Cristiano Ronaldo

Cristiano Ronaldo

Cristiano Ronaldo (2018)
Pełne imię i nazwisko	Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1985 Funchal
Wzrost	187 cm[1]
Pozycja	napastnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1992–1995 Andorinha 1995–1997 Nacional 1997–2002 Sporting
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 2002–2003 Sporting B 2 (0) 2002–2003 Sporting 25 (3) 2003–2009 Manchester United 196 (84) 2009–2018 Real Madryt 292 (311) 2018–2021 Juventus 98 (81) 2021–2022 Manchester United 40 (19) W sumie: 653 (498)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 2001–2002  Portugalia U-17 7 (5) 2003  Portugalia U-20 5 (1) 2002–2003  Portugalia U-21 10 (3) 2004  Portugalia U-23 3 (2) 2003–  Portugalia 196 (118) W sumie: 221 (129)
↑ Aktualne na: 6 listopada 2022. ↑ Aktualne na: 10 grudnia 2022.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Europy I miejsce Francja 2016 II miejsce Portugalia 2004 III miejsce Polska i Ukraina 2012 Puchar Konfederacji brąz Rosja 2017 Liga Narodów UEFA złoto Portugalia 2018/2019
Odznaczenia

Cristiano Ronaldo (wym. [kɾɨʃtiˈɐnu ʁuˈnaɫdu]), właśc. Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro (ur. 5 lutego 1985 w Funchal) – portugalski piłkarz, występujący na pozycji napastnika w reprezentacji Portugalii, której jest kapitanem. Złoty medalista Mistrzostw Europy 2016, srebrny medalista Mistrzostw Europy 2004. Uczestnik Mistrzostw świata: 2006, 2010, 2014, 2018, 2022 i Mistrzostw Europy: 2008, 2012, 2020.

Klubową karierę rozpoczął w wieku ośmiu lat, grając w małym klubie CF Andorinha. W wieku 10 lat trafił do jednego z największych klubów Madery, Nacionalu, a w 1997 – do akademii Sportingu. W 2003 podpisał kontrakt z Manchesterem United. Już w pierwszym sezonie zdobył z klubem Puchar Anglii, natomiast w kolejnych latach pomógł United w zdobyciu trzech z rzędu tytułów mistrzowskich, dwóch Pucharów Ligi, Tarczy Wspólnoty, wygraniu Ligi Mistrzów, a także klubowego mistrzostwa świata.

W 2003 zadebiutował w seniorskiej reprezentacji Portugalii. Od tamtego czasu wystąpił w narodowych barwach 196 razy, strzelając 118 bramek, co czyni go rekordzistą pod względem występów, a także najlepszym strzelcem reprezentacji Portugalii w historii. W 2004 sięgnął z drużyną po srebrny medal mistrzostw Europy. W 2008 został kapitanem reprezentacji Portugalii, którą w nowej roli poprowadził do ćwierćfinału Euro 2008. Cztery lata później zdobył z drużyną brązowy medal Euro 2012, który to UEFA przyznała przegranym w półfinałach, po raz pierwszy w historii. W 2016 zdobył z Portugalią, mistrzostwo Europy, natomiast rok później, brązowy medal Pucharu Konfederacji.

W 2009 trafił do Realu Madryt, stając się najdroższym piłkarzem w historii – transfer kosztował 94 mln euro^[2]. Podczas oficjalnej prezentacji, zorganizowanej na Estadio Santiago Bernabeu, witało go ponad 80 tys. kibiców^[3]. Z hiszpańskim klubem zdobył 15 trofeów: dwa mistrzostwa Hiszpanii, dwa Puchary Króla, dwa Superpuchary Hiszpanii, cztery puchary Ligi Mistrzów, dwa Superpuchary UEFA, a także trzy klubowe mistrzostwa świata. Z dorobkiem 450 goli jest najlepszym strzelcem w historii Realu Madryt. Należy do niego także rekord hat-tricków w jednym ligowym sezonie w Hiszpanii – osiem z sezonu 2014/15. Jest jedynym piłkarzem, który zdobywał minimum 30 goli w sześciu sezonach La Liga z rzędu. Z dorobkiem 140 goli pozostaje najlepszym strzelcem w historii rozgrywek Ligi Mistrzów UEFA. Latem 2018 stał się piłkarzem Juventusu, transfer kosztował 100 mln euro. W 2021 po dwunastu latach powrócił do Manchesteru United.

Laureat pięciu Złotych Piłek, czterech Europejskich Złotych Butów oraz pięciokrotny zdobywca tytułu Piłkarza Roku FIFA. W 2014 uhonorowany Orderem Infanta Henryka za „wybitne zasługi dla Portugalii”. W 2016 i 2017 był najlepiej zarabiającym i najpopularniejszym sportowcem świata według magazynu „Forbes”.

Dzieciństwo i młodość

Urodził się w Santo António, dzielnicy na przedmieściach Funchal na Maderze. Jego matka – Maria Dolores dos Santos – była kucharką i dorabiała jako sprzątaczka we Francji, a ojciec – José Dinis Aveiro (1954–2005) – był ogrodnikiem^[4] i zmagał się z uzależnieniem alkoholowym^[5]. Cristiano wychowywał się w ubogiej rodzinie wraz z trojgiem starszego rodzeństwa: bratem Hugo oraz siostrami: Elmą i Lilianą Kátią^[4]. Rodzina mieszkała w domu komunalnym przy Rua da Quinta do Falcão 27A w Santo António^[6]. Pierwsze imię dla chłopca zasugerowała rodzicom jego ciotka, która pracowała w katolickim sierocińcu, a drugie nadano mu na cześć ulubionego aktora jego ojca, amerykańskiego prezydenta Ronalda Reagana^[7].

Mając trzy lata, zaczął grać w piłkę nożną z kolegami z sąsiedztwa^[6]. Uczył się w szkole podstawowej im. João Gonçalves Zarco^[8]. Pierwsze treningi piłkarskie rozpoczął w 1993, mając osiem lat, w klubie Andorinha, w którym dorywczo pracował jego ojciec jako osoba odpowiedzialna za sprzęt dla zawodników^[4]. Jego pierwszym trenerem był Francisco Afonso^[9]. Już w tamtym czasie wyróżniał się szybkością na boisku i umiejętnymi zwodami, dlatego nosił pseudonim „Pszczółka”, jednocześnie z uwagi na fakt, że reagował płaczem na przegraną, czasem przezywano go „Płaczkiem”^[9]. Gdy miał 10 lat, trafił do Nacionalu Madera, w którym jego ojciec chrzestny – Fernão Barroso Sousa – był odpowiedzialny za kompletowanie drużyn młodzieżowych^[10]. W sezonie 1995/1996 drużyna, pod kierownictwem António Mendonçy, zdobyła mistrzostwo regionu w kategorii 10–12 lat^[10].

Kariera klubowa

Sporting CP

Po zwycięskim sezonie w Nacionalu Fernão Barroso Sousa zaaranżował mu trzydniowe testy w Sportingu Lizbona, które odbyły się w kwietniu 1997^[11]. Trafił do Akademii Sportingu w Alcochete, gdzie wcześniej nauki pobierał m.in. jego idol, Luís Figo^[11]. Jednocześnie uczył się w tamtejszej szkole, w której był wyśmiewany przez rówieśników ze względu na swój maderski akcent oraz dużą wrażliwość^[12], natomiast z uwagi na wątłą sylwetkę był tematem żartobliwych uwag ze strony kolegów z klubu, dlatego podjął odpowiednią dietę wysokobiałkową, a także rozpoczął regularne treningi na siłowni^[13]. Poza treningami sportowymi amatorsko grał w ping-ponga^[13] oraz dorabiał, podając piłki na meczach Sportingu^[14].

W 2000 został powołany do reprezentacji Portugalii w Turnieju Lopesa Da Silvy, jednak musiał zrezygnować z udziału w zawodach z powodu zdiagnozowania u niego arytmii serca^[15]. Do regularnych treningów powrócił we wrześniu, kilka tygodni po operacji ablacji serca^[15]. W styczniu 2001 zdobył bramkę w wygranym 5:0 meczu z Benfiką Lizbona^[16]. Latem 2001 podpisał swój pierwszy zawodowy kontrakt ze Sportingiem^[17].

Swojego pierwszego gola w zawodowej drużynie strzelił 3 sierpnia 2002 w wygranym 3:2 meczu towarzyskim z Realem Betis – zdobył bramkę w doliczonej, 91. minucie spotkania^[18]. 29 września 2002 zagrał swój pierwszy oficjalny mecz w seniorskiej drużynie Sportingu, stając się tym samym pierwszym zawodnikiem w historii Sportingu, który w ciągu jednego sezonu zagrał w pięciu różnych drużynach klubu: U–16, U–17, U–18, drużynie B, a następnie A^[19]. W 69. minucie spotkania ligowego przeciwko Sportingowi Braga zmienił Mariusa Niculae; mecz zakończył się porażką Sportingu 2:4. 7 października zagrał w podstawowym składzie Sportingu, a w zwycięskim spotkaniu z Moreirense na własnym stadionie strzelił dwie bramki, w 34. i 90. minucie meczu^[20].

Ze względu na rosnącą pozycję w krajowym futbolu, podczas Międzynarodowego Festiwalu „Nadzieje” w Tulonie i w Var chęć zakupu Ronaldo wyraziły czołowe, europejskie kluby, w tym Arsenal, Liverpool, Chelsea, Inter Mediolan, Juventus, FC Barcelona i Atlético Madryt^[21]. Prezes Liverpoolu miał oferować piłkarzowi 7,5 mln euro za przejście do klubu^[21], a Real Madryt – 12 mln euro^[22]. Ostatecznie za 15 mln euro zakupił go Alex Ferguson, trener Manchesteru United, który wypatrzył go w przedsezonowym meczu Sportingu z Manchesterem, rozegranym w sierpniu 2003 z okazji otwarcia stadionu Estádio José Alvalade^[23], dzięki czemu wówczas 18-letni Ronaldo stał się najdroższym nastolatkiem w historii angielskiej piłki nożnej^[24].

Manchester United

13 sierpnia 2003 na stadionie Old Trafford odbyła się oficjalna prezentacja Ronaldo jako zawodnika Manchesteru United – jednocześnie poinformowano, że będzie występował z numerem „7” na koszulce meczowej^[25]. Trzy dni później debiutował jako gracz klubu w wygranym 4:0 meczu ligowym 1. kolejki przeciwko Boltonowi Wanderers^[26] – wszedł na boisko w 60. minucie spotkania, a po meczu został uznany najlepszym graczem wieczoru^[27]. 1 listopada strzelił swoją pierwszą bramkę Manchesteru, podczas meczu ligowego z Portsmouth^[28]. W maju 2004 w 84. minucie spotkania z Aston Villą otrzymał swoją pierwszą w karierze czerwoną kartkę, wcześniej będąc ukaranym dwiema żółtymi – najpierw za symulowanie faulu w polu karnym, a następnie za wykopanie piłki w publiczność^[28]. 22 maja zdobył jedną bramkę w wygranym 3:0 meczu finałowym z Millwall o Puchar Anglii^[28]. W sezonie 2003/2004 zagrał łącznie w 39 meczach i strzelił cztery gole, poza tym otrzymał od kibiców klubu tytuł Piłkarza Roku Manchesteru United^[28].

Ronaldo jako piłkarz Manchesteru United (2006)

Ronaldo (2008)

Ronaldo jako piłkarz Realu Madryt (2010)

29 października 2005 podczas przegranego 1:4 spotkania z Middlesbrough zdobył bramkę, która była 1000. bramką Manchesteru United w Premiership^[29]. Sezon 2005/2006 Premiership zakończył z ośmioma golami oraz tytułem najlepszego młodego gracza ligi na koncie.

W sezonie 2006/2007 zagrał w 52 meczach we wszystkich rozgrywkach, strzelając w nich 23 gole^[30] i zaliczając 20 asyst. W klasyfikacji strzelców Premier League uplasował się na drugim miejscu, za Didierem Drogbą z Chelsea. Został także okrzyknięty piłkarzem roku ligi angielskiej i Młodym Piłkarzem Roku^[30]. 13 maja z drużyną zdobył tytuł mistrza Anglii^[30]. W sezonie 2007/2008 strzelił 42 gole^[31], a z drużyną wygrał finał Ligi Mistrzów, pokonując 21 maja 2008 w rzutach karnych Chelsea^[32]. Po sezonie otrzymał tytuł Piłkarza roku FIFA oraz odebrał Złotą Piłkę^[33].

11 czerwca 2009 Manchester United zaakceptował ofertę kupna Ronaldo przez Real Madryt za 80 mln funtów (93,2 mln euro) po tym, jak piłkarz wyraził chęć odejścia z klubu^[34]. Przedstawiciel rodziny Glazerów potwierdził, że Alex Ferguson zezwolił na transakcję^[35]. Po tym, jak transfer został zakończony, Ronaldo wyraził swoją wdzięczność Fergusonowi i określił go „swoim ojcem w sporcie i najbardziej wpływową osobą w karierze”^[36].

Real Madryt

26 czerwca 2009 Real Madryt potwierdził, że Ronaldo dołączy do zespołu 1 lipca po podpisaniu sześcioletniego kontraktu oraz uzgodnieniu warunków umowy^[37], na której mocy ma zarabiać 13 mln euro na sezon, przy klauzuli wykupu wynoszącej 1 mld euro^[38]. Prezentacja Ronaldo jako gracza Realu Madryt odbyła się 6 lipca^[39], zawodnik otrzymał koszulkę z numerem „9”^[40], którą przed nim nosił Javier Saviola^[41]. Na Estadio Santiago Bernabéu w czasie prezentacji Ronaldo było obecnych 80 tys. kibiców, co pobiło rekord należący do Diego Maradony, którego witało 75 tys. fanów po tym, jak w 1984 przeszedł z FC Barcelona do SSC Napoli^[42].

16 kwietnia 2011 podczas ligowego El Clásico na Estadio Santiago Bernabéu w 82. minucie spotkania strzelił z rzutu karnego swojego pierwszego gola w meczach z Barceloną. Kolejną bramkę dla drużyny strzelił 20 kwietnia 2011 podczas finału Copa del Rey – w 103. minucie spotkania otrzymał podanie z lewego skrzydła od Ángela Di Maríí i skuteczną główką pokonał José Manuela Pinto. Gol ten zapewnił Królewskim zwycięstwo, dzięki czemu po 18 latach zdobyli swój 18. Puchar Hiszpanii. W sezonie 2010/2011 w ramach trzeciej kolejki La Liga w wyjazdowym meczu Real Madryt podejmował Real Sociedad. Po strzale Ronaldo piłka trafiła do bramki, zmieniając tor po rykoszecie od pleców Pepego. Gazeta „Marca” zaliczyła tę bramkę, dzięki czemu w klasyfikacji Marki Portugalczyk zakończył rozgrywki z 41 golami i zdobył Trofeo Pichichi, poza tym otrzymał Złoty But UEFA za 40 trafień. Kończąc sezon z 53 golami we wszystkich rozgrywkach (40 w lidze), poprawił dwa klubowe rekordy skuteczności strzeleckiej – Ferenca Puskása z 47 golami w całym sezonie 1959/1960 i Hugo Sáncheza z 38 golami w sezonie ligowym 89/90.

Ronaldo w meczu z Atlético Madryt (2013)

Sezon 2011/2012 zakończył z 46 bramkami w Primera División, ustępując pierwszego miejsca Leo Messiemu z 50 bramkami, ale także zdobył z Realem Madryt mistrzostwo Hiszpanii. Wtedy też po raz pierwszy od sezonu 1950/1951 zaliczył trafienia przeciwko każdemu zespołowi występującemu w lidze, wyrównując też osiągnięcie Ronaldo, który strzelał do bramek 19 z 21 przeciwników w sezonie 96/97. Dwa strzelone przez niego gole w dwumeczu z FC Barceloną (23 i 29 sierpnia 2012) o Superpuchar Hiszpanii, po jednym na Santiago Bernabéu i Camp Nou, zakończonego wynikiem 4:4 zapewniły Realowi pierwsze w sezonie 2012/2013 trofeum (dzięki przewadze goli na wyjeździe). Po zremisowanym 2:2 meczu ligowym z Barceloną 7 października 2012, w którym zdobył obie bramki dla Królewskich, ustanowił serię sześciu kolejnych El Clásico w których strzelał gola (dwa półfinały Pucharu Króla, dwa mecze ligowe i dwa o Superpuchar). Inna trwająca od 17 sierpnia 2011 seria to sześć kolejnych meczów wyjazdowych na Camp Nou z wpisaniem się na listę strzelców (łącznie 8 razy)^[43]. W meczu wyjazdowym z Galatasaray SK 9 kwietnia 2013 poprawił klubowy rekord 10 goli strzelonych w jednym sezonie Ligi Mistrzów, który od poprzedniego sezonu dzielił z Raúlem i po raz pierwszy od 2008 był królem strzelców tych rozgrywek.

15 września 2013 przedłużył kontrakt z Realem Madryt do 2018. 17 września w pierwszej kolejce Ligi Mistrzów 2013/2014 strzelił hat-tricka w meczu przeciwko Galatasaray SK wygranym 6:1. W całym 2013 zdobył 69 goli w 59 oficjalnych występach klubowych i reprezentacyjnych, o sześć więcej niż w 2012. Ustanowił także dwa nowe rekordy strzeleckie Ligi Mistrzów: 9 goli w fazie grupowej oraz 15 goli w jednym roku kalendarzowym^[44].

13 stycznia 2014 otrzymał Złotą Piłkę FIFA. 18 marca w swoim 236. występie dla klubu zdobył łącznie 242 gole, co uczyniło go czwartym strzelcem wszech czasów Realu, na równi z Ferencem Puskásem (ten jednak potrzebował 262 występów, by osiągnąć taki dorobek). 2 kwietnia w meczu ćwierćfinałowym LM z Borrusią trafił do siatki po raz 14. w sezonie, wyrównując rekord strzelecki Leo Messiego z sezonu 2011/2012. 29 kwietnia w półfinale z Bayernem dołożył dublet, ustanawiając nowy rekord 16 goli w sezonie^[45], jednocześnie wyprzedzając dorobek 49 goli Alfredo Di Stéfano, drugiego po Raúlu najlepszego strzelca Realu w Europie. 25 maja w wygranym finale z Atlético Madryt świętował zdobycie 10. Pucharu Europy Realu Madryt, prawie 10 lat po tym, jak na tym samym Estádio da Luz w Lizbonie przegrał swój finał Euro 2004^[46]. W końcowych minutach spotkania udało mu się przypieczętować sukces drużyny golem z rzutu karnego na 4:1^[47], śrubując swój rekord do 17 goli w sezonie. W 2014 jako pierwszy piłkarz Realu zaliczył cztery sezony ligowe z rzędu, w których zdobył przynajmniej 30 goli^[48], ponadto został pierwszym piłkarzem w historii, który zdobył bramki w meczach finałowych dla dwóch triumfatorów Ligi Mistrzów – Manchesteru United w sezonie 2007/2008 oraz Realu Madryt w sezonie 2013/2014. W obu przypadkach został królem strzelców rozgrywek^[49]. Jako pierwszy piłkarz wpisał się na listę strzelców w każdej minucie meczu.

5 października 2014 wyrównał rekord La Liga w liczbie zdobytych hat-tricków, wynoszący łącznie 22 na równi z Zarrą i Di Stefano, z czego trzy ostatnie zaliczył w czterech meczach ligowych w czasie 15 dni^[50]. 18 października pobił rekord sprzed 71 lat najlepszego startu sezonu ligowego pod względem strzelonych bramek, wówczas Echevarría w pierwszych ośmiu kolejkach sezonu zdobył 14 bramek. Portugalczyk zdobył 15 goli w siedmiu spotkaniach, ale opuścił starcie drugiej kolejki z Realem Sociedad^[51]. 6 grudnia pobił rekord La Liga w liczbie zdobytych hat-tricków, notując 23. hat-tricka w starciu 14 kolejki ligowej pomiędzy Realem Madryt, a Celtą Vigo, jednocześnie przyczyniając się do wyrównania rekordu drużynowego Barcelony z sezonu 2005/06 – wygrania 18 meczów z rzędu, przy tym dobijając do 200 goli w La Liga. Osiągnął taki dorobek bramkowy, rozgrywając 178 meczów w hiszpańskiej lidze, co jest najlepszym wynikiem w historii^[52].

Ronaldo ze Złotą Piłką na Estadio Santiago Bernabéu (2015)

Ronaldo w meczu z Schalke (2015)

Ronaldo w meczu z Celta Vigo (2016)

12 stycznia 2015 drugi raz z rzędu otrzymał Złotą Piłkę FIFA, było to jego trzecie wyróżnienie dla najlepszego piłkarza na świecie^[53]. W 2015 Real nie zdobył żadnego trofeum, ale Ronaldo poprawił dwa rekordy życiowe z sezonu 2011/2012 – najwięcej goli zdobytych we wszystkich rozgrywkach w sezonie (61) i goli w sezonie ligowym (48), za co otrzymał trzeciego Trofeo Pichichi i czwartego Europejskiego Złotego Buta^[54]. Wyśrubował także dwa własne rekordy w Hiszpanii – najwięcej hat-tricków (27) i najwięcej hat-tricków w sezonie (8). W klasyfikacji strzelców Realu Ronaldo wyprzedził Santillana i Di Stéfano; w 300 oficjalnych spotkaniach zaliczył 313 trafień, ustępując tylko Raúlowi, a w 200 występach w La Liga – 225 goli.

13 września 2015 zdobył pięć goli w meczu La Liga z Espanyolem, zostając najlepszym ligowym strzelcem Realu, przed Raúlem z 228 trafieniami^[55]. 30 września zaliczył dwa trafienia z Malmö FF w LM, z czego pierwszy gol był jego 500. golem w oficjalnych meczach klubowych i reprezentacyjnych (w 753 występach), a drugi 323. golem dla Realu, czym zrównał się z rekordem Raúla^[56] oraz został najlepszym strzelem Realu w Europie z 67 golami, wyprzedzając rekord 66 goli Raula. 8 grudnia podbił własny rekord liczby zdobytych bramek w fazie grupowej Ligi Mistrzów, śrubując swój wynik do liczby 11 goli, tym samym poprawił również swój inny rekord Ligi Mistrzów, goli zdobytych w danym roku kalendarzowym, zdobywając 16 goli w 2015^[57].

12 kwietnia 2017 zdobył dublet w 1/4 finału LM z Bayernem Monachium i jako pierwszy osiągnął 100 goli w europejskich pucharach (w tym jeden w kwalifikacjach Ligi Mistrzów i dwa w Superpucharze Europy)^[58]. Dzięki hat-trickowi w meczu rewanżowym 17 kwietnia w Madrycie poprawił swój rekord, przekraczając granicę 100 goli w Lidze Mistrzów^[59]. 29 kwietnia pobił 40-letni rekord Jimmy’ego Greavesa, który wynosił 366 goli, najlepszego ligowego strzelca spośród sześciu czołowych europejskich lig^[60]. 3 maja zaliczył hat-tricka w półfinale Ligi Mistrzów z Atlético Madryt, dzięki czemu osiągnął jako pierwszy 50 goli w fazie pucharowej Ligi Mistrzów. Klub pogratulował mu także zdobycia 400 goli w barwach Realu (wliczając nieoficjalny gol zaliczony Pepe w 2010)^[61]. 14 maja zdobył dublet w meczu z Sevillą, osiągając oficjalne 400 goli^[62]. 3 czerwca sięgnął czwarty raz po puchar Ligi Mistrzów, dzięki dubletowi w finale z Juventusem jako pierwszy piłkarz zaliczył gola w trzech różnych finałach tych rozgrywek (dla dwóch klubów), piąty rok z rzędu został królem strzelców edycji LM oraz zdobył 600. bramkę w karierze (także 500. gola Realu w LM^[63]). Real jako pierwszy klub obronił tytuł Ligi Mistrzów od powstania rozgrywek w tym formacie.

6 grudnia 2017 jako pierwszy zdobył gola w każdym z sześciu spotkań fazy grupowej Ligi Mistrzów^[64], wyrównał także rekord 60 goli Leo Messiego w fazach grupowych LM^[65]. 7 grudnia wygrał piątą Złotą Piłkę przyznawaną przez France Football^[66]. 14 lutego 2018 osiągnął 100 goli w Lidze Mistrzów dla jednego klubu^[67]. 3 marca w 286. występie przekroczył granicę 300 goli w lidze hiszpańskiej^[68]. Do 6 marca strzelał gola w dziewięciu kolejnych występach w LM od finału w 2017 przeciwko Juventusowi, wyrównując rekord Ruud van Nistelrooya z 2003 (obaj po 14 goli)^[69]. 3 kwietnia poprawił ten rekord, zdobywając łącznie 16 goli w 10 spotkaniach z rzędu^[70], a 11 kwietnia zakończył serię ze stanem 17 goli w 11 spotkaniach. 25 kwietnia ustanowił inny rekord, występując ogółem w 96 wygranych spotkaniach w Lidze Mistrzów. Real zakończył sezon z trzecią z rzędu wygraną w Lidze Mistrzów, a Ronaldo wygrywał zdobył puchar po raz piąty co jest rekordem od czasu Ligi Mistrzów^[71] (Francisco Gento wygrał sześć Pucharów Europy). Ronaldo szósty sezon z rzędu był królem strzelców Ligi Mistrzów (w 2015 ex aequo z Messim i Neymarem Jr).

10 lipca 2018 ogłoszono transfer Ronaldo do Juventusu^[72][73].

(c) IamAlwaysHere, CC BY-SA 4.0

Ronaldo jako piłkarz Juventusu (2019)

Juventus

W Juventusie zadebiutował w ligowym meczu z Chievo Verona^[74]. Swoją pierwszą bramkę dla tego klubu zdobył 16 września 2018 w meczu przeciwko Sassuolo^[75]. 16 stycznia 2019 sięgnął po swoje pierwsze trofeum w nowej drużynie – w meczu przeciwko AC Milan, zakończonym wygraną 1:0, strzelił zwycięską bramkę, czym zapewnił zwycięstwo Juventusowi w Superpucharze Włoch. W swoim pierwszym sezonie w Serie A zdobył także mistrzostwo Włoch. Zdobywszy Scudetto, stał się jedynym piłkarzem na świecie, który zdobył mistrzostwo w Anglii, Hiszpanii i we Włoszech.

W debiutanckim sezonie dla Juventusu zdobył 21 bramek w 31 meczach. W całym sezonie 2018/19, we wszystkich rozgrywkach, wliczając mecze Ligi Mistrzów i Pucharu Włoch, rozegrał 43 spotkania i zanotował 28 trafień. W drugim sezonie wystąpił w 33 spotkaniach w Serie A i zdobył w nich 31 bramek. W całym sezonie 2019/2020 rozegrał 46 występów i zdobył 37 bramek. Z Juventusem wygrał wtedy mistrzostwo Włoch.

Powrót do Manchesteru United

27 sierpnia 2021 Manchester United ogłosił, że doszedł do porozumienia z Juventusem w sprawie ponownych przenosin Ronaldo do angielskiego klubu^[76]. 31 sierpnia 2021 roku podpisując dwuletni kontrakt z opcją przedłużenia o kolejny rok, po 12 latach, znów został zawodnikiem Manchesteru United^[77]. Pierwszy mecz po powrocie zagrał 11 września 2021 roku w wygranym 4:1 meczu przeciwko Newcastle United, rozgrywając całe spotkanie i zdobywając dwie bramki^[78].

22 listopada 2022 Manchester United rozwiązał kontrakt z Ronaldo^[79].

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Portugalii zadebiutował 20 sierpnia 2003 w meczu z Kazachstanem wygranym 1:0.

Lata 2004–2007

W maju 2004 dostał od Luiza Felipe Scolariego powołanie do reprezentacji Portgualii na Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 2004^[80]. Swojego pierwszego gola dla reprezentacji strzelił 12 czerwca w przegranym 1:2 meczu otwarcia z Grecją na Estádio do Dragão^[81]. Kolejną bramkę strzelił w rzutach karnych w wygranym 6:5 ćwierćfinałowym spotkaniu z Anglią, a następną – w 26. minucie półfinałowego meczu z Holandią, wygranym 2:1^[82]. Ostatecznie zdobył z Portugalią tytuł wicemistrza Europy po finałowej porażce z Grecją 0:1^[82]. Po finale został nominowany do Drużyny Gwiazd Euro. W 2004 wystąpił także na Olimpiadzie w Atenach, gdzie jego drużyna zajęła ostatnie miejsce w grupie, wygrywając zaledwie jeden mecz z Marokiem (2:1), w którym Ronaldo zdobył pierwszą bramkę.

Ronaldo podczas meczu (2010)

Został wicekrólem strzelców europejskiej strefy kwalifikacyjnej do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2006 z siedmioma golami na koncie. W fazie grupowej Portugalia spotkała się z Meksykiem (2:1), Angolą (1:0) i Iranem (2:0)^[83], Ronaldo jedyną bramkę zdobył z tym ostatnim zespołem z rzutu karnego. 1 lipca 2004 strzelił bramkę w rzutach karnych w ćwierćfinałowym meczu z Anglią, zapewniając Portugalii awans do półfinałów^[84]. Ostatecznie zajęli czwarte miejsce, przegrywając mecz z Francją (0:1) i spotkanie o brązowy medal z Niemcami (1:3)^[84], a Ronaldo został nominowany do nagrody dla najlepszego młodego piłkarza, którą wygrał Lukas Podolski.

6 lutego 2007 zadebiutował jako kapitan drużyny Portugalii w towarzyskim meczu z Brazylią.

Lata 2008–2011

(c) Football.ua, CC BY-SA 3.0

Ronaldo podczas meczu (2012)

Zakończył kwalifikacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2008, zdobywając osiem goli. Dobra skuteczność nie była jednak kontynuowana na samym turnieju. Został najlepszym zawodnikiem meczu fazy grupowej z Czechami, w którym strzelił jedynego gola na turnieju. Portugalia jednak odpadła w ćwierćfinale po przegranym meczu z Niemcami 2:3. Po mistrzostwach, gdy drużynę narodową przejął Carlos Queiroz, Ronaldo na stałe został kapitanem.

Swoją jedyną bramkę w Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej 2010 zdobył w wygranym 7:0 meczu z Koreą Północną, było to jego pierwsze od 16 miesięcy trafienie dla reprezentacji. Portugalczycy odpadli w 1/8 finału, przegrywając 0:1 z Hiszpanią. Ronaldo zgarnął trzy nagrody dla zawodnika meczu w spotkaniach fazy grupowej.

Lata 2012–2015

Strzelił siedem goli w kwalifikacjach do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2012, włączając w to dwa trafienia z Bośnią w barażach. Następnie zdobył dwa gole w ostatnim meczu fazy grupowej z Holandią (2:1). Także w ćwierćfinale zapewnił zwycięstwo swojej drużynie, strzelając jedyną bramkę w spotkaniu przeciwko Czechom. Portugalia odpadła po rzutach karnych w półfinałowym meczu z Hiszpanią.

Portugalia zajęła drugie miejsce w swojej grupie eliminacyjnej do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2014 ze stratą jednego punktu do Rosji, przez co była zmuszona zagrać w barażach z reprezentacją Szwecji. Oba mecze zakończyły się zwycięstwami Portugalii (1:0 i 3:2), wszystkie bramki dla swojej drużyny zdobył Ronaldo. W pierwszej rundzie kwalifikacyjnej zanotował w sumie cztery trafienia, w międzyczasie wyprzedzając pod względem strzelonych goli w reprezentacji Portugalii Eusébio (41) a ostatecznie zrównując się bramkami z rekordzistą, Pauletą (47). Po przegranym meczu z Niemcami (4:0), remisie z USA (2:2) i wygranej z Ghaną (2:1) reprezentacja Portugalii zajęła trzecie miejsce w grupie, ostatecznie odpadając w tej fazie rozgrywek. Ronaldo zagrał we wszystkich trzech meczach, notując asystę w meczu z USA i oraz strzelając bramkę w meczu z Ghaną, co uczyniło go samodzielnym liderem klasyfikacji strzelców reprezentacji Portugalii z dorobkiem 50 goli. Stał się jednocześnie pierwszym piłkarzem w historii, który strzelił bramki na sześciu wielkich turniejach z rzędu – Euro 2004, 2008, 2012 oraz mundialach 2006, 2010 i 2014^[85].

Lata 2016–2021

Ronaldo w meczu z Polską podczas Euro 2016

(c) Tasnim News Agency, CC BY 4.0

Ronaldo podczas Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w Katarze (2022)

Podczas eliminacji do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2016 w spotkaniu 3. kolejki kwalifikacji w meczu z Armenią zdobył swojego 23. gola we wszystkich dotychczasowych spotkaniach rozgrywanych w ramach mistrzostw Europy, biorąc pod uwagę mecze eliminacyjne i finałowe, tym samym stał się samodzielnym liderem klasyfikacji strzelców w historii tych rozgrywek, bijąc rekord Jona Dahla Tomassona^[86]. 6 lipca 2016 w meczu z Walią wyrównał rekord strzelecki dziewięciu goli w finałach Mistrzostw Europy, ustanowiony na jednym turnieju w 1984 przez Michela Platiniego. Został także pierwszym piłkarzem, który trafiał do bramki na czterech różnych turniejach ME^[87]. Uwzględniając eliminacje, baraże i finały jego nowy rekord Mistrzostw Europy wynosi 29 goli. Wyprzedził także Thurama i Van der Sara w liczbie występów w finałach ME, ustanawiając rekord 21 meczów^[88]. Pomógł także w zdobyciu pierwszego tytułu mistrzowskiego dla Portugalii, kończąc turniej z trzema golami i trzema asystami. W meczu finałowym z Francją 10 lipca 2016 doznał kontuzji w 8. minucie spotkania po starciu z Dimitri Payetem, co wyeliminowało go z dalszej gry^[89].

15 czerwca 2018 został najstarszym zawodnikiem, który strzelił hat tricka w meczu mistrzostw Świata w Rosji, pomagając Portugalii w pierwszym meczu w zremisowaniu 3:3 z Hiszpanią (jego trzeci gol to rzut wolny z 30 jardów w curlingu na dwie minuty przed końcem). W ten sposób stał się również pierwszym portugalskim graczem, który strzelił gola w czterech mistrzostwach świata i jednym z czterech graczy, którzy tego dokonali. 20 czerwca w drugim meczu strzelił jedynego gola w wygranym 1:0 z Marokiem, bijąc rekord Ferenca Puskása jako najlepszego strzelca Europy w historii, z 85 golami w reprezentacji^[90]. W ostatnim meczu grupowym z Iranem 25 czerwca nie wykorzystał rzutu karnego, a Portugalia zremisowała 1:1, awansując do drugiej rundy jako wicemistrzowie grupy za Hiszpanią^[91]. 30 czerwca z drużyną zostali wyeliminowani po porażce 2:1 z Urugwajem w 1/8 finałów mistrzostw świata. Za swoje występy w turnieju Ronaldo został później mianowany do drużyny Mistrzostw świata^[92].

Opuścił fazę grupową Ligi Narodów, aby skupić się na grze w Juventusie, do reprezentacji dołączył dopiero na fazę pucharową w czerwcu 2019. W meczu przeciwko Szwajcarii w półfinale strzelił trzy bramki, czym wprowadził Portugalię do finału, gdzie ostatecznie udało im się pokonać reprezentację Holandii 1-0. 15 czerwca 2021 w pierwszym meczu na Mistrzostwach Europy strzelił dwa gole w wygranym 3:0 meczu z Węgrami^[93]. To dało mu w sumie 11 bramek w Mistrzostwach Europy, dwie przewagi nad Michelem Platinim jako najlepszym strzelcem wszech czasów w historii mistrzostw Europy^[94]. Ponadto został pierwszym piłkarzem, który wystąpił i zdobył pięć bramek na Mistrzostwach Europy^[95], oraz w 11 kolejnych turniejach międzynarodowych seniorów. Udało mu się też być najstarszym zawodnikiem, który strzelił dwa gole w mistrzostwach Europy, bijąc poprzedni rekord ustanowiony przez Andrija Szewczenkę^[96]. 19 czerwca w drugim meczu grupowym strzelił jednego gola w przegranym meczu 2:4 z Niemcami. 23 czerwca wykorzystał dwa rzuty karne w zremisowanym 2:2 meczu z Francją w ostatnim meczu fazy grupowej, co wyrównał rekord irańskiego piłkarza Aliego Daeiego z 109 golami w reprezentacji^[97]. Został najlepszym strzelcem w finałach turniejów na Mistrzostwach Świata i Mistrzostwach Europy łącznie, a jego 21 bramek pobiło poprzedni rekord Miroslava Klose^[98]. 27 czerwca Portugalia odpadła z turnieju po przegranym meczu 0:1 przeciwko Belgii w 1/8^[99]. Ronaldo zakończył turniej z pięcioma bramkami (razem z Patrikiem Schickiem) i zdobył koronę króla strzelców mistrzostw Europy, o czym zadecydowało to, że miał na koncie asystę^[100].

Styl gry

Jest prawonożnym piłkarzem ofensywnym, który może grać na lewym skrzydle, a także jako środkowy napastnik. Znany jest ze swoich rzutów karnych oraz strzałów głową^{[101][102][103]}.

Statystyki kariery

(aktualne na dzień 6 listopada 2022)

Sukcesy

Sporting CP

• Superpuchar Portugalii: 2002

Manchester United

• Mistrzostwo Anglii: 2006/07, 2007/08, 2008/09
• Puchar Anglii: 2003/2004
• Puchar Ligi Angielskiej: 2005/06, 2008/09
• Tarcza Wspólnoty: 2007
• Liga Mistrzów UEFA: 2007/08
• Klubowe mistrzostwo świata: 2008

Real Madryt

• Mistrzostwo Hiszpanii: 2011/12, 2016/17
• Puchar Króla: 2010/11, 2013/14
• Superpuchar Hiszpanii: 2012, 2017
• Liga Mistrzów UEFA: 2013/14, 2015/16, 2016/17, 2017/18
• Superpuchar Europy UEFA: 2014, 2017
• Klubowe mistrzostwo świata: 2014, 2016, 2017

Juventus

• Mistrzostwo Włoch: 2018/19, 2019/20
• Puchar Włoch: 2020/21
• Superpuchar Włoch: 2018, 2020

Reprezentacyjne

• Mistrzostwo Europy: 2016
• Wicemistrzostwo Europy: 2004
• 3. miejsce na mistrzostwach Europy: 2012
• 3. miejsce w Pucharze Konfederacji: 2017
• Liga Narodów UEFA: 2018/19

Indywidualne

• Król strzelców Premier League: 2008
• Król strzelców Primera División: 2011, 2014, 2015
• Król strzelców Serie A: 2021
• Król strzelców Pucharu Hiszpanii: 2011
• Król strzelców Klubowych mistrzostw świata: 2016 (4 gole)
• Król strzelców Ligi Mistrzów UEFA: 2008, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018
• Król strzelców Mistrzostw Europy: 2020 (5 goli)
• Najlepszy strzelec na świecie w rozgrywkach klubowych w jednym roku kalendarzowym: 2013 (59 goli), 2014 (56 goli), 2015 (54 gole)
• Król asyst Premier League: 2006/2007 (16 asyst)

Wyróżnienia

• Złota Piłka: 2008
• Złota Piłka FIFA: 2013, 2014, 2016, 2017
• Europejski Złoty But: 2008, 2011, 2014, 2015
• Golden Foot: 2020
• Piłkarz Roku FIFA: 2008, 2013, 2014, 2016, 2017
• Bravo Award: 2004
• Jedenastka marzeń według UEFA podczas Mistrzostw Europy 2004 w Portugalii
• Drużyna Roku UEFA: 2004, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020
• Nagroda im. sir Matta Busby’ego dla najlepszego piłkarza roku: 2004, 2007, 2008
• FIFPro dla najlepszego, młodego zawodnika roku według kibiców: 2005, 2006
• Jedenastka Roku Premier League: 2006, 2007, 2008, 2009
• FIFPro World XI: 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2021
• Najlepszy młody zawodnik Premier League: 2007
• Najlepszy zawodnik Premier League według zawodników z całej ligi: 2007, 2008
• Piłkarz Roku w Portugalii: 2007, 2008, 2009, 2011, 2012, 2013, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019
• Najlepszy zawodnik Premier League według kibiców: 2007, 2008
• Piłkarz Roku Premier League: 2007, 2008
• Zawodnik Roku według Barclays: 2007, 2008
• Jedenastka Roku według ESM: 2007, 2008, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2017
• Barclays Merit Award: 2008
• Najlepszy napastnik Ligi Mistrzów: 2008, 2014, 2016, 2017, 2018
• Najlepszy zawodnik Ligi Mistrzów: 2008, 2014, 2016, 2017
• Piłkarz Roku według Goal.com: 2008, 2012, 2014, 2016, 2017
• Piłkarz Roku według FourFourTwo: 2008, 2013, 2014, 2016
• FIFPro: 2008
• Piłkarz Roku według World Soccer: 2008, 2013, 2014, 2016, 2017
• FIFA Ferenc Puskás Award: 2009
• Najlepszy zawodnik Ligi Mistrzów według Internautów: 2009, 2010
• Piłkarz roku w plebiscycie Globe Soccer Awards: 2011, 2014, 2016, 2017, 2018, 2019^[104]
• Najlepszy zawodnik XXI wieku według Globe Soccer Awards: 2001-2020^[105]
• Trofeo Di Stéfano: 2012, 2013, 2014, 2016
• Drużyna marzeń według UEFA podczas Mistrzostw Europy 2012 w Polsce i Ukrainie
• MVP Primera División: 2013/2014
• Najlepszy strzelec rozgrywek ligowych według IFFHS: 2014, 2015, 2020
• Najlepszy strzelec rozgrywek międzynarodowych według IFFHS: 2013, 2014, 2016, 2017, 2019
• Piłkarz Roku według UEFA: 2014, 2016, 2017
• Najlepszy Sportowiec Roku według ESPY: 2014
• Drużyna Roku w Lidze Mistrzów: 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019
• Najlepszy napastnik Primera División: 2014
• Najładniejszy Gol Sezonu Primera División: 2014
• Najlepszy piłkarz Klubowych mistrzostw świata (Złota Piłka): 2016
• Ballon d’Or Dream Team(ang.): 2020
• Drużyna Roku na świecie według IFFHS: 2017, 2018, 2019, 2020, 2021^[106][107]
• Drużyna Roku UEFA według IFFHS: 2021^[108]
• Drużyna dekady na świecie według IFFHS: 2011–2020
• Drużyna dekady UEFA według IFFHS: 2011–2020
• Piłkarz dekady UEFA według IFFHS: 2011–2020
• Piłkarz dekady na świecie według IFFHS (2. miejsce): 2011–2020
• Najlepszy strzelec wszech czasów w plebiscycie Globe Soccer Awards: 2021^[109]

Rekordy

• Najskuteczniejszy zawodnik w historii reprezentacji Portugalii: 118 goli
• Najskuteczniejszy zawodnik w historii reprezentacji narodowych: 118 goli^[110]
• Najskuteczniejszy zawodnik w historii Realu Madryt: 450 goli
• Najskuteczniejszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA: 140 goli^[111]
• Najskuteczniejszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA, wliczając kwalifikacje: 141 goli
• Najskuteczniejszy zawodnik w historii Ligi Mistrzów UEFA w jednym sezonie: 17 goli (2013/2014)^[112]
• Najskuteczniejszy zawodnik w historii mistrzostw Europy: 14 goli^[113]
• Najskuteczniejszy zawodnik w historii mistrzostw Europy, wliczając eliminacje: 24 gole
• Najskuteczniejszy portugalski zawodnik w historii Primera División: 311 goli
• Najskuteczniejszy portugalski zawodnik w historii występów klubowych i reprezentacyjnych w jednym roku kalendarzowym: 69 goli (rok 2013, Real Madryt (59), reprezentacja Portugalii (10))
• Najwięcej występów w historii reprezentacji Portugalii: 196 meczów
• Najwięcej występów w historii reprezentacji narodowych: 196 meczów^[c][114]
• Najwięcej występów w historii reprezentacji europejskich: 196 meczów^[d]
• Najwięcej występów w historii Ligi Mistrzów UEFA: 182 mecze^[115]
• Najwięcej występów w historii Ligi Mistrzów UEFA, wliczając kwalifikacje: 186 meczów
• Najwięcej występów w finałach mistrzostw Europy: 22 mecze^[116]
• Najwięcej zdobytych hat-tricków w historii Ligi Mistrzów UEFA: 8 (wspólny rekord z Lionel Messi)
• Najwięcej zdobytych hat-tricków w jednym sezonie Ligi Mistrzów UEFA: 3 hat-tricki (2015/2016)^[111]

Odznaczenia

• Wielki Oficer Orderu Infanta Henryka – 2014^{[117][118][119]}
• Oficer Orderu Infanta Henryka – 2004^[119]
• Komandor Orderu Zasługi – 2016^[119]
• Medal Zasługi Orderu Niepokalanej Matki Boskiej z Vila Viçosa (order domowy dynastii Bragança) – 2006^[120]

Życie prywatne

W trakcie swojej kariery spotykał się m.in. z angielskimi modelkami Alice Goodwin i Gemmą Atkinson. W 2010 zaczął spotykać się z rosyjską modelką Iriną Shayk, z którą pojawił się na okładce majowego numeru hiszpańskiego wydania magazynu „Vogue” w 2014. W styczniu 2015 para rozstała się. Obecnie jest związany z hiszpańską modelką, Georginą Rodriguez, z którą ma córkę, Alanę Martinę (ur. 12 listopada 2017)^[121], 18 kwietnia 2022 urodziły się im bliźnięta, córka Bella Esmeralda i syn Angelo [1], który zmarł krótko po porodzie^[122]. Ma także troje dzieci: syna Cristiano juniora (ur. 17 czerwca 2010) oraz bliźniaki – Mateo i Evę Marię (ur. 8 czerwca 2017), jednak tożsamość ich matki nie jest powszechnie znana.

Majątek

Zarobki piłkarza początkowo były dość niewielkie: za grę w Sportingu Lizbona początkowo pobierał 200 euro miesięcznie, po podpisaniu zawodowego kontraktu z klubem latem 2001 pensja wzrosła do 2 tys. euro miesięcznie^[17], a w 2003 wynosiła już 15 tys. euro^[123]. Po przejściu do Manchesteru United zarabiał 150 tys. euro miesięcznie^[123].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• YvetteY. Żółtowska-Darska YvetteY., Ronaldo. Chłopiec, który wiedział, czego chce, Egmont, 2015, ISBN 978-83-281-0512-6 .

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa (ang.)
• Cristiano Ronaldo, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [online] [dostęp 2020-11-21] .
• Cristiano Ronaldo w bazie National Football Teams (ang.)
• Profil w bazie BDFutbol (ang.)
• Statystyki na FPF.pt (port. • ang.)
• Statystyki na Real Madrid.com (hiszp.)
• Cristiano Ronaldo, [w:] baza Soccerway (zawodnicy) [online] [dostęp 2021-01-01] .
• Cristiano Ronaldo w bazie Soccerbase (ang.)
• Cristiano Ronaldo w bazie FootballDatabase.eu (ang. • fr. • hiszp.)
• Cristiano Ronaldo w bazie PlayMakerStats (ang. • fr. • hiszp. • niem. • port. • wł.)
• Cristiano Ronaldo w bazie WorldFootball.net (ang.)