Cukrownia w Bierutowie

Dawna cukrownia w Bierutowie
Zuckerfabrik Bernstadt

Cukrownia w Bierutowie (zdjęcie wykonane z drogi wojewódzkiej 451)
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Bierutów
Adres	56-420 Bierutów, ul. Kilińskiego 23/b
Wysokość całkowita	ok. 90 m
Ukończenie budowy	1883
Zniszczono	1945 (częściowo)
Położenie na mapie Bierutowa Cukrownia w Bierutowie
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Cukrownia w Bierutowie
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Cukrownia w Bierutowie
Położenie na mapie powiatu oleśnickiego Cukrownia w Bierutowie
Położenie na mapie gminy Bierutów Cukrownia w Bierutowie
51°07′21,00″N 17°33′44,55″E/51,122500 17,562375

Cukrownia w Bierutowie powstała w roku 1883. 50 lat później w wyniku rozbudowy zakładu stała się najnowocześniejszą i drugą co do wielkości w Europie. Obecnie kompleks zabudowań nie jest już wykorzystywany w swoim pierwotnym celu.

Wewnątrz znajdowały się m.in. podziemne wodne linie produkcyjne do transportu i oczyszczania buraków cukrowych.

21 stycznia 1945 roku Bernstadt (Dzisiejszy Bierutów) zajęły wojska sowieckie, które zdecydowały o wywiezieniu urządzeń cukrowni do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, maszyny te jednak nigdy nie dotarły do Związku Radzieckiego, ale zostały porzucone pod wschodnią granicą Polski, gdzie niszczały przez wiele lat.^[1]

Po II wojnie światowej kompleks budynków cukrowni był wykorzystywany głównie w celach magazynowych. Około 2000 roku działalność ta została zaprzestana, a dawna cukrownia sprzedana w ręce prywatne. Wewnątrz został niemal ukończony zespół dyskotek stylizowanych na średniowieczny kompleks zamkowy. Miał należeć do największych tego typu obiektów w Europie, ale kompleksu nigdy nie oddano do użytku. Część kompleksu jest porzucona i dewastowana, fragmenty zostały też częściowo rozebrane. Na kompleks cukrowni składały się: hale produkcyjne, hale magazynowe, place magazynowe, bocznice kolejowe, urządzenia do obsługi pociągów towarowych transportujących cukier i buraki cukrowe, kolejki wąskotorowe do zwożenia z pól buraków, parowozownie, drogi wewnętrzne o nawierzchni granitowej, wiadukty, podziemne linie produkcyjne itd. Poza częścią kilkanaście lat temu przekształconą w "średniowieczny kompleks" pozostałe obiekty są opuszczone.

Wysoki na ok. 90 m komin jest wykorzystywany jako przekaźnik telekomunikacyjny.

Przypisy