Cmentarz ewangelicki na Świętym Wojciechu w Poznaniu

Cmentarz ewangelicki na Świętym Wojciechu
Państwo	Polska
Miejscowość	Poznań
Adres	Święty Wojciech
Typ cmentarza	grzebalny
Wyznanie	protestantyzm
Stan cmentarza	nie istnieje
Data otwarcia	1592
Data likwidacji	ok. 1840
Położenie na mapie Poznania Cmentarz ewangelicki na Świętym Wojciechu
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Cmentarz ewangelicki na Świętym Wojciechu
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Cmentarz ewangelicki na Świętym Wojciechu
52°24′54,1512″N 16°55′53,8140″E/52,415042 16,931615

Cmentarz ewangelicki na Świętym Wojciechu w Poznaniu (zwany dysydenckim^[1]) – nieistniejący cmentarz położony dawniej na terenie Świętego Wojciecha w Poznaniu.

Historia

W myśl mandatów królewskich z 1555 i 1556, egzekwowanych skrupulatnie przez starostę Janusza Kościeleckiego, na terenie miasta Poznania obowiązywał zakaz odbywania praktyk religijnych przez protestantów. Głównym ośrodkiem protestantyzmu stało się wówczas przedmieście Święty Wojciech (obowiązywała tam jurysdykcja duchowna, nie królewska). W 1596 gmina luterańska otrzymała w dzierżawę wieczystą od proboszcza Jana Mrowińskiego tzw. Łysą Górę lub Górę Czerwowską - wzniesienie położone nieco na północ od kościoła św. Wojciecha. Nazwa wzgórza powzięta została od nazwiska mieszczan - rodziny Czerwów-Bukwiczów. Na tym terenie powstał ośrodek reformacyjny złożony z drewnianego kościoła, pastorówki, trzech domów pracowników kościelnych, szpitala dla ubogich, szkoły i cmentarza założonego już w 1592^[2].

Cmentarz przetrwał wszystkie okresy silnych animozji religijnych w dobie kontrreformacji. Został zlikwidowany dopiero w pierwszej połowie XIX wieku w związku z budową pasa fortyfikacji wokół miasta. Nadprezydent Edward Flottwell zrekompensował gminie luterańskiej utratę nekropolii parcelą na przedmieściu Nowe Ogrody (obecny Park Jana Henryka Dąbrowskiego), wykupionej od Anny Mycielskiej. Protestanci otrzymali również odszkodowanie w wysokości pięciu tysięcy talarów. Część parceli przyznano też gminie kalwińskiej. Konsekracja nowych cmentarzy nastąpiła 11 grudnia 1831. Nagrobki i sarkofagi translokowano ze Wzgórza Świętego Wojciecha^[2], co opisał Marceli Motty w swoich Przechadzkach po mieście: Pamiętam dobrze, gdy ów pagórek cmentarny skopywano i nieboszczyków z niego rugowano. W niektórych miejscach prostopadle skopanych trumny wyglądały, kości i czaszki sterczały z ziemi jak rodzynki i migdały z przekrajanej baby. Wszystkie resztki nieboszczyków, co się tam znalazły, przewieziono do nowo założonego cmentarza przy Półwiejskiej ulicy^[3].

Obecnie po nekropolii nie dochował się żaden ślad w terenie. Mniej więcej w tym miejscu stoi Pomnik Armii Poznań.

Zobacz też

• Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan, Plac Niepodległości, pomnik stulecia Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego - w bezpośrednim sąsiedztwie

Przypisy