie zespołu cech znalezionego cmentarzyska oraz analogii z innymi podobnymi zabytkami, zarówno w okolicy Krakowa oraz za granicą znalezionymi, możemy powstanie naszego cmentarzyska oznaczyć na początek epoki żelaza w Polsce.

Najstarszym obiektem jest kapliczka ufundowana przez wójta Prokocimia Jakuba Ziętarę w 1861 r., przeniesiona na cmentarz z pól zajętych pod zabudowę mieszkaniową w 1962 r. Pochowano tu m.in. ks. Bonifacego Woźnego proboszcza prokocimskiego, więźnia obozów koncentracyjnych w Oświęcimiu i Dachau.

Linki zewnętrzne

• Plan Cmentarza Prokocim. zck-krakow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-27)].